Vraag
Al maanden denk ik aan bijna niets anders dan aan bekering. Als ik Gods Woord lees dan denk ik altijd: wat zal God hiermee tegen mij te zeggen hebben? Zo zit ik ook zondag in de kerk. Het valt dan vaak zo tegen dat een preek zo langs me heen gaat, ook al luister ik aandachtig. Bekering is Gods werk, maar tegelijkertijd een opdracht voor de mens. De eis van bekering houd me veel bezig. Juist omdat ik er veel mee bezig ben ben ik zo bang dat ik maar in mezelf blijf zoeken, terwijl het oog omhoog geheven moet zijn. Bekering zonder zelfonderzoek kan volgens mij niet. Ik ben zo bang dat ik in mezelf blijf steken, maar ook bang dat ik Gods werk misken omdat hij misschien al zo lang in me bezig is. Dit zou niet tot Gods eer zijn. Maar tegelijkertijd ligt de grond van het zalig worden in Jezus Christus alleen. Maar door ook veel met mezelf bezig te zijn ben ik bang de grond van zalig worden meer in mezelf te zoeken, hoewel ik verstandelijk goed weet dat dit niet goed is en ben ik hier ook beducht voor. Moet ik met dit alles concluderen dat ik het juiste zicht op Christus mis, of met andere woorden dat ik (nog) niet verlicht ben door de Heilige Geest? Als God je bekeert dan denk ik dat Hij je dat ook wil laten weten, om zo aan Zijn eer te komen?
Antwoord
Bekeer u. Dat is een duidelijke eis van Gods Woord. Denk aan de prediking van Johannes de Doper aan de Jordaan. Zo ook Jezus: "Ga in door de enge poort" (Matth. 7:13vv). "Keer u af van uw dwaze levenswandel en wend u tot God om genade." Roep dagelijks met de tollenaar uit de gelijkenis van Jezus (Lukas 18:9vv): "O God, wees mij de zondaar genadig."
Als je op de goede manier met dit zelfonderzoek bezig bent, ga je jezelf steeds meer zien als een mens die verloren is in zichzelf, "een mishagen aan zichzelf heeft en zich voor God verootmoedigt om je reinigmaking en zaligheid buiten jezelf te zoeken (Doopformulier)." En zo mag je jezelf radicaal en helemaal uitleveren aan de levende Christus die je elke dag bij Zich wil hebben als een bedelaar, smekend om genade. En: Zijn genade is voor eeuwig genoeg.
Enige tijd geleden sprak ik met een jong meisje. Ze vertelde, dat ze drie jaren geleden bekeerd was, toen ze vijftien was. Voor die tijd was ze: zonder God en zonder hoop. Maar vanaf die tijd was ze elke zondag trouw onder het Woord. Hoe geweldig, als je kunt zeggen: "Toen ik vijftien was, ben ik bekeerd. "Bekeerd? met een d’’, vroeg ik. Ze begreep me niet zo goed. Ik heb het haar uitgelegd. Als je zegt: "Ik ben bekeerd", heb je het over iets dat in het verleden heeft plaatsgevonden. Maar bekering is eigenlijk nooit iets van een voltooid verleden tijd. Nadat je gearresteerd bent door de Heere, ga je de heilige oorlog in. Een 'heilssoldate' van Koning Jezus die elke dag moet strijden tegen o zo veel, wat in je hart leeft, tegen de wereld en de duivel. Bekering is een zaak van al¬ledag. En juist daarin blijkt, dat God met je begon. Dat zal je "na dezen (later) verstaan."
Ds. C. den Boer
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C. den Boer
- Geboortedatum:20-04-1931
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Dominee den Boer is op 11 juni 2019 overleden.
Website: dsdenboer.refoweb.nl
Lees ook: 'Digitale levenswerk ds. C. den Boer afgerond' & 'Ds. C. den Boer overleden'
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ben er deze week in begonnen, erg duidelijk en leerzaam. Aanbevolen!
Als je dat eenmaal weet en gelooft kan het niet anders of dat maakt je blij en bereid de dingen te doen zoals God dat wil. En ik moet zeggen dat ik de indruk heb dat je daar al mee bezig bent. Ik zie dit soort vragen heel veel hier en dan ben ik aldoor bang dat je op een moment zit te wachten dat al geweest is of nooit komt omdat dat niet nodig is! Je moet niet lijdelijk gaan zitten wachten op een herkenbaar moment van bekering (hoewel ik niet ontken dat dat bestaat!) maar je geloof ontwikkelen. Paulus zegt ergens tegen Timotheüs de gave die in hem is aan te wakkeren. Dáár moet je mee bezig zijn. Niet twijfelend of je nou eigenlijk wel bekeerd bent maar erop vertrouwen dat God het goed met je zal maken en je daarom voor Hem inspannen.
Als je weet dat je Jezus nodig hebt is het goed.
Die gezond zijn hebben de medicijnmeester niet nodig maar die ziek zijn.
Zeg nou zelf, als je naar de dokter gaat hoef je toch niet precies te weten wat voor ziektes je allemaal hebt en hoe je die precies opgelopen hebt e.d. en we hoeven hem helemaal niet te vertellen hoe hij ons beter moet maken.
Gewoon komen zoals je bent en alles vertellen wat je van jezelf weet en wat je ook voelt of niet voelt, vertrouw Hem, Hij weet er wel raad mee.
Wat ik hiermee zeggen wil, is dat voor jou de weg die God met je gaan wil nog zo onduidelijk is. Bij bekering is het echt zo: De tijd zal het leren. Tenminste, als je die tijd dan ook gebruikt zoals in Romeinen 12: 11 (Kanttekenaren zeggen: Dient de ... tijd ...). Zelfonderzoek en kennis ontvangen over Gods weg met jou gebeurt immers door Woord en Geest. Natuurlijk ook door kruis en beproeving. Het is zo vreugdevol als je iets mag leren door Woord en Geest, waarna je vervolgens het in je levenswandel mag ervaren. Maar ook de andere kant is waar. Soms is het namelijk ook zo dat je kennis ontvangt onder het lezen van Gods Woord over iets wat je al ervaren mag hebben! Dat doet je hart opheffen tot de Heere Jezus! Zoiets heb ik net mogen ondervinden bij het lezen van Hooglied 5 waarbij de kanttekeningen door de Heilige Geest gebruikt werden.
Als laatste wil ik je graag nog een gedicht meegeven die ik bijna als in een mezoeza op de deur heb hangen:
Ik ga nu, maar ik vertrouw niet,
; ik voel niet, ik ervaar niet.
Maar ik vertrouw op Jezus, Gode aangenaam,
; tegen hoop op hoop.
IK (God) heb u liefgehad met een eeuwige liefde,
; getrokken met goedertierenheid.
Als een kind,
; Hij heeft het zelf tegen mij gezegd.
Gods zegen toegewenst.
