Vraag
Ik ben inmiddels drie jaar getrouwd met een man die een kind heeft uit een vorig huwelijk. Samen hebben wij ook twee jonge kinderen, waarvan de jongste nu ruim een jaar is. Nu is het zo dat mijn man heel duidelijk stelt dat hij absoluut geen kinderen meer wil, want hij heeft er al drie. Zelf kom ik uit een groot gezin en ik heb nooit nagedacht over het aantal kinderen dat ik zou willen. Een groot gezin lijkt me juist mooi. De kinderen van ons samen zijn geboren in min of meer moeilijke omstandigheden. Er ontstonden vanwege het kind van mijn man problemen in onze relatie. Ik raakte onverwachts zwanger en na de geboorte van de oudste raakte ik kort daarna zwanger van de jongste. Nu de intensieve babyperiode voorbij is, merk ik dat ik het erg vind dat ik niet in een positieve situatie zwanger ben geweest. Ik zou dolgraag nog een keer zwanger worden, een kindje krijgen en daar echt van kunnen genieten. Onze relatie is nu namelijk gelukkig erg verbeterd en we hebben allemaal min of meer ons plekje binnen het gezin gevonden. Maar mijn man is echt heel duidelijk: geen kinderen meer. Ik vind dat moeilijk en heb het gevoel dat er een deur voor mijn neus dichtgeslagen wordt, die voor mij nog niet dicht is. Ik kan er tenslotte niets aan doen dat hij drie kinderen heeft en ik twee. En het voelt oneerlijk als hij mij om die reden een mogelijk volgend kind ontzegt. Mijn man wil graag dat ik de pil ga gebruiken, maar tot nog toe heb ik dat gelukkig niet gedaan. Dat wil ik helemaal niet. Het verlangen naar nog een kindje groeit bij mij alleen maar. Mijn man draagt argumenten aan dat een volgend kind problemen met zich meebrengt, financieel gezien, er is geen plaats meer in de auto en er is geen slaapkamer over. Daarin geef ik hem gelijk, maar ze vormen voor mij niet de redenen om geen kinderen meer te willen. Het voelt zo afstandelijk om zo over het krijgen van kinderen te praten, terwijl je ze van de Heere ontvangt. Hoe ga je als (christen)vrouw hiermee om? Ik kan mijn man niet dwingen om nog een kindje te willen en dat wil ik ook niet. Ik durf mijn verlangen ook niet aan hem kenbaar te maken, omdat ik weet dat we dan woorden krijgen. Moet ik gewoon vrede zien te krijgen met het feit dat ik twee kinderen heb? Of mag ik de Heere toch vragen of ik nog een kindje uit Zijn hand zou mogen ontvangen?
Antwoord
Een ingewikkelde vraag die je me voorlegt via Refoweb. Ik wil dan ook op voorhand zeggen dat ik je op je vraag waarschijnlijk niet een pasklaar antwoord kan geven. Enerzijds komt dat omdat er voor vele zaken in ons leven nu eenmaal geen paklare antwoorden zijn en anderzijds omdat het bij dit probleem vooral aankomt op persoonlijke keuzes. Ik wil echter proberen je een aantal zaken aan te reiken waar je verder over kunt doordenken en die je wellicht kunnen helpen op het goede moment de juiste beslissingen te nemen in verantwoordelijkheid naar God en de mensen om je heen.
Op Refoweb is reeds meerdere keren geschreven over de kinderzegen en over de vraag wanneer een gezin voltooid en het kinderaantal genoeg genoemd kan worden. Telkens weer is daarbij door mij en door anderen gewezen op het feit dat de Bijbelse lijn is dat wij geen kinderen nemen maar dat God ons kinderen geeft (of, tot groot verdriet, soms ook niet geeft). Hoewel dat binnen en buiten de Kerk vandaag de dag niet meer van harte wordt onderschreven en gepraktiseerd is dat natuurlijk wel het grondpatroon waaraan we moeten vasthouden. Natuurlijk zijn er de moderne middelen waardoor de mens de vruchtbaarheid en daarmee het nemen van kinderen en het plannen van de gezinssituatie in eigen hand neemt. We leven in een tijd waarin we veel van wat ons vroeger overkwam, gereguleerd en gepland wordt. Belangrijk is altijd weer de vraag hoe we de moderne mogelijkheden op dit gebeid en het gebruik daarvan in verband brengen met ons geloof in een almachtige God die leven geeft en leven neemt op Zijn tijd en Zijn wijze. Daarbij is het ook altijd van groot belang om te letten op de argumentatie. Een te kleine auto en te weinig slaapkamers zijn dan argumenten waarvan je je moet afvragen hoe God daar tegenaan kijkt.
