Vraag
Ik heb iets ergs gedaan toen ik jong was en vraag om raad. Ik weet de exacte data niet meer maar het was nog op de basisschool toen ik ongeveer 9-10 jaar was (denk ik). Vroeger speelde ik altijd buiten, maar de klas was niet zo groot en ik had niet veel vrienden. En ik speelde altijd met één iemand. Op het gegeven moment vroeg die jongen die een paar jaar ouder is dan ik toen we samen waren of ik zijn geslachtsdeel aan wou raken. Hij zei dat het niet erg was en dat ik een keer moest voelen. Ik ging akkoord zonder dat ik ook maar iets daarvan af wist. Daarna wilde hij maar al te graag dat ik in zijn bijzijn naakt was. Ik zei een keer nee en toen trok hij mijn broek naar beneden. Vanaf dat moment heb ik nooit meer nee gezegd. Ik accepteerde het en ik vond het leuk om op woensdagmiddag te spelen en dat hoorde er dan maar bij.
Dit gaat tot heden door en het wordt steeds erger. Ik wou het vanaf het begin al niet. Ik heb daar vragen over. Ben ik nu zondig? Had ik wat moeten zeggen? Wat moet ik doen? Ik had geen enkel besef van seksualiteit en wat het precies inhield, maar nu komt het ergste. Ik heb toen ik twaalf jaar was incest gepleegd met mijn tienjarig zusje. We hebben nooit gesekst, alleen gevoeld. Ik weet niet meer hoelang het duurde en waarom ik het deed. Ze zei “stop”, maar ik zei altijd dat het hierna niet meer zou gebeuren. Op een gegeven moment is het gestopt. Op de een of andere manier wilde ik het graag alsof het een soort obsessie of verslaving was, waarin ik geen eigen wil had. Ook wist ik niet dat het strafbaar was en wat de consequenties ervan waren. Tot heden stond ik er niet bij stil en dacht ik dat wat ik gedaan had niet erg was, totdat ik van het ene moment op het andere ineens een schuldgevoel kreeg en opeens alles inzag van de situatie.
Vanaf nu ik heb de hele tijd een naar gevoel in mijn lichaam. Ik voel me schuldig en ik stel de hele tijd mezelf de vraag of ik nog wel waardig ben om te leven. Ik heb mijn excuses aangeboden aan mijn zusje en om vergiffenis gevraagd en ze heeft ze geaccepteerd. Maar het schuldgevoel blijft. Moet ik het met andere mensen bespreken? Wat moet ik doen? Moet ik naar de politie gaan? Wat gebeurt er als ik het vertel? Heeft iemand ervaring? Gaat het schuldgevoel ooit weg?
Antwoord
Beste vragensteller,
Wat een heftig verhaal vertel je en wat is dit ontzettend ingewikkeld voor je. Allereerst heel goed dat je de stap zet om deze vragen te stellen. Als ik het zo inschat ben je zelf nog in je tienerjaren en woon je nog bij je ouders. Het seksueel misbruik van de jongen die een paar jaar ouder is, gaat nog steeds door, schrijf je en wordt erger. Wat je schrijft is al behoorlijk erg en als je schrijft dat het erger wordt klinkt dit behoorlijk ernstig. Het is allereerst belangrijk dat dit direct stopt. Stop met deze jongen te zien, ook al begrijp ik dat dit misschien ook moeilijk voor je zal zijn. Je zult inderdaad aan iemand moeten vertellen wat er gebeurt. Het zou mooi zijn als je dit allereerst aan je ouders kunt vertellen, maar ik weet niet hoe je situatie is. Vertel het dan aan iemand anders die te vertrouwen is, misschien op school, in de kerk of iemand anders. Daarna of in plaats daarvan kan je inderdaad naar de politie gaan. Daar kan je aangifte doen tegen deze oudere jongen en zal je worden begeleid door een zedenrechercheur. Zij zijn speciaal opgeleid om te helpen in situaties waarin jij nu zit.
Je bent in geen geval zondig aan het misbruik wat jou aangedaan is. Je was kwetsbaar en wilde niet graag je speelmaatje kwijt. Hij had dit nooit mogen doen en jou gebruiken in ruil om met hem te mogen spelen, dit is niet wat je wilde of waar je om vroeg. Zo te lezen heb je ‘nee’ gezegd maar ging je misbruiker toch gewoon door. Het is veel te moeilijk voor je op zo’n moment er iets van te zeggen. Verwarrend misschien en misschien was je bang, bang om je vriend kwijt te raken. Wat je moet doen is hierover gaan praten, het moet niet meer jullie geheim blijven. Ik kan me voorstellen dat jij je schaamt en schuldig voelt, maar laat dat je niet tegenhouden hierover te praten want je zult merken dat de mensen die hier verstand van hebben je nooit zullen veroordelen of boos op je zullen worden.
