Vraag
Ik ben inmiddels drie jaar getrouwd met een man die een kind heeft uit een vorig huwelijk. Samen hebben wij ook twee jonge kinderen, waarvan de jongste nu ruim een jaar is. Nu is het zo dat mijn man heel duidelijk stelt dat hij absoluut geen kinderen meer wil, want hij heeft er al drie. Zelf kom ik uit een groot gezin en ik heb nooit nagedacht over het aantal kinderen dat ik zou willen. Een groot gezin lijkt me juist mooi. De kinderen van ons samen zijn geboren in min of meer moeilijke omstandigheden. Er ontstonden vanwege het kind van mijn man problemen in onze relatie. Ik raakte onverwachts zwanger en na de geboorte van de oudste raakte ik kort daarna zwanger van de jongste. Nu de intensieve babyperiode voorbij is, merk ik dat ik het erg vind dat ik niet in een positieve situatie zwanger ben geweest. Ik zou dolgraag nog een keer zwanger worden, een kindje krijgen en daar echt van kunnen genieten. Onze relatie is nu namelijk gelukkig erg verbeterd en we hebben allemaal min of meer ons plekje binnen het gezin gevonden. Maar mijn man is echt heel duidelijk: geen kinderen meer. Ik vind dat moeilijk en heb het gevoel dat er een deur voor mijn neus dichtgeslagen wordt, die voor mij nog niet dicht is. Ik kan er tenslotte niets aan doen dat hij drie kinderen heeft en ik twee. En het voelt oneerlijk als hij mij om die reden een mogelijk volgend kind ontzegt. Mijn man wil graag dat ik de pil ga gebruiken, maar tot nog toe heb ik dat gelukkig niet gedaan. Dat wil ik helemaal niet. Het verlangen naar nog een kindje groeit bij mij alleen maar. Mijn man draagt argumenten aan dat een volgend kind problemen met zich meebrengt, financieel gezien, er is geen plaats meer in de auto en er is geen slaapkamer over. Daarin geef ik hem gelijk, maar ze vormen voor mij niet de redenen om geen kinderen meer te willen. Het voelt zo afstandelijk om zo over het krijgen van kinderen te praten, terwijl je ze van de Heere ontvangt. Hoe ga je als (christen)vrouw hiermee om? Ik kan mijn man niet dwingen om nog een kindje te willen en dat wil ik ook niet. Ik durf mijn verlangen ook niet aan hem kenbaar te maken, omdat ik weet dat we dan woorden krijgen. Moet ik gewoon vrede zien te krijgen met het feit dat ik twee kinderen heb? Of mag ik de Heere toch vragen of ik nog een kindje uit Zijn hand zou mogen ontvangen?
Antwoord
Een ingewikkelde vraag die je me voorlegt via Refoweb. Ik wil dan ook op voorhand zeggen dat ik je op je vraag waarschijnlijk niet een pasklaar antwoord kan geven. Enerzijds komt dat omdat er voor vele zaken in ons leven nu eenmaal geen paklare antwoorden zijn en anderzijds omdat het bij dit probleem vooral aankomt op persoonlijke keuzes. Ik wil echter proberen je een aantal zaken aan te reiken waar je verder over kunt doordenken en die je wellicht kunnen helpen op het goede moment de juiste beslissingen te nemen in verantwoordelijkheid naar God en de mensen om je heen.
Op Refoweb is reeds meerdere keren geschreven over de kinderzegen en over de vraag wanneer een gezin voltooid en het kinderaantal genoeg genoemd kan worden. Telkens weer is daarbij door mij en door anderen gewezen op het feit dat de Bijbelse lijn is dat wij geen kinderen nemen maar dat God ons kinderen geeft (of, tot groot verdriet, soms ook niet geeft). Hoewel dat binnen en buiten de Kerk vandaag de dag niet meer van harte wordt onderschreven en gepraktiseerd is dat natuurlijk wel het grondpatroon waaraan we moeten vasthouden. Natuurlijk zijn er de moderne middelen waardoor de mens de vruchtbaarheid en daarmee het nemen van kinderen en het plannen van de gezinssituatie in eigen hand neemt. We leven in een tijd waarin we veel van wat ons vroeger overkwam, gereguleerd en gepland wordt. Belangrijk is altijd weer de vraag hoe we de moderne mogelijkheden op dit gebeid en het gebruik daarvan in verband brengen met ons geloof in een almachtige God die leven geeft en leven neemt op Zijn tijd en Zijn wijze. Daarbij is het ook altijd van groot belang om te letten op de argumentatie. Een te kleine auto en te weinig slaapkamers zijn dan argumenten waarvan je je moet afvragen hoe God daar tegenaan kijkt.