Boven dat alles is het belangrijk of onze handelswijze in dezen opkomt uit afhankelijkheid van God onze Schepper of dat eigen, materiële of ideële motieven de doorslag geven. Kinderen zijn dus gave van God, geschapen tot Zijn eer en wij als ouders krijgen van God de opdracht om hen op te voeden in de vreze van Zijn naam.
Dat brengt me tegelijk ook op een ander punt waar ik de vinger bij wil leggen. Je motiveert je kinderwens met de begeerte naar een fijne zwangerschap en het krijgen van een kindje waar jij echt van kunt genieten. Twee dingen daarover:
In de eerste plaats: Dáár geeft God ons geen kinderen voor. Kinderen zijn niet bestemd voor ons genot maar tot Zijn eer. En wie zegt dat je van een eventuele volgende zwangerschap zult kunnen genieten? Ook al zouden de negatieve omstandigheden zoals bij de vorige zwangerschappen afwezig zijn, wie garandeert dat er dan niet andere zaken zijn waardoor verdriet en zorg ontstaat? En als laatste, een fijne zwangerschap is mooi maar daarna volgt een periode met grote verantwoordelijkheden, want een kind dat we krijgen moet ook worden opgevoed en grootgebracht tot eer van de Schepper.
Het tweede dat ik daarover wil zeggen is dit: God heeft het krijgen van kinderen, (en dan laat ik even alle dwaze moderne ideeën en mogelijkheden even buiten beschouwing) voorbehouden aan de éénwording tussen man en vrouw. Kinderen krijg je dus, hoe dan ook, altijd samen. Juist in de kinderen die God ons geeft komt de eenheid die God bedoeld met het huwelijk tot uitdrukking (het gebruik van voorbehoedsmiddelen laat ik nu buiten beschouwing, daar is op Refoweb genoeg over te vinden).
Mijns inziens, en daar wil ik mee afsluiten, is er maar één begaanbare weg: Dat is de weg van het gebed. Samen bidden tot God of Hij jullie samen wil leren gaan in de weg die Hij met jullie voor heeft. Werk samen aan je relatie met God en je zult zien dat Hij Zijn zegen erover geeft, zodat jullie ook meer naar elkaar toegroeien. Pas dan is julie relatie echt vruchtbaar en vreugdevol als God jullie beider Leidsman is. Ook al kan het ook dan nog zo zijn dat de dingen anders gaan dan dat wij graag willen en verlangen. Dan zul je er toch, samen rust in vinden.
God vervult niet al onze wensen maar Hij vervult wel al Zijn beloften. Ik hoop dat ik je hiermee wat heb aangereikt waar je mee verder kunt.
Vriendelijk groet,
Ds. J. J. van Holten, Bergambacht
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. van Holten
- Geboortedatum:22-12-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als je nu in een huis woont, wat te klein is als er nog een kind bijkomt, dan zul je moeten verhuizen.
Maar als dat financieel nu echt niet haalbaar is (nog afgezien van het feit of je op tijd je eigen huis verkoopt en zodoende niet ook nog eens met dubbele maandlasten blijft zitten!), moet je dan maar gewoon nergens op letten en dus maar kind op kind baren? En je zodoende in (het gevaar van) grote financiële problemen brengen, zodat je je gezin niet meer (goed) kunt onderhouden?
Ik heb moeite met allemaal verstandelijke redeneringen. Kunnen we de toekomst ook nog een beetje aan God over laten? Het in Zijn handen geven? Hij is het die de baarmoeder opend en sluit, niet wij. Zien we kinderen nog als een zegen? Hebben we God nog echt nodig of beslissen we zelf hoe we ons leven inrichten? Vraagstelster; inderdaad, het gebed is dan het belangrijkste: Heere, wat wilt U dat wij doen zullen.
En natuurlijk moeten we ons verstand gebruiken. Maar ik denk dat we dat regeltje ook wel eens 'mis'bruiken... Als er besloten word dat het echt niet verstandig is dat er nog kinderen komen heeft dat veel gesprek, gebed, worsteling gegeven, dat is dat niet zomaar een beslissing, maar 1 die voor Gods aangezicht genomen moet worden.
Houdt je man ook ooit rekening met JOUW gevoelens??
Annah
Heb je ineens een bed en een plaats in de auto over.
De 2 kamers bij ons zijn 2 bij 3, en op beide kamers slapen er 2. We zitten ook nog met een lastige indeling van de deur en inbouwkasten.
