Vraag
Mijn vriendin en ik zijn bina 3 jaar samen en houden zielsveel van elkaar. Wij zijn beiden christenen, gaan naar de kerk, bidden samen en praten over het geloof. Er zijn geen strubbelingen binnen onze relatie m.b.t het geloof en andere zaken. Ruim een jaar geleden heb ik mijn vriendin ten huwelijk gevraagd en ze heeft ja gezegd. We waren verloofd en zouden gaan trouwen.
Door persoonlijke omstandigheden is het uitgesteld en ging ons huwelijk niet door op de vastgestelde datum. De persoonlijke omstandigheden zijn dat ik in de ziektewet was terecht gekomen door angstaanvallen/hyperventilatie en heftige hoofdpijnklachten. Op het moment dat wij wilde gaan trouwen besloot het UWV om mijn ziektewetuitkering volledig te beëindigen omdat ze mij voldoende geschikt achten om te werken en in mijn inkomen te voorzien. Ik was het hier niet mee eens omdat ik nog in behandeling was en het nog helemaal niet goed ging en ik helemaal niet fulltime kon werken. Na een langdurige procedure ben ik uiteindelijk in mijn gelijk gesteld en kon ik mij verder focussen op mijn verdere herstel.
Mijn verloofde heeft het inmiddels uitgemaakt omdat ze vind dat ze niet kan blind staren op liefde alleen en dat ik eerst moet herstellen. Ze is begin 30 oud en heeft de wens om te gaan trouwen, samenwonen en kinderen te krijgen. Ze denkt dat dit niet mogelijk is met mij omdat ik nog in een fase van herstel zit. Ik vind dat tegenstrijdig aan de Bijbelse principes omdat als je van elkaar houdt je elkaar niet laat vallen in moeilijke tijden. Ik weet dat sommige dingen niet gemakkelijk zijn en dat het voor haar ook belastend is, maar uiteindelijk met de genade van God zal ik genezen en kunnen wij een toekomst samen opbouwen. Zonder strijd geen overwinning.
Mijn vraag aan u is, hoe denkt u hierover en hoe kijkt u hiernaar als christen. Ik ben van mening, aangezien het steeds beter gaat er wel degelijk een toekomst voor ons weggelegd is samen en met God aan onze zijde, er niets in de weg hoeft te staan. Wat is uw advies?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Nadat ik uw brief heb doorgelezen is mijn eerste gedachte (èn tegelijk het advies waarom u vraagt): uw ex-verloofde is niet meer uw aanstaande bruid, zodat er van een huwelijk met haar geen sprake kàn zijn!
Hoe uw verhaal ook in elkaar zit, met welke gezondheidsproblemen u ook te maken heeft, hoe ver uw genezing ook maar is gevorderd... u heeft geen relatie meer met het meisje dat ooit uw aanstaande vrouw leek te zijn. Bijbelse principes ten spijt: zònder partner ís er geen huwelijk. Pijn zal het zeker doen, maar zoals u schrijft: zonder strijd geen overwinning!
Ik wens u alle goeds toe en wellicht te zijner tijd een nieuwe levensgezellin.
Marijke Rots
Lees hier meer artikelen over een verbroken verloving
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ieder heeft in een huwelijk de verantwoording zijn psychische problemen voor zover dat mogelijk is aan te pakken, wat vaak een lang proces kan zijn.
Ik lees in de vraag vooral een grote ik-betrokkenheid van de vraagsteller. Een huwelijksaanzoek te doen, als je psychosomatische en psychische klachten hebt, die zo sterk zijn, dat je niet aan het werk kunt, is nogal wat.
Je wilt een huwelijk ingaan, om voor elkaar te zorgen en omdat je van elkaar houdt. Daar hoort natuurlijk ook bij, dat ieder zijn zwakheden heeft, zodat de een de ander ook daarin tot steun kan zijn.
Als die zwakheden erg groot zijn - en dat zijn ze hier - heeft een huwelijksaanzoek ook een aspect van: "wil je je hele leven voor mij zorgen". Psychische ziekten, kunnen nog meer dan lichamelijke ziekten een wissel trekken op het huwelijk. Nu is de vraagsteller nog niet in staat te werken en de verantwoording voor zijn eigen leven zelfstandig aan te kunnen. Terwijl een huwelijk impliceert, dat er kinderen geboren kunnen worden en een gezin, dat onderhouden wil worden en een vrouw, die hierin ook ondersteuning nodig heeft. Gezins- en huwelijksleven nemen ook stress en verantwoordeijkheid met zich mee. Als de vraagsteller uit zijn "verongelijkt zijn" stapt en hierover nadenkt, zal hij zich realiseren, dat hij deze verantwoording op dit moment niet kan dragen.
Hiermee is niet gezegt, dat iemand die psychische klachten of problemen heeft, niet kan trouwen, maar aan de andere kant, kun je ook niet van een ander verlangen, dat zij een "fase van herstel" afwacht, die net zo goed een iets betere fase in een chronische ziekte kan zijn. Het is mooi als je ook in ziekte de weg met iemand gaat, maar je kunt iemand niet met de bijbel in de hand dwingen met een ander te trouwen, die op dit moment wel de baten van een huwelijk kan hebben, maar zijn toekomstige vrouw minder kan bieden, dan als hij gezond was.