Boven dat alles is het belangrijk of onze handelswijze in dezen opkomt uit afhankelijkheid van God onze Schepper of dat eigen, materiële of ideële motieven de doorslag geven. Kinderen zijn dus gave van God, geschapen tot Zijn eer en wij als ouders krijgen van God de opdracht om hen op te voeden in de vreze van Zijn naam.
Dat brengt me tegelijk ook op een ander punt waar ik de vinger bij wil leggen. Je motiveert je kinderwens met de begeerte naar een fijne zwangerschap en het krijgen van een kindje waar jij echt van kunt genieten. Twee dingen daarover:
In de eerste plaats: Dáár geeft God ons geen kinderen voor. Kinderen zijn niet bestemd voor ons genot maar tot Zijn eer. En wie zegt dat je van een eventuele volgende zwangerschap zult kunnen genieten? Ook al zouden de negatieve omstandigheden zoals bij de vorige zwangerschappen afwezig zijn, wie garandeert dat er dan niet andere zaken zijn waardoor verdriet en zorg ontstaat? En als laatste, een fijne zwangerschap is mooi maar daarna volgt een periode met grote verantwoordelijkheden, want een kind dat we krijgen moet ook worden opgevoed en grootgebracht tot eer van de Schepper.
Het tweede dat ik daarover wil zeggen is dit: God heeft het krijgen van kinderen, (en dan laat ik even alle dwaze moderne ideeën en mogelijkheden even buiten beschouwing) voorbehouden aan de éénwording tussen man en vrouw. Kinderen krijg je dus, hoe dan ook, altijd samen. Juist in de kinderen die God ons geeft komt de eenheid die God bedoeld met het huwelijk tot uitdrukking (het gebruik van voorbehoedsmiddelen laat ik nu buiten beschouwing, daar is op Refoweb genoeg over te vinden).
Mijns inziens, en daar wil ik mee afsluiten, is er maar één begaanbare weg: Dat is de weg van het gebed. Samen bidden tot God of Hij jullie samen wil leren gaan in de weg die Hij met jullie voor heeft. Werk samen aan je relatie met God en je zult zien dat Hij Zijn zegen erover geeft, zodat jullie ook meer naar elkaar toegroeien. Pas dan is julie relatie echt vruchtbaar en vreugdevol als God jullie beider Leidsman is. Ook al kan het ook dan nog zo zijn dat de dingen anders gaan dan dat wij graag willen en verlangen. Dan zul je er toch, samen rust in vinden.
God vervult niet al onze wensen maar Hij vervult wel al Zijn beloften. Ik hoop dat ik je hiermee wat heb aangereikt waar je mee verder kunt.
Vriendelijk groet,
Ds. J. J. van Holten, Bergambacht
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. van Holten
- Geboortedatum:22-12-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:IJsselstein
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In jouw eerste reactie schrijf je dat je geen redenen kunt aanvoeren om geen kind meer te “nemen”, of eigenlijk stel je het andersom: “we kunnen altijd wel een reden vinden om geen kind meer te “nemen”, want, zo zeg je: kinderen worden je toevertrouwd!”
In dat geval vraag ik jou dus hoe het zit met jouw vertrouwen, en ja, je laatste reactie geeft me eindelijk duidelijkheid. Daarin laat je precies even zien hoe groot jouw vertrouwen eigenlijk is. En die blijkt – hoe kon het ook anders - niet groter of kleiner te zijn dan die van mij, of dan de man van deze vragenstelster, gelukkig maar dus! En daarom heb ik moeite met dergelijke vragen en antwoorden die eruit voortvloeien, want we blijken allemaal te 'plannen', zelfs de grootste voorstanders van grote gezinnen!
Kijk, je vertrouwt op God en laat Hem je leven leiden, of je begint zelf een rekensommetje waaruit blijkt hoe groot de kans is op een kind met een erfelijke ziekte. Die twee gaan voor mij dan ook niet samen!
Enerzijds moedig je deze vragensteller aan om te stoppen met redenen te verzinnen waarom er geen kinderen meer mogen volgen, maar anderzijds maak je zelf statistisch (!!!!!) duidelijk waarom je zelf terughoudend daarin bent. Zullen we die statistiek dan ook maar aan God overlaten, dat is pas ECHT Godsvertrouwen! Kortom; dit spreekt elkaar toch wel iets tegen, vind je zelf ook niet?
Je vraagt: “moeten wij dan gaan rekenen?”
Ik zou zeggen: “Ja, absoluut!” Gebruik je verstand, want dat hebben we ook gekregen zoals eerder is gemeld.
Daarentegen ben ik ook niet degene die deze vragensteller aanmoedigt tot meer kinderen, en geef ruiterlijk toe dat ik daarin mijn eigen verstand laat zegevieren en dus ook niets tegen heb op mensen die wél planmatig te werk gaan in deze kwesties…net als jij trouwens;)
Kortom: we zijn allemaal gewoon mensen, alleen heeft de één iets vromere praat dan de ander, wat overigens helemaal niets over het Godsvertrouwen werkelijk zegt, zo blijkt maar weer eens;)
"Het is kwetsbaarheid die vertrouwen haar waarde geeft."
;))
@Alphonsus: ik heb geen behoefte om Annet te ontmoeten, zij mij ook niet denk ik.
Nee hoor, niet nodig! Dit heeft niets met liefde voor de medemens te maken.
Ik respecteer Catherine (en ook Bakvis, Gichelle, Rinkse, 1a2b3c en Hanna!!) om wie ze zijn als mensen, alleen heb ik misschien wat andere ideeën, is dat zo erg?
Hoop dat ik niemand vergeten ben!?!
Mag dat even zonder dat we gelijk in termen van liefde en 'niet liefde' gaan spreken............................., alsjeblieft hoor!
"Liefde is het vermogen het gelijke bij het ongelijke waar te nemen."
@Catherine: Veel sterkte toegebeden in jullie ongetwijfeld moeilijke situatie!
Ik bid jullie veel vertrouwen toe!
Ook al kijk ik zelf wat anders tegen bepaalde zaken aan dan jij doet: Dat hoeft wat mij betreft geen beletsel te zijn om in gesprek te gaan/blijven, en elkaar te (blijven) respecteren.
Ik respecteer ... , alleen heb ik misschien wat andere ideeen, is dat zo erg?
@Annet, wat ik me dikwijls afvraag bij jouw reacties is de vraag; Is er bij jou ruimte om te luisteren naar anderen, zonder steeds iedereen te willen overweldigen met jouw ideeen en antwoorden? Je zult ongetwijfeld "JA" zeggen.
Helaas merk ik dat zodra iemand ergens anders over denkt dan jij, dat je hem/haar eigenlijk op het matje wil roepen, hard schreeuwend dat jij het anders ziet/vindt e.d.
Natuurlijk is het niet erg dat je over dingen anders denkt dan anderen, maar je antwoorden komen zo verschrikkelijk betweterig en belerend en soms erg gevoelloos over!
Ik opende net deze vraag, schrok eerlijk gezegd van de discussies die er zijn ontstaan.
Ik denk niet dat de vragenstelster veel aan deze discussies heeft. Ze komen bij mij niet als aanvullend over, ik ben eerder geneigd om te zeggen dat dit schokkend is.
Catherine, als ik het goed heb proberen te lezen, wat jij bedoeld hebt te zeggen, is voor mijn gevoel dat je juist niet hebt gepland. Je kinderen heb je uit Gods Hand ontvangen, niet rekenend met de cijfers van de artsen.
Dat zal diep door je hart zijn gegaan, dan moet er veel werk in de binnenkamer van je hart zijn geweest.
Lieve vragenstelster, ga niet af op mensenwoorden. Leg deze nood bij de Heere neer. Mensen kunnen kwetsende opmerkingen en antwoorden geven, maar je zult Hiermee zelf in het reine moeten komen. De verantwoording van dit is een zaak tussen God en jou!
@ Floddertje,
Je openingszin is niet echt fraai gekozen, dat was namelijk een grapje en ja…goed, ik had beter moeten weten dat het ‘tegen’ me gebruikt zou worden. Humor kan inderdaad niet!
Of er bij mij ruimte is om te luisteren naar anderen, zonder een ander steeds te willen overweldigen met mijn ideeën en antwoorden? Jawel, de vraag is echter: is dat bij andere mensen ook aanwezig?
Ik heb mijn ideeën, jij de jouwe, geen enkel probleem lijkt me zo. Het wordt pas problematisch als we elkaars ideeën niet respecteren. Je kunt denken en zeggen van me wat je wilt, maar ik heb geen enkel probleem met andere ideeën, ook al staan ze compleet haaks op de mijne! Ja, ik reageer daar kritisch op en als je daar niet tegen kunt, dan is het misschien beter niet te lezen, laat staan je vragen op een (open) forum te plaatsen!