En de oudste 2 zitten op het voortgezet onderwijs, dus moet er ook een bureau bij. Hups, bed omhoog en het bureau eronder. Leren delen is echt niet verkeerd.
Maar goed dat was een praktisch puntje.
Ik heb verder niets toe te voegen aan de beantwoorder.
Mijns inziens, allebei. Vraag of de HEERE met jou, je man en je kinderen wil doen wat goed is in Zijn ogen. Vraag Hem, als het Zijn wil is dat het bij twee kinderen blijft, of je dat mag accepteren en er vrede mee krijgen, bovenal vrede met Hem. Vraag Hem, als het Zijn wil is dat je de confrontatie met je man (of: je man's wil) aangaat, of je daar dan de krachten en de moed voor mag ontvangen. Leg het in Zijn Vaderhanden. Hij weet immers wat het is om een Kind te hebben?
Sterkte, hoor.
Annah
Vraagstelster: liever een kind erbij dan een kind verliezen!!
Hiervoor zijn altijd oplossingen te bedenken (zie reacties hierboven).
Wanneer zijn mogelijk niet geuite reden zou zijn dat hij al dat "gedoe" met een volgend kind niet meer wil dan gaat hij tegen Gods wil in. God is bij machte om alle financiële en ruimte problemen op te lossen. De eigen harde tegenwil van de mens wil zelfs een zegen van God (in de vorm van een nieuw leven) niet accepteren.
Corrigeer me maar als ik het fout heb! ;-)
Er zijn zoveel mensen die al die kinderen niet aankunnen. Financieel, maar ook psychisch, moet je dan maar gewoon "onbeschermd doorrotzooien" (vergeef me de uitdrukking) in het kader van: Wij vertrouwen op de Here Here, dan komt het allemaal wel goed?
Stel nu eens dat God straks tegen je zegt: Weet je waarom Ik je verstand heb gegeven?
God vraagt ons om op Hem te vertrouwen. Maar Hij vraagt ons ook om "met verstand bij elkaar te wonen"!
En voor de een ligt de grens van wel of geen kinderen (meer) heel ergens anders dan voor de ander. Maar alsjeblieft mensen denk ook gewoon realistisch na!
En dan nog wat: Laat iedereen die nu zegt dat men op God moet vertrouwen voor de "aardse zaken" eerst eens antwoord geven op de vraag: Heb je de Here waarlijk lief? Petrus mocht daar ja op zeggen. En jij?
Mij valt in mijn directe kring op dat men de mond vol heeft van het op God vertrouwen, het in afhankelijkheid van Hem leven etc etc. Maar als je de vraag stelt of ze de Here mogen kennen als hun liefhebbende Vader, Die om Jezus wil hun zonden heeft willen wegnemen, dan is het opeens erg stil...
God zorgt, dat is helemaal waar! Maar het allerliefste wat Hij wil geven is dat je Hem mag kennen! Hem toebehoren als Zijn gelifd kind! Dat is toch machtig?
En als je door Zijn onpeilbare genade JA mag zeggen op de vraag of je Hem liefhebt, dan kom je met Hem er ook echt wel uit over de "aardse zaken"!
En nogmaals: De een krijgt vrede zonder (meer) kinderen, de ander krijgt vrede met veel kinderen.
God gaat Zijn ongekende gang, vol donk're majesteit (Gezang 447:1 LvdK)
Je maakt me wel nieuwsgierig hoeveel kinderen je zelf hebt? Dat moet minstens een heel elftal zijn dan, stapelbedden vol!
Gelukkig, wat Race406 al zegt, heeft God ons ook verstand gegeven en dat mogen we gebruiken.
Ik heb wat moeite met dergelijke vrome praatjes….; alsof jij niet aan planning doet en alles aan de Heer overlaat. Als het er op aankomt, dan plannen we allemaal, jij ook!
De één kiest voor géén kinderen, de ander vindt het met 8 mooi geweest. Ook dát is planning, ja zelfs in refoland (!) dus alvorens we ons over deze man uitlaten die nota bene 3 kinderen heeft, moeten we eerst maar eens naar ons zelf kijken.
Iemand zei hier eens een keer dat elk mens zijn of haar eigen gaven in dit leven gekregen heeft, de één het moederschap, de ander weer totaal iets anders. Gaven die God ons gegeven heeft en waar we gebruik van mogen maken, is het niet mooi?
Deze vraag verbaast me ook enigszins. Er is (al) sprake van een huwelijk én een kind, en dan volgt dit huwelijk. Is er dan vooraf nooit eens gesproken over een kinderwens? Hoe goed kennen jullie elkaar eigenlijk? Er was toch al een kind dus dan komen dergelijke dingen toch hopelijk wel ter sprake alvorens je je weer in een (nieuw) huwelijk stort?