Dat jij je schuldig voelt is een reactie die eigenlijk alle slachtoffers van seksueel misbruik hebben. Denken dat je zelf schuld hebt omdat je het niet gestopt hebt is een manier om het voor jezelf dragelijker te maken, maar elke misbruiker oefent een vorm van macht en invloed uit waar je zomaar als verdooft en machteloos in vast komt te zitten. De schaamte maakt dan dat je het geheim houdt en als het eenmaal gebeurd is, is er geen weg meer uit want je bent bang dat jij straf zal kunnen krijgen. De weg eruit is de moeilijke weg en dat is zorgen dat het niet meer jullie geheim is. Wellicht helpt het je om ook anoniem je verhaal doen via: www.ikmeldhet.nl
Je bent zeker niet de enige jongeman die dit heeft meegemaakt. Meer dan 1 op de 5 jongens wordt slachtoffer van seksueel geweld. Een andere man die dit ook heeft meegemaakt en een lange weg van herstel is gegaan heb ik gevraagd iets te delen van zijn ervaring, omdat je vroeg of iemand ervaring heeft. Hij heeft aangifte gedaan bij de politie van het seksuele geweld wat een buurjongen hem in zijn tienerjaren heeft aangedaan. Dit is wat hij schrijft:
“Wat goed van je dat je het open gooit, en dat je verder vragen durft te stellen. Wat vreselijk dat dit met je gebeurt en hoe het je vormt. Maar ik ben dankbaar dat je dit aan het licht wil brengen en dat je geweten spreekt.
Ik herken veel van mezelf in je verhaal, ook dat ik anderen beschadigd heb. Zelf heb ik dit 20 jaar verzwegen en heeft het mijn leven getekend. Voor mij was het een grote opluchting toen ik mijn geheim ging delen, ik wilde dat ik dit jaren eerder had gedaan. Ik zou willen adviseren om je verhaal te delen met iemand die betrouwbaar is, je ouders zou het fijnst zijn of misschien een oudste/ouderling uit je kerkelijke gemeente.
Aangifte doen is zeker belangrijk. Je doet eerst een soort ‘voor-aangifte’ en dan kijkt de zedenpolitie wat het beste is om verder te doen wat betreft echt aangifte. Ze vragen dan vaak ook of er bewijs/sporen is van misbruik.
Verder wil ik adviseren ook persoonlijk hulp te zoeken, maar als eerste bij God Die genezing schenkt aan vermoeide en belaste, beschadigde mensen.
Wat het schuldgevoel betreft, mag ik weten dat Jezus voor mijn schuld aan het kruis betaald heeft en is het schuldgevoel ook weggenomen toen ik naar Hem toe ging. Wel kan ik me soms nog schamen als ik aan mij verleden terug denk.
Hartelijke groet, Klaas”
Ik hoop dat het verhaal wat Klaas aan jou schrijft je mag bemoedigen.
Om je andere vragen nog te beantwoorden: Het gebeurt vaker dat het slachtoffer van misbruik zelf dader wordt. Ik spreek veel mannen die anderen misbruikt hebben of zelf misbruikt zijn. Meestal worden zij misbruikt door iemand die ook weer misbruikt is. Ik vind het heel mooi om te lezen dat jij je excuses aan je zusje hebt aangeboden en daarmee aangeeft dat je zo nooit met haar om had mogen gaan. Je beseft dat zij mee heeft moeten maken wat jij ook mee hebt gemaakt en hoe erg dat is. Dat je je daar schuldig over voelt is ook omdat seksualiteit niet iets is tussen broer en zus. Het kan een heel intens, diep, schuldgevoel geven wat jij zelfs letterlijk in je lichaam voelt. Je verlangt ernaar dat het pijnlijke schuldgevoel weggaat. Veel mannen die ik spreek die dit ook gedaan hebben, voelen zich ook vaak zo diep beschaamd en bang. Er is bij jou licht doorgebroken dat misbruik jou en anderen kapot maakt. De schaamte over onze vroegere zonden blijft. Paulus schrijft in Romeinen 6:21: “Wat voor vrucht dan had u toen van de dingen waarover u zich nu schaamt?” De schaamte die je nu voelt is eigenlijk een ‘goede’ schaamte, want je beseft dat misbruikt niet recht is, maar onrecht. Maar gelukkig schrijft Paulus daarna een maar: “maar nu, vrijgemaakt van de zonde en aan God dienstbaar gemaakt is er een andere uitkomst, namelijk dat God je heiligt en Hij je eeuwig leven geeft.”
