Vraag
Ik start binnenkort met traumaverwerking voor seksueel misbruik in mijn kindertijd. Ik ben hiervan ook zwanger geworden. Sinds de geboorte van mijn zoon staat alles op zijn kop. Ik ben erg in de war en haal veel dingen door elkaar. Voel me heel onveilig en reageer vanuit een overlevingsinstinct die -voor nu- misplaatst is. Ik neem de verantwoording voor de gevolgen van het seksueel misbruik en wil dingen weer gezond krijgen. Ook mijn houding richting mijn man en de intimiteit die sinds jaren helemaal weg is. Ik kan het niet meer.
Nu is het zo dat mijn man op geen enkele manier wil meewerken. Hij luistert wel, maar dat is alles. Hij komt nergens op terug, wil niet mee naar een seksuologe, therapie en negeert mijn angst en paniek die ik al jaren ervaar. Hij verwacht wel dat ik hem normaal een zoen geef en goedemorgen zeg. Ik kan dat inmiddels ook niet meer opbrengen, omdat zijn houding heel onveilig is voor mij. Dit aangeven, blijven aangeven en uitleggen wat zijn houding met mij doet, werkt niet. Ik trek mij steeds meer terug en voel inmiddels niets meer voor hem. Uit zelfbescherming.
Ik wil (dit inmiddels) echt anders, maar jarenlang heel kwetsbare stukken op tafel leggen en dat er zo onverschillig mee omgegaan wordt, kan ik ook niet meer aan. Mijn muur word steeds hoger en ik vraag me af hoe ik hem kan bereiken. Ik ben de wanhoop nabij. Mijn energie van hem smeken te investeren in ons, raakt ook uitgeput. Daarbij ben ik ook boos dat hij relatief weinig hoeft te doen en zelfs dat beetje weigert. Dit hele gedoe er bij is voor mij eigenlijk al te veel. Ik ben moe, opgebrand in ons huwelijk.
God wil ons huwelijk anders, maar hoe kan het dat hij wel in de kerk kan zitten, sociaal kan doen in een kring, maar zijn eigen vrouw tekort doet en negeert? Ik wil anders en mijn verleden niet laten winnen van onze toekomst, maar wat als mijn man blijft weigeren mij/ons tegemoet te komen? Hoe kan ik dan een gezonde, naar Gods beeld en bedoeling, relatie krijgen? Hoe lang moet ik nog vragen, hopen, bidden? Is er een grens? Mag er een grens zijn? Wat kan ik anders doen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk dank voor het sturen van je bericht naar Refoweb. Als ik je bericht lees en herlees denk ik: wat een zee aan verdriet, onbegrip en nood. Hoe kun je hierin verder komen?
Ik lees dat je binnenkort begint aan traumaverwerking. Ik neem aan dat je dat gaat doen bij een psycholoog. Aan hem of haar kun je vertellen dat er nog veel meer in je leven is dan seksueel misbruik in je jeugd. Leg eerlijk ook de moeizame relatie met je man op tafel. En vraag of je daar ook in geholpen kunt worden: of door dezelfde psycholoog of door een andere. Aan je slechte relatie met je man moet ook wat gedaan worden, want dit ga je op den duur niet volhouden. Juist jij hebt een man nodig die je steunt in het verwerken van je trauma.
De vraag is waarom je man zo op je reageert. Als ik lees wat je over hem schrijft, lijkt het erop dat hij een vorm van autisme heeft, maar dat kan alleen een psycholoog bij hem vaststellen. Ook daarover zul je in gesprek moeten gaan.
Ik weet niet of jullie aangesloten zijn bij een kerkelijke gemeente, maar ik neem aan van wel. Ik denk dat je zo snel mogelijk of jullie predikant moet benaderen of jullie wijkouderling. Met hem zul je moeten gaan delen wat er in jullie leven en huwelijk speelt. Wellicht kan hij je man zo ver krijgen dat ook hij met jou naar de hulpverlening gaat. Huwelijkstherapie lijkt me dringend en snel nodig voor jullie, ook met het oog op je zoon.
Er kan in een huwelijk een moment aanbreken dat het echt zo niet meer verder kan. En als de ander dan niet wil meewerken aan verbetering, kan het aanvragen van een echtscheiding onontkoombaar zijn. Wanneer dat moment er is, zul je zelf voor Gods aangezicht moeten overwegen. Soms kun je niet meer verder met elkaar, omdat je anders kapot gaat. En dat kan de bedoeling van een huwelijk niet zijn.
Ik kan me voorstellen dat er momenten zijn waarop je denkt: hoe moet dit verder? En: dit komt nooit meer goed. Menselijk gesproken lijkt het daar wel op. Maar, we hebben nog steeds een God van wonderen (Ps. 72:18). En ik zeg het vaak in mijn preken en ik geloof het ook echt: voor de HEERE zijn er geen hopeloze gevallen. Die zijn er niet, omdat Hij dat zelf in Zijn Woord zegt. Geregeld heb ik meegemaakt dat dat in de praktijk ook blijkt. Blijf het dus van Hem verwachten. Blijf om kracht en wijsheid bidden. Hij wil ze aan je geven, ook als je ze allerminst verwacht.
Met een hartelijke groet,
Ds. C. J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