De zin: “Ik kan er niets aan doen dat hij drie kinderen heeft en ik twee” vind ik nogal naïef en zelfzuchtig overkomen. Nee, daar kun je niets aan doen, maar het is wel een keuze geweest die je zelf hebt gemaakt toch? Niet alleen je man, maar daar was je zelf toch ook bij? Zoiets zeg en denk je toch niet van je eigen man…ik zou het niet over mijn lippen kunnen krijgen, een beetje respect mag er (ja zelfs voor je man!) toch wel zijn. Bovendien zeg je ook dat hij jou een kind ontzegt….Ook dat vind ik een vreemde conclusie, zeker als je even later concludeert dat je ze van de Heere ontvangt.
Wie neem je nou eigenlijk echt iets kwalijk?
Kortom: je hebt twee – naar ik even aanneem gezonde – kinderen, en nu is je man de boosdoener omdat hij het genoeg vindt? Ik vraag me af wie van jullie het meest egoïstisch bezig is……. je man omdat hij het voldoende vindt, of jij en je ontevredenheid hierin?
In plaats van dat je nu je man verwijten maakt over datgene wat hij jou ontzegt, zou je beter God op je blote knieën moeten danken voor al datgene je al van Hem ontvangen hebt.
Bovendien kwam de reactie van Catherine helemaal niet als vroom of iets dergelijks bij mij over, het is denk ik maar hoe je het interpreteert, zij laat 'de kwestie' even aan de andere kant zien en dat prijs ik want soms is dat erg verstandig!
Misschien zou je alle reacties van refoweb eens na moeten gaan en tellen hoe schrikbarend vaak jij over reacties of gedrag van anderen praat. Volg Jezus (geld voor ons allen, ook voor mij) en spreek dus in Liefde!
Je kan toch ook gewoon je mening zeggen zonder persoonlijk te worden?
Je doet dat elke keer weer, ik heb er al een heleboel voorbij zien komen.
Annet versus Bakvis
Annet versus Gichelle
Annet versus Rinske
Annet versus 1a2b3c
Annet versus Hanna
Die aanvallende reacties van jou is heel iets anders dan gewoon je mening geven. En dan vraag je je ook nog af waarom er zo verdedigend op je wordt gereageerd, zoals bij de vraag over open internet.
Je laat de mensen steeds weer dingen zeggen die ze nooit gezegd hebben 'je beruchte inlegkunde' . We kunnen het kindje ook gewoon bij de naam noemen en het heet LIEGEN. Ik heb er al eerder over nagedacht of ik dit moest zeggen ja of nee, maar dit is echt de druppel.
Ook jij moet van elk woord rekenschap afleggen dus ook van onware en ondoordachte woorden. Probeer voortaan alleen bij de feiten te blijven, wel zo eerlijk en een stuk sympathieker
Ik voel me geroepen om te reageren, want ik heb het idee dat er nu verschillende dingen door elkaar gaan lopen.
@Catherine:
Ik weet bijna niet wat ik moet zeggen, omdat je zo'n intens moeilijke situatie beschrijft. Wat heeft God jou een last gegeven om te dragen. Ik vind het heel bijzonder dat je dan toch de mens bent die je bent (want dat schemert echt wel door jouw reacties heen!), en dat je je Godsvertrouwen hebt weten te bewaren.
@de rest:
Ik vind het heel herkenbaar dat Catherines verhaal jullie zo raakt; dat blijkt duidelijk uit jullie emotionele reacties. Maar we waren hier met een stevige discussie bezig - en Annet reageerde, zoals vaker, op kritische en uitgesproken wijze. Waar wat mij betreft niks mis mee is, want er zijn hier velen die bepaald geen doekjes om hun mening winden (en als je goed leest zie je dat haar reacties vaak recht uit haar hart komen). Daarnaast ik vind het superbelangrijk dat we met elkaar in gesprek blijven. Dat draagt er denk ik toe bij dat we de dubieuze traditie van eindeloze kerkscheuringen eindelijk eens doorbreken!
Nu wordt er gereageerd alsof Annet al wist dat dit punt zo teer was voor Catherine, en willens en wetens over elftallen van kinderen is begonnen. Dat is natuurlijk niet terecht. Want zij kon dat zo min weten als wij. Dus ik vind het vreemd als iedereen zich nu ineens keihard gaat afreageren op Annet - maar vooral ook erg jammer, omdat die emoties eigenlijk voortkomen uit bewogenheid met Catherines verhaal.
Medeleven lijkt me hier meer op z'n plaats dan harde aanvallen.