Dat is geschreven aan onder andere misbruikers, verkrachters en allerlei andere zondaren. Jezus heeft Zijn leven gegeven om je schoon te maken, te reinigen en Hij wil jou leren om een nieuw leven te leven. Jezus kwam niet om iets te nemen en te roven zoals seksueel misbruik dat doet, maar Hij kwam om Zichzelf te geven. Dat maakt jouw leven van waarde, omdat Hij met Zijn leven voor jou heeft willen betalen. Misschien gaat je schaamte nooit helemaal weg, maar je mag Jezus kennen en Hij wil een heel nieuw mens van je maken. Dan is het oude weggegaan en komt daar iets nieuws voor in de plaats. Dat maakt dat je mag leven en vrij mag zijn!
Wilbert Weerd
Dit artikel is beantwoord door
W.E. (Wilbert) Weerd
- Geboortedatum:01-10-1985
- Kerkelijke gezindte:Evangelische Gemeente
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik zou zeggen: denk heel goed na voordat je naar de politie gaat om de persoon aan te geven die jou misbruikt. Dat kan nl. voor jou zelf heel belastend zijn en daarom lijkt het me goed als je eerst wat steviger in je schoenen komt te staan. Zoals hierboven ook wordt geadviseerd: ga met iemand praten die je vertrouwt en zorg ervoor dat de persoon die jou dit leed heeft aangedaan/aandoet voorgoed uit je leven verdwijnt. Als je dan over een poosje meer tot rust gekomen bent, kun je, in overleg met 1 of 2 vertrouwenspersonen, en na intensief gebed, altijd nog overwegen om aangifte te doen tegen de misbruiker.
Jezelf aangeven voor wat er tussen jou en je zus is gebeurd vind ik geen optie. Jij hebt vergiffenis gevraagd aan je zus (en ook aan God?) en zij heeft jou dat gegeven. Daarmee mag je dit heel pijnlijke achter je laten (en dat kost tijd) en opnieuw leren hoe je een goede broer voor je zus kunt zijn.
Geef jezelf tijd om te herstellen van de vreselijke dingen die er gebeurd zijn en weet dat de Heer jouw schuilplaats wil zijn.
Ik ben er mee naar het kruis gegaan en heb de dominee bij naam genoemd en bij het kruis afgelegd. Nu heb ik vrede en voor mij was het een zegen om verlost te zijn van die last. Ik denk dat het je goed zal doen om met een persoon te spreken die je vertrouwt en samen met die persoon in gebed bij het kruis brengt wat je is aangedaan en die persoon vergeef en kom met jezelf in het reine door het los te laten. Aan jou de keus en wat je er mee zult doen dat beslis je helemaal jezelf. Ik kan dit schrijven zonder daar nog pijn of wrok of boosheid te ervaren of schaamte, ik schrijf je dit alleen om je te helpen.
Zonde is bewust kiezen voor iets kwaads. In Jac1:15 staat dat wanneer de begeerte bevrucht wordt (en dat gaat bewust) DAN baart zij zonde.
Wat je in onwetendheid gedaan hebt was wel zondig (slecht) maar dus geen bewuste zonde. Maar als je hier NU mee verder gaat dat LEEF je in zonde en die brengt (geestelijke) dood voort (ook vers 15).
Hier moet je dus radicaal mee stoppen, je vrij vechten. Maak "die vriend" zeer zeer duidelijk kenbaar dat je het eigenlijk eerder al niet wilde maar nu helemaal niet meer. Als je minderjarig bent kun je dit ook met de school directie bespreken of zo. Beter te grondig aanpakken dan te slap.
Mijdt daarna die jongen als de pest. Paulus schrijft: vliet / ontvlucht de hoererij. Ver weg van blijven dus.
Lees Psalm 18 vanaf vers 38 en pak dat "volk onreinheid" met Gods kracht aan!
In 1 joh. 1 vers 5 staat: "God is licht en in Hem is in het geheel geen duisternis". Als het dus in het licht gebracht wordt, dat wil zeggen: verteld aan hun die verantwoordelijkheid dragen DAN komt dat uit de duisternis en ben jij uit de duisternis. Erg moeilijk denk in maar wel doorheen bijten!!
Als het om die zaak met je zusje gaat, vertel het je ouders, die waren toen verantwoordelijk. Ik heb dergelijke zaken toen mijn kinderen klein waren (zijn nu pubers) regelmatig aan tafel besproken (tot vervelens toe), die van jou blijkbaar niet.
Onreinheid is een aparte categorie zonde, die doe je niet met je lichaam maar aan je lichaam schrijft Paulus. Ook deze wil God je graag vergeven mits je er spijt van hebt, het in orde gemaakt hebt en die niet mee wilt doen. Je daarna niet meer door Satan laten aanklagen.
cors.dekort@anico.nl
