Vraag
Ik ben een 22-jarige vrouw en ik heb een aantal maanden terug een relatie gehad met een 17-jarige Roemeen. Ik was altijd heel onzeker en hij gaf me het gevoel dat ik er toe deed. Hij was lief, zorgzaam, vrolijk, in voor een goed gesprek en lekker eigenwijs. Daarnaast haalde hij me uit de kooi van 'eenzaamheid', want voorheen was ik snel verlegen en durfde ik sociale contacten moeilijk aan. Hij hielp me hierbij door gewoon samen er op af te gaan. Het maakte me een stuk vrijer.
In een later stadium wilde hij seks, hij geloofde ook in God (hij is van een Pinkstergemeente en ik ben HHK) maar hij dacht dat God het niet erg zou vinden als we seks zouden hebben in verkeringstijd. Hij was er vast van overtuigd dat wij wel zouden trouwen en dan maakte dat volgens hem niet zoveel uit. Na vele malen aangegeven te hebben dat ik geen seks wilde hebben voor het huwelijk dacht hij dat het maar beter uit kon gaan. Ik was bang hem te verliezen en ben met hem naar bed gegaan. Op een gegeven moment vond ik het niet 'erg' meer en wilde ik ook steeds meer met hem op dit terrein verkennen. Ik was immers toch te ver gegaan...
Na een aantal maanden heb ik besloten om het uit te maken, vooral omdat ik veel bemoeienis/ruzie had met mijn ouders, familie en vrienden. Iedereen vond het leeftijdsverschil niet kloppend, terwijl ik juist vond dat hij erg volwassen is (waarschijnlijk door zijn wat lastige jeugd). Daarnaast dacht iedereen dat hij op mijn geld uit was. Ik was bang, dat ze misschien wel gelijk zouden hebben omdat je dit vaker hoort. Daarnaast dacht ik: ik ben verliefd en leef op een roze wolk en zie alleen het positieve in hem. Dus iemand van een afstandje kan het beter inschatten. Het heeft me veel verdriet en tranen gekost dat ik het uit maakte en hij snapte er ook niks van dat ik voor mijn familie ‘koos’.
Nu ben ik zo'n drie maanden verder en is hij inmiddels weer terug naar Roemenië, omdat hij hier niks meer te zoeken heeft. Ik heb in een tijd geleefd dat ik druk was met werken werken en nog eens werken. Ik had geen tijd om na te denken en stopte het gemis weg. Nu ben ik drie weken terug op vakantie geweest en kwam ik tot rust. Ik merkte dat ik hem heel erg mis en graag weer bij hem in zijn armen wil zijn. Gewoon even samen genieten, samen praten en ervoor elkaar zijn. Tegelijkertijd besef ik ook dat ik een hele andere culturele achtergrond heb als hem en sta ik ook anders in het geloof dan hij. Hij gelooft wel, maar anders, bekijkt alles luchtiger. Bijv. hij vindt een discotheek niet erg. Ik denk dat het niet hoort om als christen daar heen te gaan. Als zijn baas een keer wil dat hij op zondag werkt, denkt hij wel dat dat kan. Want dan gaat hij tussendoor even naar de kerk. Terwijl ik vind dat je op zondag niet hoort te werken in een fabriek.
Nu heb ik spijt van het feit dat ik mezelf heb overgegeven om met hem het bed te delen. Maar tegelijkertijd fantaseer ik er wel over hoe fantastisch dit was. En dat ik het eigenlijk ook mis. Daarnaast wil ik graag naar hem terug want verliefd ben ik zeker op hem. Maar mijn verstand houd me tegen. Als ik zo terug kijk vind ik dat hij mijn keuze had moeten respecteren dat ik geen seks wilde. En ben ik bang dat hij in de toekomst misschien ook zo probeert zijn ‘zin’ te krijgen. Ook het feit dat ik mijn ouders een groot verdriet zou doen maakt het lastig om terug te gaan naar hem. Maar ondertussen hou ik wel heel veel van hem en weet ik niet of ik mijn gevoel of verstand moet volgen? Of heb ik geen andere keus om naar hem terug te gaan omdat ik al het bed met hem gedeeld heb?
Graag zou ik advies willen hoe hierin keuzes te maken. En hoe ik mijn omgeving moet uitleggen als ik voor mijn hart zou kiezen of hoe ik hem moet loslaten als ik voor mijn verstand kies. En hoe ik met de spijt van seks voor het huwelijk om kan gaan en hoe ik mijn seksuele fantasieën over hem kan stoppen. Ik ben zelf helemaal verstrikt geraakt in mijn eigen gedachten hierover en kom er niet meer uit.
Antwoord
Wat je momenteel meemaakt is de aftermath van een relatie die uit is en waardoor er een stuk leegte gekomen is. Velen hebben met jou meegemaakt dat als er niet direct iets of iemand anders is om de leegte van een voorbije relatie te vullen, je zomaar terug wilt. De vraag is echter of het verstandig is.
Als ik je vraag doorlees denk ik dat je er wijzer aan doet je verstand te gebruiken en je niet door (verliefdheids)gevoel te laten leiden. Dat is trouwens altijd wijs om te doen. Verliefdheidsgevoelens zijn er bij veel mensen vaker dan dat het wijs zou zijn om een relatie aan te gaan.
Jullie zijn nogal verschillend. De verschillen van leeftijd en nationaliteit zouden elk op zich nog wel te overbruggen zijn, als er verder maar een gezonde basis zou zijn voor een relatie tussen jullie beiden. Eerlijk gezegd zie ik die niet zo. Jullie zijn namelijk ook nogal verschillend van kerk en geloofsopvatting. En wat ik wel het grootste punt van zorg vindt is dat hij jou en jouw principes niet respecteert en zijn eigen zin doordrijft. Op die manier zijn jullie samen in bed terecht gekomen. En al heb je dat soms ook als fantastisch beleefd, dat neemt niet weg dat je weet dat het niet goed was. Het lijkt erop dat hij makkelijk praat en makkelijk denkt. En dat hij uiteindelijk zijn eigen gang gaat. Zo kun je geen christen zijn. En zo wandel je ook niet op de weg van het geluk. Zo maak je elkaar niet gelukkig. Het lijkt me dat je omgeving je belang op het oog gehad heeft, toen ze je adviseerden om niet met deze jongen verder te gaan. En je maakt waarschijnlijk niet alleen je ouders verdrietig als je toch weer een relatie met hem aan zou knopen, maar op den duur ook jezelf.
Je schrijft dat je altijd heel onzeker was, waarbij je jezelf afvroeg of je ertoe deed. In dat verband stel ik je ook eerlijk de vraag of jij de Roemeense jongen niet een beetje gebruikt hebt om je zelfbeeld aan hem op te krikken. En misschien drijft dat je ook nu nog.
Ik zou zeggen: probeer eerst voor jezelf in te zien, dat je ertoe doet. Niet omdat je perfect bent en de allermooiste van de wereld bent. Maar omdat je een mens bent die door God geschapen is. Je hebt tegen Hem gezondigd. Maar ook voor jou is Zijn boodschap: er is een gestorven Christus voor jou om al je zonden te verzoenen en om door Hem de liefde van God te ontvangen en met Hem te leven. Als de boodschap van Gods genade en vergeving de bodem van ons hart bereikt, weten we diep dat we ertoe doen.
De seksuele omgang zonder met elkaar getrouwd te zijn was zonde. Draai daar niet om heen, maar erken en belijd dat voor de Heere. Daar mag je best hard om huilen. Want het is echt erg. Maar weet dan ook dat God deze zonde vergeeft. Zoek daarin ook echt met God in het reine te komen. Dan wil Hij je dat zeker geven. Laat het feit dat je seksuele gemeenschap met elkaar hebt gehad echter geen reden zijn om naar hem terug te gaan. Er moet gewoon meer basis zijn om een verantwoord huwelijk te sluiten.
Je zult wel een strijd te voeren hebben met jezelf. Seksuele gevoelens zijn wakker gemaakt. Het verlangen naar armen om je heen, de koestering en alle dingen die er in een relatie zijn kan bij tijden erg hevig zijn. Maar een goede relatie is zoveel meer dan dat. Het is een verzoeking om aan je verlangens toe te geven, terwijl je weet dat de kansen op een goede relatie niet beter zijn, dan toen je het uitmaakte. Probeer die verzoeking biddend te weerstaan.
Weet jezelf van waarde. En wacht op een jongen die je echt respecteert, die je niet gebruikt maar eert, met wie je samen in eenheid de Heere mag dienen en die ook bij je familie welkom is. Waardeer je ouders, je familie, vrienden en bekenden die je een warm hart toe dragen.
God zij met je.
Dordrecht, ds. A. de Lange
Lees ook: 'Roemeense ex-vriend missen (2)'
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