Allereerst het volgende: Ik ben niet verantwoordelijk voor het persoonlijk leed dat een ander is overkomen, zo ook niet dat van jou Catherine. Het heeft voor mij geen enkele toegevoegde waarde en bovendien heeft het niets, maar dan ook helemaal niets met mijn vraag aan jou te maken. Nu lijkt het er even op dat ik je er toe heb aangezet dit te vertellen, nou ‘wake up!’ zou ik zeggen.
Wanneer de vraag ‘hoeveel kinderen heb je,’ leidt tot de wedervraag; ‘dacht je dat wij bewust kiezen voor 3 miskramen en 2 ongeneeslijk zieke kinderen’, dan valt het met mijn leesvermogen nog wel mee..en dan druk ik me nog heel netjes uit!
Over de opmerking die je maakt: ‘dacht je dat wij daar bewust voor hebben gekozen?’ ga ik niet eens in, ik hoop dat je dat begrijpt! Het is mij geenszins een reactie waard zelfs! Een reactie met zo’n hoog emotioneel gehalte is zelfs oneerlijk; daarmee bereik je bij mij helemaal niets.
Het gaat hier om de opmerking: ‘mijn man wil geen kind meer’. Daar heb ik op gereageerd, en ja misschien wat hard van leer getrokken.
Toch, ik lees zoveel vreemde dingen in de vraag. ‘Er ontstonden vanwege het kind van mijn man problemen’ bijvoorbeeld. Welnu, een kind is NOOIT oorzaak van dergelijke problemen, laat dat even heel duidelijk zijn. Voor zo’n kind wil ik het dan graag ‘opnemen’. Dat is voor mij veel belangrijker dan de onvervulde wensen van moeder…Hoe moet zo’n kind zich voelen? Hij heeft al 2 half (!)broertjes en of zusjes, van t ene gezin naar t andere worden gesleurd en dan ook nog een stiefmoeder die durft te zeggen dat het kind hier ‘oorzaak’ is?!
Dan is het maar goed dat er iemand even op de rem trapt in plaats van aanmoedigt tot nog meer kinderen, want dat is compleet buiten proportie!
Dan de opmerking: ‘Ik zou dolgraag nog een keer zwanger worden, een kindje krijgen en daar echt van kunnen genieten’.
Moet ik daaruit opmaken dat het tot nog toe niet is gelukt te genieten van de kinderen/baby’s die reeds zijn geboren? Moet dat een reden zijn om er nog meer op deze wereld te zetten, of wordt het dan tijd om al je energie en tijd te stoppen in de (stief) kinderen en daar zo goed mogelijk voor te zorgen? Ik denk namelijk het laatste!
Goed, voordat het ‘versus-rijtje’ nog verder moet worden aangevuld, als je er niet tegen bestand bent dit te lezen, dan lees en of reageer je gewoon niet.
1a2b3c,
"Wie eerlijkheid verwart met een door de feiten afgedwongen bekentenis, plakt het etiket van rozenwater op een beerput. Het etiket is lief bedoeld. Maar de put blijft stinken."
Ik denk dat dit heel persoonlijk is hoe jij en je man er mee om moeten gaan...
Een ander kan hier moeilijk advies in geven, want iedere situatie en ieder gezin is anders. Jullie moeten het er samen over eens zijn. Sterkte!!
@Annet76: Ik snap het punt dat je wilt maken. Maar als jij zo mij even op het matje roept, ik citeer: dat moet minstens een heel 11tal zijn.......God heeft ons verstand gegeven. Tja. Onze kinderen hebben een erfelijke ziekte, 25% kans bij een volgend kind dat hij de ziekte heeft, 50% kans op een drager, 25% kans op een gezond kind. Moeten wij dan gaan rekenen ? Vruchtwaterpuncties zodat je voor 85% zekerheid hebt of je kind ziek of niet is ?
Maar we dwalen af, het gaat om de vraagstelster. Het lijkt me afschuwelijk als je zo als man en vrouw TEGENOVER elkaar staat.
Er is ALTIJD een reden te bedenken waarom er geen kinderen meer mogen komen. Kinderen worden NOOIT je eigendom, ze zijn een kostbaar pand van God, aan jou toevertrouwd. Als je het ZO kunt bekijken, is het ECHT een Wonder als je een baby mag krijgen, gezond of ziek. Wij zijn niet zielig, omdat wij 2 zieke kinderen hebben, Het heeft ons afhankelijk gemaakt. En wij zijn heel trots op onze kinderen wat ze bereikt hebben tot nu toe, ondanks een beperkte levensverwachting en beperkte conditie.
