Vraag
Ik heb er lang over nagedacht en heb nu eindelijk de moed gevonden om mijn vraag te stellen. Ik voel me echt al maanden moe en lusteloos. Ik ben vaak niet te genieten voor mijn omgeving en mezelf. Ik kan dagen boos zijn, of extreem veel huilen. Het nare is dat ik er wel wat aan wil doen, maar het gewoonweg niet lukt. Er gaan vaak veel sombere gedachten door me heen, waarin ik heel negatief over mezelf denk. Ook denk ik geregeld aan het plegen van zelfmoord; ik zie mezelf in een kist liggen en ben benieuwd hoe mijn omgeving reageert. Deze gedachten deel ik met niemand! Het gaat niet goed met me. In mijn pubertijd heb ik al eens wat gesprekken gehad met een maatschappelijk werker, maar mijns inziens schoot ik er na zeven gesprekken nog steeds niets mee op. Sinds drie jaar sleep ik me dus voort. Praten lukt me vaak niet. In de psychologische gesprekken kwam ik ook pas in het laatste kwartier op gang. Ik durf haast geen hulp meer te zoeken, omdat ik al eens eerder gefaald heb binnen de hulpverlening. Het verradelijke is dat ik een gewone jonge meid lijkt. Ik volg een studie en werk. Maar ik zit zo bizar slecht in mijn vel en dat al ruim een half jaar. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen. Ik ben van plan om naar de dokter te gaan, omdat er misschien iets fysiek niet klopt, al geloof ik dat zelf niet. Ik wil van deze depressieve gevoelens af. Ik wil af van al die negatieve gedachten over mezelf en meer zelfvertrouwen krijgen. Ik wil af van mijn extreme huilbuien en me weer goed voelen. Alleen weet ik niet hoe! En ik ben bang dat ik zal worden doorverwezen naar iemand met wie ik moet praten. Dat gaat me niet gemakkelijk af. Welke wegen zijn nog open? Er is toch meer dan maatschappelijk werk? Ik hoop snel antwoord te krijgen, want zo loop ik totaal vast. Alvast mijn hartelijke dank!
Antwoord
Beste jonge meid,
Als ik zo je verhaal lees voldoe je naar alle waarschijnlijkheid aan het hebben van een depressief toestandsbeeld wat niet bij het maatschappelijk werk dient te worden behandeld. Ik begrijp heel goed dat het erg naar voelt en dat je ervan af wilt. Daarom is het goed dat je het probleem aan de orde stelt.
Een depressie is in de regel goed te behandelen. Nu heb je al ervaring met hulpverlening dat het je niet veel oplevert. Er zijnverschillende mogelijkheden om een depressie aan te pakken. Het lijkt mij belangrijk dat je de huisarts verzoekt om een verwijzing naar een GGZ-instelling. Dat zijn de instanties die bekend zijn met depressieve klachten.
Nu geef je aan dat je niet wilt praten. Bij de geestelijke gezondheidszorg kun je aangeven dat je graag een medicamenteuze behandeling wilt hebben. Volgens de GGZ-richtlijnen kan na vaststelling gekozen worden voor gesprekken om de depressie te doen opklaren of dat men de keus maakt via medicamenteuze weg de depressie aan te pakken. Kies je voor het laatste, realiseer dan wel dat het in de regel enige weken duurt voordat de medicatie effect heeft en dat er mogelijk sprake zal zijn van enige bijwerking van de medicijnen. Praktijk leert echter dat een depressiegespreksbehandeling ook goede resultaten laat zien. Besef dat er echt wel wat aan te doen is, maar de eerste stap door jou gezet zal moeten worden om de juiste hulpverlening aan te vragen. Als je prijs stelt op christelijke hulp zou je een verwijzing naar Eleos kunnen vragen. Ik wens je Gods zegen toe hierin de juiste stappen te nemen.
Kees den Hamer,
Psychotherapeut/seksuoloog
Dit artikel is beantwoord door
C. den Hamer
- Geboortedatum:15-03-1953
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Zwolle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Psychotherapeut/Seksuoloog NVVS, GGZ Cruciaal
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je schrijft: "Ik durf haast geen hulp meer te zoeken, omdat ik al eens eerder gefaald heb binnen de hulpverlening."
