Vraag
Ik zit sinds ongeveer een jaar met een probleem, maar eigenlijk speelt dit al veel langer. Wat is het probleem? Mijn geduld met de gereformeerde gezindte raakt op. Nu ken ik natuurlijk alle zogenaamde christelijke clichés van de balk en de splinter, maar dat is echt geen antwoord op de vragen die ik heb. Ik weet namelijk ook wie ik zelf ben. Toch moet het mij van het hart dat ik me ontzettend irriteer aan vrijwel heel de gereformeerde gezindte. De scholen, de politieke partijen en de kerken. Het ganse land zit en is stil. Droesem. In de kerken zijn veel dominees ontzettend zakelijk geworden. Er wordt natuurlijk nog best af en toe zwaar gepreekt, maar je merkt dat het eigenlijk alleen maar uit de boekjes van vroeger komt. Er gaat helemaal niets van uit. Helaas ken ik geen gunstige uitzonderingen. Het is slap geklets en er wordt helemaal niets verkondigd dat de moeite waard is om naar te luisteren. Dan de politieke partijen. Je ziet steeds meer een wereldgelijkvormigheid bij de SGP. Kon ik vroeger nog respect opbrengen voor deze partij, tegenwoordig stoor ik me aan de positieve intenties richting de roomse kerk, de oneerlijke argumenten over het vrouwenstandpunt die de verschuiving binnen de partij moet legitimeren, het mediabeleid waarin ze samenspannen met het Reformatorisch Dagblad en het buigen voor de democratische normen. Over de ChristenUnie hoef ik het hier niet te hebben. Dat zijn geen christenen, want wie met de mond belijdt en met de daad Christus verraadt, mag de naam christen niet eens op de lippen nemen. Kom niet aan met wat er allemaal nog goed is met deze partij. Er deugt namelijk niets van. Hoe er daar over homoseksualiteit wordt gedacht. Hoe er wordt omgegaan met mensen die homoseksualiteit veroordelen... neem de kwestie Lont van een paar jaar terug. Het is een stinkende partij geworden en ik walg er van. Ook de reformatorische scholen worden bevolkt door verlichte geesten die werkelijk blind lijken te zijn voor de geest van deze eeuw. Theïstische evolutie wordt met behulp van ForumC de scholen binnengedragen als een nieuwe vondst om schepping en wetenschap met elkaar te laten corresponderen, maar deze mensen beseffen niet of willen er niet van weten dat de wetenschap de agenda levert voor bijbels onderwijs. Ik stoor me aan zoveel dingen dat ik er eigenlijk helemaal klaar mee ben. Wat moet ik met dominees die in de jaren '90 nog massaal riepen dat ze de Nederlandse Hervormde Kerk niet mochten prijsgeven en kijk hoe hard het is gegaan en waarheen het gaat. Gereformeerde bondsdominees die openlijk vanaf de kansel uitdrukking geven van hun kennis van tv-programma's en allerlei moderne opvattingen, bijvoorbeeld over homofiele relaties en de scheppingsleer. Met dit soort mensen is de gereformeerde gezindte vergeven. Ik erger me er bijna dood aan. Is het geoorloofd om als kerken, politieke partijen en scholen ons maar te wentelen in de drek van de moderniteit onder de stolp van de verlichting? Als dit zo doorgaat keer ik me helemaal af van de gereformeerde gezindte en ga thuis in een hoekje zitten, want genoeg is genoeg. De gereformeerde gezindte verdient een donderpreek en niet een keertje, maar elke week zodat het eens klaar is met die volksverlakkerij.
Antwoord
Beste geestverwant,
Goeie dag... het lijkt wel of ik mezelf hoor praten. Ik heb daar eigenlijk niets aan toe te doen, noch af te doen. En jouw terugtrekkende beweging richting een hoekje thuis begrijp ik. Als ik niet zondag aan zondag preekte, zou ik wellicht aan deze onweerstaanbare neiging zo af en toe, en meer dan eens, zelf gevolg geven. Ik raad je aan mijn boekje "Marginaal of Gereformeerd" te lezen. Daar gaat het over jouw strijd, die grotendeels ook de mijne is, maar wél met een escape!
