Vraag
Aan Marijke Rots. Zou u mijn vraag willen beantwoorden? Sinds 2,5 jaar heb ik verkering met een leuke jongen en we houden van elkaar. We zien elkaar alleen het weekend, in verband met de langere reistijd. Over het algemeen loopt het goed in onze relatie, soms kibbelen we wat, maar dat is dan snel uitgepraat. We weten dat we met elkaar willen trouwen, alleen hij is daar voorlopig nog niet aan toe (zegt hij). Ik ben er wel aan toe en ik kan mezelf verdrietig maken met die gedachte, dat hij dat nog niet is. Kunt u mij adviezen geven om hier nuchter mee om te gaan? Het is nu zelfs zo dat het een beetje een beladen onderwerp is, omdat hij vindt dat ik hem hierin zijn vrijheid moet geven en ik hem teveel push. Hij zegt dat de tijd echt komt dat hij er aan toe is, maar nu nog niet. Ik fantaseer over ons huwelijk, vele vrienden en familieleden zijn ons voorgegaan, en mijn grootste droom is trouwen en moeder worden en een eigen huisje te hebben. Hij daarentegen is nog erg gehecht aan zijn moeder en niemand kan eigenlijk lekkerder koken/wassen/adviezen geven dan zij. Dit frustreert mij soms, omdat ik ook zo mijn best probeer te doen. Als ik na het weekend thuis kom, bekruipt mij steeds het gevoel om hem weer te bellen/sms'en, terwijl hij het af en toe ook goed vindt als we allebei ons eigen ding doen en elkaar na twee dagen weer spreken op een spontane manier. Ik vind het ook fijner om hem na twee dagen weer te spreken en bij te kletsen, dat voelt zo heerlijk! Maar ik ben zo aanhankelijk en ik denk zoveel aan hem voordat ik weer contact met hem heb en daar wil ik aan werken, want ik wil ook gewoon mijn energie in andere zaken steken, maar dat is zo'n opgave voor me! Het is denk ik het probleem dat ik te aanhankelijk ben (van alles weten wat hij er van vindt etc) en ik wil meer nuchter zijn. Zo heb ik na het weekend ook altijd spijt van dingen die niet fijn zijn gelopen in het weekend, terwijl we dat al lang hebben uitgepraat, maar dan wil ik nog een keer mijn excuses aanbieden etc. Soms ga ik mezelf wijs maken dat hij misschien wel twijfelt aan onze liefde etc. Als ik dit aan hem vertel, vindt hij dat heel vervelend, omdat hij wil dat ik hem volledig vertrouw en dit kan ik ook, maar... Ook vind ik het soms moeilijk dat hij niet wat meer tijd voor me vrij maakt. Hij heeft een ongelooflijk drukke baan en is in zijn vrije tijd ook nog eens bezig met vrijwilligerswerk, waardoor eigenlijk alleen de avond in het weekend overblijft. Ik vind dit moeilijk. Ik zou zo graag eens willen dat hij wat meer tijd voor me vrij zou maken en spontaan iets voor me zou regelen, al is het maar een boswandeling. Hij weet dat ik dat heel fijn zou vinden, maar na 2,5 jaar ken ik mijn vriend heel goed en weet ik dat dit gewoon niet in zijn aard zit. Nu gaan we wel nog een paar dagen op vakantie met de ouders, maar soms vraag ik me af of ik dit normaal kan vinden, of dat dit niet normaal is. Wilt u mijn alstublieft advies geven?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je schrijft een lange brief. Als je die nu zelf eens heel kritisch leest, zie je dan dat je je overgeeft aan 'dromen'? Daar is niets mis mee, als je ook maar weer wakker wordt! Huisje, boompje, beestje is jóúw ideaal. Hij vindt moeders pappot nog prima. Tja, dan zit er toch verschil in de verwachtingen die jullie van elkaar hebben. Dáár moet je dus mee aan de slag. Spontaniteit kun je wel verwáchten, maar als het er niet inzit laat je jezelf steeds teleurstellen! Daar word je niet vrolijk van. Niet doen dus! Als jij harder loopt richting een eventueel huwelijk, probeer dan je tempo aan te passen. Soms moet je hem wellicht een zetje geven, maar het tempo forceren geeft slechts vroeger of later blessures! (Het is de tijd van de Olympische spelen!) Hij zal toch zelf dienen te leren dat "een man zijn vader en moeder verlaat", ofwel dat hij een volwassen man wordt die stáát voor zijn eigen beslissingen en die zelf verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden.
Een tip voor de vakantie met zijn ouders: overleg met zijn moeder of je mag helpen met eten koken, zodat zij jou haar "kneepjes van het vak" kan leren! Hetgeen je ná de vakantie eens toepast bij een etentje samen met hem.
Als laatste: schrijf datgene wat jij hem allemaal zou willen vertellen op -na een gezellig weekend- in een dagboekje. Dat bespaart je de frustratie van een teleurstellende reactie van hem, terwijl je het belangrijkste toch later alsnog wel kunt vertellen (met waarschijnlijk minder woorden).
Succes, hoor, en een fijne toekomst toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Er zal wel naar toe geleefd worden, maar een gemiddelde zegt helemaal niets, en in deze zal de één altijd moeten wachten op de ander, daar is niets mis mee.
En dingen over moeders pappot is het lekkerst is ook helemaal niets mis mee, daar is hij tenslotte mee opgevoed en als het tot een huwelijk komt zal dat heus wel veranderen.