Dat jouw depressieve gedachten niet zijn herkent en jij niet doorverwezen bent naar hulpverlening wat beter bij jouw 'toestandsbeeld' past, daar kan JIJ helemaal niks aan doen! In deze heb jij dus niet gefaald!
Ik wens je heel veel sterkte toe tijdens het hele traject en bovenal de Zegen van de Heere die precies weet wat er in je omgaat en je grote Helper wil zijn!
Liefs, Rinske
Dan nog kan het voorkomen dat je, omdat er zoveel speelt, toch nog intensieve hulp nodig hebt. Dat is bij mij het geval maar waar ik doordeweeks opgenomen ben, is een therapieboerderij waar de hulpverleners allemaal een levende relatie met God hebben, dat is het fundament in deze therapie en dat is zo vol zegen!
Fundament: Het betrekken van God in je proces! We hebben wel onze eigen verantwoordelijkheid!
Je voorganger/hulpverlener kan het gebed niet van je overnemen. Dat moet je zelf doen. Het verbind je direct met God Zelf.
Degene die in nood is, moet degene zijn die bid! Laat hem/haar zelf bidden!
Gevaar is dat wanneer je anderen voor je laat bidden, daar je antwoord in zal zoeken. Maar je hebt je eigen verantwoording!
Het kan heel donker zijn, je kunt heel depressief zijn, ik weet het, en al is bidden dan vrijwel onmogelijk, toch blijft het de eerste stap die noodzakelijk is.
Zoek hulp bij mensen die je kunt vertrouwen, bijv. iemand uit de kerkenraad...
- Hulpverlening kost tijd. en niet zo maar een beetje ook. Verwacht niet dat je deze situatie met 2 gesprekken kunt oplossen.
- Hulpverlening kan alleen werken als jij er helemaal voor gaat. Het heeft alleen zin, als jij je in dat hele proces helemaal kan uiten, kan delen. Dat gaat uiteraard niet bij het eerste gesprek, daar is wat tijd voor nodig om vertrouwen te krijgen in de hulpverlener. Besef dit wel! Het is helemaal niet raar dat het in 7 gesprekken niet gelukt is. Niet erg dat je gestopt bent, maar zoek dan iemand die beter bij je past. Al kan ik me wel voorstellen dat dat heel moeilijk is. Het is wel fijn om een christelijke hulpverlener te hebben in sommige gevallen. 'k Weet eventueel wel wat mensen voor je, maar weet natuurlijk niet of dat in de buurt is bij je.
- Niet praten en dan kiezen voor medicatie, dat kan. Maar ik zie dat meer als symptoombestrijding, dan dat echt de kern van het probleem wordt aangepakt.
Veel sterkte! Hulpverlening kan ook best hoogdrempelig zijn, ik weet niet hoe dat bij jou ligt. Wanneer dit zo is, kan het helpen om iemand te zoeken die je kunt vertrouwen, een volwassenen, die je dan ook kan helpen en steunen in het zoeken van de juiste hulpverlening.
Wat je verder nodig hebt is iemand die je helpt om middels zelfreflectie je eigen onbegrepenheid te leren begrijpen en vooral om er mee te leren omgaan.
Ga naar die personen waarvan je het vertrouwen hebt dat ze je kunnen helpen en wees NIET bang. Angst is een valkuil en je weet vast wel wie die kuil aan een stuk door voor je graaft.
Soms hebben we het nodig om een tijd lang in een vreemde depressieve wereld te leven. om daarna na verkregen hulp en genade, een rots in de branding te worden.
Diegenen die geoefend uit de strijd komen zijn zij die aan zekerheid en wilskracht weer een voorbeeld of een steun voor anderen kunnen zijn. Niemand van ons, die Christus liefhebben, ontkomt aan de vurige oven. Doch engelen Gods zullen over je waken dat je niet omkomt.
Ga strijdend en moedig voorwaarts en overwinning zal de jouwe zijn. !00% zeker.
"om daarna na verkregen hulp en genade,". Niet voor niets is dit toegevoegd. Klopt dus met jouw opmerking.
