(...) er is bij ons thuis dan ook nooit gesproken over het belangrijkste van het...

Ik ben opgegroeid in een voluit reformatorisch gezin, elke zondag gingen we als gezin naar de kerk, en dat doen we nog steeds. Toch is dit voor mijn ouders meer een gewoonte dan een behoefte, er is bij ons thuis dan ook nooit gesproken over het belangrijkste van het leven: dat je bekeerd moet worden. Als het over het geloof gaat is iedereen bij ons thuis heel gesloten tegenover mijn ouders, terwijl het praten met mijn zus wel goed gaat. Nu is er in de laatste twee jaar heel veel veranderd in mijn leven, ik kan wel zeggen dat de Heere in mijn leven is gekomen. Ik heb maar één verlangen, maar één doel in mijn leven: de Heere dienen. Zijn dienst is een liefdedienst voor mij geworden! Maar nu vind ik het zo verschrikkelijk moeilijk om dit tegen mijn ouders te vertellen. Er is nooit over God en godsdienst gesproken, en er zijn al helemaal geen persoonlijke gesprekken. En ik weet dat mijn ouders genoeg aan mij merken dat ik veranderd ben. Ik ga zoveel mogelijk naar de kerk, laat duidelijk merken dat ik catechisatie heerlijk vind, zet me in voor de kinderevangelisatie, ik kijk, in tegenstelling tot mijn broers en zussen geen dvds meer omdat ik het veel te vaak rommel vind, etc., etc. In die zin probeer ik ook om wat uit te stralen naar mijn ouders. Maar een persoonlijk gesprek durf ik gewoon niet aan; ik ben tegenover hen zo ontzettend gesloten. En dat echt in tegenstelling tot hoe ik met mijn vrienden en vriendinnen praat. Dan kan ik met liefde spreken over wie de Heere voor mij is en ben ik juist heel erg open. Maar tegenover mijn ouders ben ik gewoon heel erg gesloten en ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Moet ik dan per sé een gesprek met hen aangaan, ook al spreken we werkelijk nooit over persoonlijke zaken? Of mag ik, omdat het met woorden zo moeilijk gaat, zoveel mogelijk, in Gods kracht, met mijn daden laten zien dat ik de Heere wil dienen? Alvast heel erg bedankt voor uw antwoord.

Beste vragensteller,
 
De Heere is in je leven gekomen, Zijn dienst is een liefdedienst geworden en dat komt ook in de vruchten in je leven openbaar. Het is heel goed te begrijpen dat je daar ook met anderen over wilt praten en dan niet alleen met je zus maar zeker ook met je ouders en de rest van het gezin. Het is verdrietig als zoals je schrijft  er door je ouders nooit met jullie over de Heere en Zijn dienst is gesproken. Het is verstandig van je geweest dat je eerst vooral door je daden aan je ouders laat zien dat er een wezenlijke verandering in je leven heeft plaatsgevonden. Iemand heeft eens gezegd dat de Heere Zijn kinderen roept om te getuigen, desnoods met woorden.

Maar toch begrijp ik je behoefte om over datgeen wat je hart vervult ook met je ouders te praten. Immers degenen die ons het naaste staan gunnen we het meest dat ze ook de Heere mogen kennen en dienen. Nu ken ik je ouders niet en past het mij niet om een oordeel over hen te geven. Wellicht  is het zo dat ook zij van huisuit niet gewend waren om over Gods Woord en het dienen van de Heere te spreken.

Ik zou je toch willen aanmoedigen om een gesprek te beginnen desnoods door een brief aan hen te schrijven en hen te vertellen wat de Heere in je leven heeft gedaan. Blijf beseffen dat het je ouders zijn en schrijf of spreek niet uit de hoogte of in verwijtende zin. Ik denk dat de beste houding die van een bedelaar is die probeert aan andere bedelaars te vertellen waar zij Brood kunnen krijgen. Bedenk dat genade onverdiend is. Dat besef maakt ootmoedig. Als het voor jou kan kan het voor je ouders en de rest van het gezin zeker ook. Paulus noemt zich de voornaamsre van de zondaren. Als je vanuit die gestalte met je ouders praat of hen een brief schrijft, dan kunnen ze je niet verwijten dat je jezelf beter acht dan hen.

Als laatste zou ik zeggen praat er ook eens met je dominee (als jullie die hebben) of met een ambtsdrager die je goed kent over. Die kent ook je ouders en zou je daarom een goed advies kunnen geven. Ik hoop dat je hier wat aan hebt en dat het je gebed zal zijn dat de Heere voor jou de weg baant naar het hart van je ouders.
 
Met hartelijke groeten,
G. Nieuwenhuis

Dit artikel is beantwoord door

drs. G. Nieuwenhuis

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven