Vraag
Ik ben al wat ouder (38) en heb sinds een jaar een relatie. Ik ben Hervormd en mijn vriend is van huis-uit van de Oud Gereformeerde Gemeente. Toen ik hem heb leren kennen kerkte hij al enige tijd niet meer, omdat hij zich niet thuis voelde in de Oud Ger. Gemeente. Hij is intussen niet naar een andere kerk gegaan omdat hij die stap te moeilijk vond om die alleen te nemen. Nu wij een relatie hebben gaat hij trouw elke zondag met mij naar de kerk, zelfs twee keer per zondag en hij vindt dit geen probleem. Alleen toen ik hem laatst vroeg naar zijn geloof, hoe hij dit nu ervaarde, vertelde hij mij het volgende. Hij gelooft wel, maar wat precies weet hij eigenlijk niet goed te verwoorden. Hij begrijpt het geloof niet zo goed, vertelde hij, maar wat hij niet begrijpt wordt me maar niet duidelijk. Hij bidt en dankt voor zijn eten hij leest ook in een boek van mij over het huwelijksformulier. Hij eert de zondag, maar verder is er geen spoor van geloof te vinden. Hij is eerder opstandig. Hij zegt dat het geloof al zoveel ruzies, discussies en oorlogen teweeg gebracht heeft. Ik vertelde dat ik graag als we gaan trouwen een zegen over ons huwelijk wil vragen in de kerk. Hij zei daarop dat dat voor hem niet zo nodig hoefde. Ik was teleurgesteld, omdat dit voor mij wel belangrijk is. Gemeenschap voor het huwelijk vindt hij heel normaal. Ik kan niet goed tot hem doordringen als ik vertel dat het geloof van levensbelang is. Ik heb hem voorgesteld om samen met de dominee te gaan praten. Maar hij wil hier helaas niets van weten. Ik bid ook voor hem of hij tot bekering mag komen. Maar meer kan ik op dit moment niet doen. Mijn vraag, wat moet ik hiermee? Moet ik moed houden en blijven bidden of kan ik beter de relatie verbreken? En geldt hier nu ook -ondanks dat hij dooplid is en trouwe kerkganger- wat de Bijbel zegt: Trek geen ander juk aan met een ongelovige? Hoe moet ik dit zien?
Antwoord
Uit de omschrijving van de "vriend" in bovenstaande vraag krijg ik het volgende beeld: een man op bijna middelbare leeftijd. Opgevoed in een Oud Gereformeerde Gemeente, maar daar wat los bij blijven hangen. Innerlijk geen binding met het Woord dat daar verkondigd werd. Langzamerhand losgeraakt van die gemeente. Zoekt geen ander kerkgenootschap, want hij mist de kerkgang nauwelijks. Het "zegt hem allemaal niet zoveel". Heeft nu een relatie en gaat wel mee naar die kerk, maar je merkt niet dat het van harte gaat.
Als ik een klein beetje uit ervaring mag spreken: als de relatie bestendigd blijft, zal hij op zekere dag weer afhaken van de kerkgang! Nu ken ik deze man uiteraard niet, maar de beschrijving roept bij mij wel enkele vragen op: wat is eigenlijk de voorgeschiedenis van deze man? Ooit getrouwd geweest? Vast en zeker zal die geschiedenis interessante gegevens opleveren, die helpen kunnen bij het beantwoorden van de vraag of een doorgaan met deze relatie raadzaam is.
Als ik het zo van een afstandje moet beoordelen zou ik heel eerlijk en heel simpel moeten zeggen: ik acht de kans op teleurstelling erg groot. Wat zeker nodig is: blijf bidden voor hem en (niet vergeten!) voor jezelf.
Ds. M. Baan
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. Baan
- Geboortedatum:16-02-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En, als ik je situatie overdenk, kan ik me voorstellen dat je je in veel belangrijke dingen bínnen je relatie alléén voelt staan. Hoe moet dat straks?
Sterkte in alles!
Ik vind het heel moeilijk en vervelend voor jou om het te zeggen! Toch denk ik dat je een keus van hem moet vragen. Hij moet proberen om open en eerlijk te worden en ermee aan de slag te gaan, bijv. zoals je schrijft om naar de dominee te gaan.... Als hij dat niet doet, kun je het beter uitmaken, denk ik.
Ik voel me zelf een beetje hard als ik dit zeg, maar ik doe het toch maar, helaas, vanuit mijn eigen levenservaring!
Ik gun je het geluk van een huwelijk, maar ben heel bang dat je zo van een huwelijk met deze man niet gelukkig wordt. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
een ongelovige is een ongelovige is een ongelovige. het maakt niet uit of een ongelovige ooit door zijn ouders is gedoopt, dat een ongelovige wel eens in de kerk komt of in een chr. gezin is opgevoed.
geloof, in tegenstelling tot kerkelijkheid, is een persoonlijk gebeuren, geen groeps identiteit.
Je vind bij je vriend geen geloof, hooguit een gedogen van geloof en een welwillendheid om kerk te ondergaan om jouwentwil.
dan is de keus of je op God vertrouwt en naar zijn wil de relatie verbreekt of je behoefte aan een partner hoger stelt dan God's wil.Zo simpel is het.
Hij geeft ook aan dat hij inderdaad gelooft, maar vindt het moeilijk om dat onder woorden te brengen.
Vraagstelster: "Ik kan niet goed tot hem doordringen als ik vertel dat het geloof van levensbelang is. " Bedoelt je hier het geloof of de kerk, namelijk de gemeente waar jij kerkt?
Ik denk dat het jammer zou zijn dit zonder meer te interpreteren als een kwestie van 'weerstand tegen het geloof, dus relatie wordt niets'. Ik zou vraagstelster adviseren om met haar vriend in gesprek te gaan over zijn ervaringen in de oud-GG; wat hem tegenstaat bij de gedachte om met een dominee in gesprek te gaan. Hoe hij zijn geloof ziet in verhouding tot een kerkelijke inzegening. Hoe hij het ervaart om nu weer tweemaal per zondag ter kerke te gaan.
En: om het zeker niet zomaar op te geven. Want het klinkt mij in de oren alsof hij echt om haar geeft.