Begrijpen doe ik je helemaal, maar volgen doe ik je niet helemaal. Trouwens de door jou genoemde gunstige uitzondering dat er best af en toe nog zwaar gepreekt wordt, zou door mij bij nader inzien wellicht als zo licht als hop worden gekenmerkt. En met het christelijke cliché van "de balk en de splinter" zijn we zo maar niet klaar, want het is ook en vooral een Bijbelwoord. Ga er maar eens aan staan of kom er maar eens onder (om me aan te sluiten bij de terminologie van zo geheten zware preken). Ik begrijp dat je met een en ander helemaal klaar bent, maar daarmee bén je nog niet klaar. Je schrijft te weten wie je zelf bent, maar ook daarmee ben je zo maar niet klaar. En zo kom je er niet vanaf. Laat staan dat je er zo uitkomt. Nee, het is ons niet geoorloofd om ons (zoals je schrijft) te wentelen in de drek van de moderniteit onder de stolp van de Verlichting, maar een vlucht in het subjectivisme is nu juist bij uitstek een zich wentelen in de postmoderniteit onder de stolp van de Verlichting. Je houdt uiteindelijk dan niet veel meer over dan: "ik denk (er zó over), dus ben ik." Eigenlijk ben je zó een slachtoffer van het hedendaagse postmodernisme. Al begrijp ik je duizend keer en nog veel meer. Maar zo komen we er niet en zo komen we niet aan in het Jeruzalem dat boven is.
Je stelt dat de gereformeerde gezindte een donderpreek verdient, niet een keertje, maar elke week. Ik zou van die donderpreek één letter willen veranderen: een wonderpreek. Verdiend door Jezus Christus. Zonder het wonder zijn we inderdaad ten dode opgeschreven. En waar we persoonlijk van het wonder van genade gaan leven, daar kan het ook voor een ander en ook om ons heen. Zelfs voor dominees. Al zal het voor hen een dubbel wonder zijn, als zij zalig worden.
Met vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs
Dit artikel is beantwoord door
Dr. C. A. van der Sluijs
- Geboortedatum:14-09-1942
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
1) de weg die de Heere gaat met zijn volk, die proberen we te achterhalen en volgens mij samen te vatten in dogma's
2) Als je dat eenmaal achterhaald hebt voor je eigen gevoel, dan zul je dat zeker delen in gesprek of discussie met een naaste. Menselijk is dan ook de neiging om de ander te gaan overtuigen, en als je genoeg medestanders hebt, dan komen er ook dwangmiddelen tot de beschikking. Volgens mij is dit niet goed of Bijbels. We moeten niet geloven omdat een ander mens dat zegt, we moeten het zoeken in Zijn Woord. En enig realisme gebiedt (maar ook Bijbels gezien) dat wij de precieze wegen en methode niet in detail uit kunnen leggen. Wij kennen maar ten dele, niet te volle, de liefde van onze God. Wie wijsheid vergaart, vergaart smart. Zijn we niet op een zij-spoor belandt als we gaan kijken naar hoe God precies werkt? Is dat op een gegeven moment niet een teken van menselijk ongeloof? Eerst moet ik weten hoe God werkt, en dan zal ik het aannemen. De discipelen gehoorzaamden aan het bevel van Christus, zonder theologie en zonder de diepte van Zijn Liefde uitgeplozen te hebben.
Ik ben het dus helemaal eens met de eenvoud die je beschrijft. Het is niet de taak van de dominee om mensen een cursus dogmatiek te geven, nee de dominee is een herder, die zijn schapen moet leiden achter de grote Herder aan. Niet mensen aanleren wat ze wel en niet moeten voelen (op basis van menselijke theologie), maar ze bekeren, keer op keer; terugbrengen naar de kudde.
Beste Dinand,
Laten we inderdaad niet oordelen, mijn excuses voor het eerdere oordeel, wij zijn er om elkaars gedachten te delen, en zo samen verder te komen.