Ik steek er tijd in om gedegen op antwoorden te reageren, en daar wind ik geen doekjes om, eerlijk is eerlijk! Soms misschien ben ik inderdaad iets te recht voor z’n raap, dat mag – geheel terecht! - vinden, maar zo ben ik nu eenmaal. Ook dat zou je kunnen respecteren misschien?
Inhoudelijk wordt er maar mondjesmaat gereageerd op mijn inbreng en dat is jammer, desalniettemin zijn de reacties vol van afgunst en persoonlijke aanvallen; ik noem even:
Ik denk dat anderen bewust kiezen voor 3 miskramen en 2 ongeneeslijke zieke kinderen, ik moet me schamen, ik ben mijn ongenoegen aan het spuwen, misselijkmakend ben ik, ik praat over gedrag van anderen, ik moet meer spreken in liefde, ik word persoonlijk, ik zuig alles uit mijn duim, ik doe aan inlegkunde, ik lieg, ik val aan, blijf niet bij de feiten, ben niet sympathiek, roep mensen op ’t matje, luister niet naar anderen, schreeuw te hard, ben betweterig en belerend, en nu zelfs gevoelloos.
Ik heb er even helemaal genoeg van en dat zeg ik niet snel!! Ik word niet graag voor gevoelloos uitgemaakt. Bah zeg….over gevoelloos gesproken!
Toch, ik ben blij dat jullie met een gerust hart en bovendien vol van gevoel in de spiegel kunnen kijken.
Bovendien: "Het is gemakkelijk de fouten van anderen te zien, maar moeilijk de eigen fouten te erkennen."
Misschien heb ik iets teveel emotie in mijn antwoorden gelegd, ik heb ze net over gelezen. Maar dit onderwerp raakt mij diep. Wilde aanvankelijk alleen maar de andere kant laten zien. In refokringen, waar dankbaar bij het doopvont wordt gestaan (dat lees ik op kaartjes) zie ik in toenemende mate een zelfregulerende gezinsplanning. Tuurlijk fok je niet als de konijnen. Maar om nu met argumenten te komen als: auto te klein, bed tekort enz.
Bij vraagstelster speelden er dan wel andere dingen ook mee.
@Annet76: er wordt wel op jou gereageerd, wees maar blij dat het dan te weinig is volgens jou. Deze laatste reactie van jou zit vol emotie !
En wederom van een zelfgenoegzaamheid.
Ik weet niet of wij allemaal met een goed gevoel in de spiegel kunnen kijken. Het gaat erom wat de HEERE ziet in ons HART !
Wie geschoren wordt, kan beter stil zitten.
KOP LEEG
Nan-in, een Japanse meester tijdens het Meiji tijdperk (1868 - 1912) ontving eens een professor die kwam informeren over het geloof in de god Zen.
Nan-in schonk hem een kop thee in. Maar toen het kopje al vol was, bleef Nan-in doorschenken en de thee stroomde over de rand van het kopje heen over de tafel.
De professor keek met verbazing toe, tot hij zich niet langer kon inhouden: "De kop zit vol, er kan niets meer bij!"
Nan-in zette de theekan neer en zei: "Net als déze kop, zit u vol met uw eigen ideeën, aannames en opvattingen. Hoe zou ik u iets over Zen kunnen leren, als u niet eerst uw eigen kop leegmaakt?"
WIE DE SCHOEN PAST, TREKKE HEM AAN!!
Hartelijke groet, Annah
Ik beweer NIET dat je gevoelloos BENT, of betweterig of belerend, maar zo komt jouw antwoord OVER!!
Dat is wel een totaal andere invulling die jij er nu zelf aan geeft.
Jouw antwoord roept deze gevoelens op, het enige wat ik ermee wil zeggen, (maar ook anderen als ik de reacties lees, die je regelmatig krijgt op jouw reacties) is, het is de TOON die de muziek maakt!!
Je reageert op mijn reactie als door een wesp gestoken, voegt er direct nog even een steek bij, nml "Bah zeg... over gevoelloos gesproken..."
Of moet ik dit niet opvatten als zijnde dat ik nu wel door jouw als gevoelloos wordt betitteld?!
Ik heb niks tegen je persoonlijk,respecteer je mening, lees vaak je reacties met veel interresse, kan me regelmatig in je standpunten vinden, maar vindt bepaalde dingen te ver doorschieten.
