Vraag
Als iemand vasthoudt aan de zonden kan er verharding optreden. En dan kan er een ‘point of no return’ komen: iemand die zich zo volhardend tegen de Heere verzet, kan op een bepaald moment aan de verharding worden overgegeven. Denk aan de farao in Egypte. We lezen bij de plagen dat hij eerst zichzelf verhardde, daarna dat de Heere zijn hart verhardde. God gaf hem óver aan de verharding, als gevolg van zijn eigen keuze. Wat zijn de kenmerken als iemand dat bereikt heeft?
Antwoord
Het is goed om over zo’n ernstige zaak als verharding na te denken. Met name omdat de Bijbel ons erop wijst dat het er in ons leven van zou kunnen komen. Voor mezelf bepalen de volgende paaltjes de weg van het denken hierover:
• Verharding is een proces. Het vindt plaats waar Gods oproepen, aanwijzingen en waarschuwingen genegeerd worden. Zo gebeurde dat bij Farao. Maar zo kan het ook gebeuren bij trouwe kerkgangers. Elke keer als een evangelie-nodiging niet aanvaard wordt, vindt er weer een stukje verharding plaats. Daarin kun je een punt van ‘no return’ bereiken.
• Kenmerken van toenemende verharding zijn afnemende interesse en belangstelling voor God, Zijn dienst, Zijn Woord. Vermindering van gevoeligheid voor ‘roepstemmen’: alles waarin God spreekt wordt onder geschoffeld, genegeerd. Er ontstaat steeds meer een anti-houding tegen alles wat met God en Zijn gebod te maken heeft. En vooral: Jezus en Zijn werk spelen geen rol meer; Hij komt steeds meer naar voren in het rijtje van bekritiseerde en mankerende personen.
• Hoe dichter we bij het hart van God komen, hoe harder een mens zich van binnen moet verzetten om toch zijn eigen wil te kunnen doen. Dat is het kenmerk van de zonde tegen de Heilige Geest (ook genoemd spreken/lasteren/liegen tegen de (Heilige) Geest). God de Vader heeft in liefde Zijn Zoon gezonden, Jezus staat voor je, en je verklaart Hem als van de duivel gekomen. Godsdienstige joden die een sterke overtuiging hebben en Jezus ontmoeten en meemaken en een afwijzende mening over Hem vormen worden ervoor gewaarschuwd. Het is een zonde waarvan geen weg terug is. Iemand kan hier van een ander of zichzelf geen definitief oordeel vormen. Want volgens de omschrijving zou je zeggen dat Saulus van Tarsen de zonde tegen de Heilige Geest wel begaan moet hebben. En dat heeft hij niet, getuige zijn bekering. Hij is zelfs een bemoedigend voorbeeld geworden voor al degenen die later in Jezus Christus geloven zouden tot het eeuwige leven (1 Timotheüs 1:16).
• Bij onszelf of anderen definitieve verharding constateren is niet mogelijk. Want zolang er leven is, is er bekering mogelijk. Hoe hard en goddeloos was Manasse niet voordat hij tot bekering kwam?
Als u/jij dus vraagt naar de kenmerken van iemand die onomkeerbare verharding bereikt heeft vind ik het lastig om dat aan te geven. Wij denken misschien wel dat iemand aan de verharding is overgegeven, maar we zullen wellicht ook nu verrast worden als bij de moordenaar aan het kruis: Na kort tevoren Jezus belasterd te hebben, komt hij alsnog tot inkeer en hij ontvangt van Jezus Zelf de verzekering: Heden zult u met Mij in het paradijs zijn.
Liever dan aan de kernmerken van iemand die verharding bereikt heeft, geef ik aandacht aan de onmiskenbare vruchten van de verkiezing die in Gods Woord worden aangewezen. Zoals: het ware geloof in Christus, kinderlijke eerbied voor God, droefheid naar Gods wil over de zonde, honger en dorst naar de gerechtigheid. (Dordtse Leerregels, hoofdstuk 1, artikel 12) Hoe kom ik eraan? Moede kom ik, arm en naakt, tot de God die zaligmaakt.
Ds. A. de Lange,
Nieuw-Lekkerland
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