Over de avondmaalsgang. Inderdaad hebben we een week van voorbereiding. Maar hoe vaak is die voorbereiding niet compleet gebrekkig? Hoe kunnen wij Christus daadwerkelijk liefhebben? Het gesprek tussen Jezus en Petrus in Joh. 21:15-25 is verhelderend. Petrus heeft de opstanding aanschouwd (!!!), en als Jezus dan vraagt "Simon, zoon van Jonas, hebt gij Mij liever dan dezen?" (in de grondtaal is de liefde die Jezus bedoelt, de allerhoogste liefde (zie 1korinthe13). Wat zegt Petrus, die nota bene zelf de opstanding heeft meegemaakt en Zijn Meester zelf heeft aanschouwd met de doorboorde handen. Petrus keert die allerhoogste liefde niet terug, maar "Ja, Heere, U weet dat ik van U houd." In de grondtaal is dit de liefde die tussen broers en zussen geldt, of vrienden. Petrus heeft geleerd voorzichtig te zijn om zijn liefde voor Christus de echte en allerhoogste liefde te noemen. Bij de derde vraag antwoord hij dan ook: "Heere, U weet alle dingen, U weet dat ik van U houd. "
Christus werkelijk liefhebben is onze plicht na ontvangen genade, maar schieten wij er niet dagelijks in tekort? Als je in de voorbereidingsweek telkens in jezelf blijft kijken of je goed voorbereid bent, echt gelooft en geen enorme zonden begaat, kun je dan wel aan gaan? In sommige kerken wordt dat van mensen gevraagd: is het al aan u geschied? Heeft u het al mogen ervaren? Heeft u zich al eens een Job gelijk gevoeld? Als ik op basis van die vragen ga voorbereiden, schiet ik dan niet overal te kort? In die voorbereiding wordt je weer gericht op Christus. Ik ben het niet waardig, maar Hij schenkt mij Genade, elke dag weer. Dan kun je Zijn bevel toch niet afslaan?
Maar als je eigen hart/bevinding het eindpunt is (zoals in die sommige kerken), dan zoek je je heil binnen in, maar dan klaagt de Wet ons aan. Dan verliezen we het oog op Christus. Dan worden we moedeloos en radeloos. Dat is de praktijk in veel kerken helaas.
Je zegt: "maar als de gemeente die niet aan kunnen gaan, door bijv. schroom, of als er gezegd word dat CHRISTUS niet voor hen is gestorven, moet ik dan zeggen dan ga ik ook maar niet." De (aldaar welbekende) praktijk is dat als je het probeert, dat je dan (helaas) teruggeroepen wordt. De gemeente negeert misschien het bevel van Christus, maar grotendeels vanwege opgeworpen barricades. Zonder bekeringsverhaal kom je niet aan die tafel. Ik geloof dus dat er wel degelijk meer bekeerlingen daar zitten, dan dat de avondmaalstafel doet vermoeden. Uiteindelijk gaat het om het innerlijke avondmaal. Aanzitten alleen doet niets. Het overdenken en aannemenvan het offer en de belofte van Christus, dat is een wereld van verschil.
Bij mijn belijdenis heb ik mijn geloof in God de Vader, God de Zoon en God de Heilige Geest beleden (die te kennen zijn uit Gods Woord). Dat zit het dichtstbij het laatste van de twee die je noemt (de leer van wat in de Bijbel staat (als?) het onfeilbare Woord). Ik belijd dus niet zozeer de leer in de Bijbel, maar wel mijn geloof in de God van de Bijbel (het eerste vloeit dus voort uit het tweede). Daarnaast heb ik ook ja gezegd op de leer van de kerk, maar dat is een zeer ondergeschike belijdenis natuurlijk.
Al met al zijn we het dan toch behoorlijk eens met elkaar. Het uitgangspunt is goed, en daar gaat het om :-).
dank voor je antwoorden.
Soms wilde ik wel dat ik in de tijd van de Heere Jezus geleefd had, of van de eerste gemeente. Ik lees in Handelingen dat hele dorpen bekeerd werden. Die mensen wisten niet eens wat een dogma was. Ik kan daar echt naar verlangen.