Alleen voor zichzelf leuke dingen doen kan niet vragensteller, maar 100% voor jouw gaan en al het andere laten vallen lijkt mij ook niet goed.
Ik vind (maar dat is alleen een mening, geen feit) dat jullie ook door de weeks een dag (avond) bij elkaar kunnen zijn, ondanks de langere reistijd, bijvoorbeeld logeren, en dan heb je de zaterdag en zondag, ook met logeren, de ene week bij hem, de andere week bij jouw thuis.
Veel succes, en uit ervaring kan ik zeggen, pushen helpt niet, dat zorgt er alleen maar voor meer afstand, af en toe polsen is wat anders, en hij zegt tenslotte dat het wel komt dat hij klaar is voor het huwelijk.
Liefde laat zich niet dwingen, kun jij met hem leven op deze manier, doorgaan, kun je dat niet, stoppen.
Haar vriend kan niet 100% veranderen zodat zij 100% gelukkig word.
Daarom zei ik ook, het is van 2 kanten, helemaal nooit is niet goed, altijd is ook niet goed, daarin een tussenweg.
Dus kijk wat vriendin wil, kijk wat vriend wil, kijk wat realistisch is en neem hier de helft van.
Als vriendin niet gelukkig word als vriend niet 100% veranderd kun je beter stoppen, want dat is onmogelijk.
Hij heeft wel gelijk dat je niet moet pushen, dat gaat niet werken. Je hebt nu duidelijk gemaakt wat jij graag zou willen. Laat het nu maar eens een tijdje rusten.
Vindt hij één avond per week wel genoeg? Verlangt hij dan niet meer naar jou? Dat vind ik dan wel weer wonderlijk. Denk je dat dat anders zal gaan als je getrouwd bent of gaat hij dan elke avond op stap en zit jij alleen thuis? Dit is wel een erg groot verschil en je moet bedenken of je dat wel wil.
Dit zijn zomaar wat gedachten die bij me opkomen. Ik ken jullie niet, maar als ik het zo lees krijg ik nog niet het gevoel dat jullie echt toe zijn aan een huwelijk.
En ik ben het zo met je eens! Je bent er aan toe om met hem te leven, samen met hem te zijn, als volwassenen, los van je ouders, dat je niet op de tweede plaats, maar eerste plaats staat..
Ook niet alleen voor jezelf maar God heeft toch niet voor niets het huwelijk ingesteld? Hoort het als christen zijnde niet om te trouwen? Ikzelf heb bijna 4 jaar met mijn vriend en ben ook wel veel met hem op vakantie geweest en we zijn helemaal weg van elkaar en hij verwent me altijd wel heel veel, vind het geweldig om alleen met mij te zijn, alleen trouwen, daar wil hij idd niet over praten, hij wordt boos, ook al zit ik vreselijk te huilen wat er toch mis is met me, wat de reden is dat hijzelfs niet alleen al wil verloven (wat toch nog geen trouwen is, maar toch naar God en mn familie toe dat we serieus met elkaar zijn)
Ik vind niet dat je dit dwingen kunt noemen, maar het hoort gewoon zo als christen zijnde en wat is er nou heerlijker dan met elkaar te gaan slapen en wakker worden en overdag toch e eigen ding te kunnen doen.. Als je getrouwd bent kan alles gewoon doorgaan, alleen dan meer samen!
Ik snap er ook niks van, zeker als de relatie verder helemaal goed gaat.
Ik heb het een jaar lang laten rusten, gwn op advies van anderen dat dat elpt zodat hij niet onder druk staat, maar sinds 2 maand kan ik dit ook niet meer en denk ik nerens anders meer aan. Ben soms zelfs verdrietig als ik met hem ben, geen zin meer in lachen, omdat ik zo onzeker wordt wat hem tegenhoud!
Want idd hij zegt wel dat hij wil trouwen en dat ik hem moet vertrouwe. En geduld moet hebben, altijd geduld zegt hij, maar ik heb al 3 jaar geduld!
Dus ik vind het helemaal niet gek dat je er zo mee zit.. En heb ook echt geen oplossing hiervoor, bestond ie maar:(
Ik ga idd wel al mn gedachten, dromen, frustraties opscrhrijven en Zelfs mn gebeden aan God, want bidden lukt me zelfs al niet meer.. Veel sterkte! Ik zal voor je bidden dat hij je wat vaker wil zien en dat hij je niet te lang laat wachten:)
Ik snap dat het frustraties kan oproepen. Je mag er altijd om bidden of God het niet op zijn hart wil geven ;). Succes
Mijn vriend en ik werken allebei, en hij zegt dat hij niet weet waarom hij nog niet wil trouwen. Ook bid hij zelf dat God zijn hart er voor open steld, maar hij blijft het toch altijd uitstellen.
Maarja idd het enige wat je eraan kunt doen is Blijven bidden dat de Heer zijn hart mag veranderen.. Als het Gods wil is.
Enerzijds snap ik je vriend niet. Als ik hem zou zijn, was ik gewoon gaan trouwen ;). Anderzijds denk ik dat hij er gewoon nog helemaal niet zo mee bezig is en het thuis wel best vindt.
Ik denk niet dat je onzeker moet zijn over wat hem tegenhoudt. Hij ziet dit anders dan jij, maar dat wil nog niet zeggen dat hij je kwijt wil. Zo dacht ik vroeger ook wel eens, maar ik heb wel geleerd dat dit eigen fantasie is, niet werkelijk dus.
Maar: jou situatie, en die van de vragenstelster, blijft enorm lastig.