Wat je laatste opmerkingen aangaat, pas dit niet alleen op anderen toe, maar ook op je zelf!
Dat heeft niks met gerust hart of vol gevoel in de spiegel te kunnen kijken te maken.
.....en dat is wat voor velen hier geldt.
Jammer!
Bovendien: als het de toon is die de muziek maakt zoals je zegt, wil jij dan de discussie nog eens teruglezen en jezelf afvragen wie hier de toon zet?
EN, wil je dan ook nog eens even inhoudelijk reageren, want iedereen reageert overal op, maar de inhoud wordt gemakshalve maar even vergeten!
Een beetje zelfreflectie zou op zijn plaats zijn.
En dan in een rubriek waarin een vraagstelster in nood zit om een heel ingrijpende kwestie. Floddertje gaf aan (zo lees ik het) dat zij zich heel vaak in je antwoorden kan vinden. Ik dus ook ! Maar als je teruggefloten wordt, ga je heel lelijk doen, met allerlei teksten smijten. Het zou je sieren als je zou zeggen: sorry jongens, ik ben misschien te ver gegaan.
Ik vond dat nl ook van mezelf. Ik heb er teveel van mezelf ingestopt. Mijn situatie is niet voor allen toepasbaar. Maar het doet me gewoon heel veel pijn als ik verstandelijk meega met DE ALGEMENE OPINIE, dat mijn 2 kinderen er dus eigenlijk niet hadden mogen zijn. ZO is nl de mening, OOK in refogezindte. En juist DAT begrijp ik niet. Wel van mensen die God ontkennen. Tuurlijk, die weten het zelf veeeeel beter. Maar Annet, jij gelooft toch ook in een ALMACHTIG God ? Nogmaals, ik begrijp heel vaak het punt wat jij duidelijk wil maken, maar je doet het soms zo, dat het heel betweterig overkomt. Misschien ben jij totaal anders dan wij denken, daarom, lees je reacties nu eens terug aan anderen, lees OOK de vragen en opmerkingen van deze mensen. Je hebt heel vaak gelijk, maar krijg het niet. Volgens mij wordt je dan daar boos over.
Op een forum of vragenrubriek zie je maar een klein stukje Annet of Catherine, er zit nog een heel leven achter ! Met zorgen, verdriet, blijdschap. Kom nu eens met jezelf, ipv een kil verhaal hoe het zou moeten zijn. Ben je bang om kwetsbaar te zijn ?
@Annah: jouw reactie was echt eentje om diep over na te denken !!!! Misschien niet passend op refoweb (vanwege Zen) maar ik begreep wat je hiermee wilde zeggen. Het was een eyeopener voor me ! Dankjewel.
Dank voor je aanvulling op wat ik bedoeld heb!
Ik voel me zeer kwetsbaar om iets persoonlijks te schrijven, daarom vind ik het zo dapper dat jij het wel gedurfd hebt.
Degene die deze discussie volgt, heeft inderdaad een stukje in je hart mogen kijken, dat geeft iets heel menselijks aan deze discussie.
Niet dat het allemaal per definitie zo prive hoeft te zijn, maar ik voel wat je bedoeld met "uitdagen en een kil verhaal", vandaar mijn opmerking dat het wel eens zo gevoelloos over kan komen.
Het blijkt inderdaad dat er verschillende mensen zijn, die dit met ons meevoelen.
Daarom nogmaals Annet,
Het lust me niet om teveel inhoudelijk op jouw reactie in te gaan, zeker niet na de toon die je in je laatste reactie aanslaat.
Ik wil best met je van gedachten wisselen, maar dan op een dusdanige wijze, dat het echt inhoudelijk, warm meelevend en invoelend is! Dan maakt het totaal niet uit of meningen wel of niet overeenkomen, maar wordt er wel wederzijds respect gevoeld.
Inderdaad eentje om te kauwen en te herkauwen.
Verder vind ik dat er helaas soms mensen zijn die niet precies weten wat opbouwende kritiek is...
Onderaan dit schermpje waar ik mijn antwoord kan typen staat het volgende:
Reageren op een antwoord is mogelijk mits de reactie iets toevoegt en niet in strijd is met het antwoord van de deskundige. Vraagstellers zijn niet gebaat bij tegenstrijdige reacties en bovendien vinden we het ongepast ten opzichte van de deskundige die zijn/haar vrije tijd ter beschikking stelt om onze bezoekers te helpen. Voor discussies is er het forum.
Dus...ik hoop dat de boodschap duidelijk is!