@Dinand en Alexander,voor jullie een prachtig preek, waarin zo mooi uitgelegt wordt wat het verschil is in de drie vragen van liefde, die de Heere aan Petrus stelt.
http://www.maranatha-urk.nl/kerkdiensten/prekenoverzicht/sermon/10450-petrus-belijdt-zijn-liefde-voor-jezus
Als je het echt weten wilt, raad ik je aan het wel te doen, wat is 40 minuten tijd om meer te weten te komen wat er bedoeld wordt? Van Bijbels onderwijs wordt je nooit minder.
ik zou zeggen doe er je voordeel mee ;-)
Ook ben ik onder de indruk van al die reacties, christenen die elk mens willen redden, als het maar een christen is.
Homo's , verslaafden en psychisch gestoorden daar kunnen we het later wel over hebben, maar christelijk ontspoorden moeten we helpen.
Iedere dag ben ik onder de indruk van de twitteraars rechts op deze site, zo lief, altijd positief, zo'n leuk leven wat ze iedere dag ervaren.
In mijn wereld gaan mensen dood, huwelijken die kapot gaan, maar bij de twitteraars gaat alles zo jofel...., die lezen elke dag de succesagenda van 1995.
In deze wereld gaan mensen niet dood, maar sterven zij, of - godbetert- ontslapen zij. Die twitteraars laten zich elke dag inspireren door onze grote leider Mark Rutte. Zijn zalvende woorden maken van iedere hetero een homo en iedere arme een rijke.
Maar sommigen vinden dat je niet vrolijk mag zijn, niet erg hoor, maar ik doe wat ik denk dat goed is.
en Doraha, dank voor je reactie en vdmo2 ook.
Samen komen we er wel uit.
Ik ben vaak elke keer weer verbaasd als ik een reactie van jou lees hoe verschillend ze kunnen zijn!
Van echt grappig waar je echt om moet lachen, tot best wel eens snoeihard vind ik, maar ook wel weer dat je serieus bent en vol mededogen naar de vragensteller toe!
Maar op de een op andere manier weet je er altijd nog een soort puzzeltje van te maken, zodat we zelf nog maar eens goed moeten nadenken wat je nou echt bedoelt ermee.
Homo,s verslaafden en psychisch gestoorden moeten natuurlijk met hetzelfde recht worden geholpen anders zou een christen de naam alleen al niet waard zijn om te dragen mijn inziens!
En wat heet eigenlijk christenen? Ik geloof dat die twitteraars je toch ook tegenvallen door niet het echte leven neer te zetten!
je schrijft: Ook ben ik onder de indruk van al die reacties, christenen die elk mens willen redden, als het maar een christen is.
Bedoel je mijn reactie's?
Ik heb het even na gevraagd, ik mag van mijn vrouw jullie lief vinden, het klinkt wel stompzinnig, maar we zijn maatjes, vriendjes, mijn vrouw en ik dan, ze staat verbaasd over mijn reacties op refoweb.
We zijn zulke lieve vriendjes...
Als ik meerdere reacties van iemand lees, vorm ik een beeld van die ander, bij jouw reacties krijg ik dat niet voor elkaar. Dat beeld veranderd steeds. (misschien je bedoeling?) Ik merk dat ik dat lastig vind, dan ben ik geneigd om je niet serieus te nemen. Soms snap ik er niks van en vraag ik me af: is tie nou zo warrig of doet tie alsof? Of ligt dat aan mij?
http://www.youtube.com/watch?v=hp4endJMu1E
Dank voor je reactie ik begrijp je.
Meer is ook niet nodig, de weg naar de hel is toch al geplaveid met goede voornemens.....
.die weg kennen we allemaal.
Ben je 78 of is het je geboorte jaar, mijn buurvrouw is diep in de zeventig, de liefste buurvrouw van de wereld, ze past op onze hond, ze is de oma voor onze kinderen.
Ik wens vraagsteller ook zo'n buurvrouw toe, dat is fijn als je dat mag beleven.
Wat zou ze daarmee bedoelen?
een streepje voor hebben (=meer mogen dan een ander, minder gauw straf krijgen)
we zitten al dik over de 100 reactie's over dit onderwerp, tijd om af te sluiten, want dan krijg je van die onzin mijnerzijds.
