Religieuze dwangstoornis

Ik heb een vraag over het doen/hebben gedaan van een belofte aan God, maar daar gaat een heel verhaal aan vooraf: 'Beloftegedachten en opgeefgedachten na porno'. Deze manier van denken over de zonde tegen de Heilige Geest breidde zich ook uit naar andere terreinen van mijn leven; wat een dwangstoornis tot gevolg had. Ik noemde het ook weleens een 'religieuze dwangstoornis'. Het lastige is, dat het soms helemaal niet om zonden ging; bijvoorbeeld geen koffie drinken omdat je dan naar de wc moet tijdens het bidden voor het eten. Het drinken van koffie is dan zonde, omdat je dan niet eerbiedig kunt zijn tijdens het bidden, etcetera). U begrijpt dat ik verstrikt zat in een bepaald soort denken wat moeilijk te doorbreken was, omdat de principes die achter de gedachten zaten (zoals eerbiedig zijn tijdens het gebed en dus alles voorkomen wat dat in de weg staat) best Bijbels waren.

Ik heb hiervoor psychologische hulp gehad. Het lastige voor mij en de psycholoog was dat het moeilijk was/is om deze dwang te stoppen. Want hoe weet je of iets dwang is of dat je geweten je iets verbiedt? Dat onderscheid maken is en blijft erg lastig. Want in beide gevallen voel ik een veroordeling in mijn geweten, maar in het ene geval (zoals bijvoorbeeld dat van het afval oprapen of koffie drinken) is er sprake van dwang en in het andere geval is er wel sprake van zonden.

Maar goed, om tot mijn vraag te komen...Toen ik midden in de porno, seksuele zonden en mentale problemen zat had ik totaal geen behoefte aan trouwen. Ik heb toen weleens gedacht: ‘ik trouw toch niet, dus dan kan ik mijn leven in dienst van de Heere besteden.’ Nu, na een aantal jaar gaat het gelukkig een stuk beter met me. Niet alleen op seksueel gebied, maar ook mentaal. Nu komt ook de behoefte aan een vrouw naar boven. Het probleem is echter dat ik niet zeker weet of ik de Heere toentertijd heb beloofd om niet te trouwen. Nu is het zo dat ik actief aan het zoeken was naar een vriendin, totdat het hierboven geschrevene me opeens te binnen schoot. Ik werd hier zo onrustig van en elke keer als ik de Heere om leiding en raad vroeg leek het erop dat de Heere tegen me zei dat ik moest stoppen met het zoeken van een vrouw omdat ik een belofte van ongetrouwd blijven heb gedaan. De ellende is dat ik nu niet zo goed weet wat ik moet doen. Is deze onrust een vorm van dwang?

Maar het zou kunnen dat er wel degelijk sprake is geweest van een belofte, dan moet die gehouden worden. Ik heb daar verschillende Bijbelteksten en vragen op Refoweb op na gelezen. De tekst die ik echter eigenlijk niet echt tegenkwam op Refoweb is die van Numeri 30. Hier gaat het over een (jonge) vrouw die een belofte heeft gedaan, maar die door haar vader of man ongedaan gemaakt kan worden, omdat hij het hoofd is van de vrouw (uitleg van de Bijbel met Uitleg). Het zou dan alsnog kunnen dat de Heere mijn ondoordachte en domme beloften ongedaan kan maken omdat Hij het hoofd is van de man als ik Hem daarom vraag? En als dat kan, hoe kan ik dan weten dat de Heere mijn beloften ongedaan gemaakt heeft?

Aan de andere kant weet ik dat wij ook onze ondoordachte of dwaze beloften moeten houden (Prediker 5:3-5; Deuteronomium 23:21-23; Numeri 30:2, Richteren 11: 29-40), daar moet ik mij dus ook aan houden als ik daadwerkelijk een belofte heb gedaan. Tegelijk ben ik bang dat ik me misschien een huwelijk onthoudt zonder dat dit nodig is. Wellicht dat een van de vragenbeantwoorders op Refoweb wat licht over deze situatie kunnen laten schijnen?

Het valt me op dat je schrijft dat je niet zeker weet of je een belofte hebt gedaan. Je bent er echter na verloop van tijd van uitgegaan dat je de belofte hebt gedaan aan de Heere om niet te trouwen. De onrust waar je mee te maken hebt, lijkt me inderdaad een vorm van dwang. De genoemde teksten gaan over het brengen van een offergave aan de Heere en niet over het wel of niet trouwen.

Als onderbouwing voor het niet trouwen, noem je dat je dan je leven in dienst van de Heere kunt besteden. Ik lees echter niet welke concrete dienst dat in jouw leven betekent. Het is zo dat Paulus spreekt over het ongehuwd zijn en zo beter de Heere kunnen dienen. Toch is dat in veel gevallen anders omdat velen niet de gave hebben om ongetrouwd te kunnen blijven.

In het algemeen moeten we zeggen dat de Heere het huwelijk heeft ingesteld omdat het niet goed is dat de mens alleen zij (Genesis 2:18). Ook Paulus zegt dat het beter is om te trouwen dan om te branden (1 Korinthe 7:9). Het verbieden om te huwelijken, schaart Paulus in 1 Timotheüs 4:1-3 onder verleidende geesten en leringen van de duivelen. God vraagt dus in de Bijbel niet om een belofte af te leggen om niet te trouwen. Daarmee is deze eventuele belofte on-Bijbels en ben je er ook niet aan gebonden.

Ik denk aan Luther. Hij ging in het klooster en verbond zich daarmee aan het ongehuwd blijven. Later heeft hij ingezien dat dit verkeerd was en is hij gelukkig getrouwd. Dat huwelijk heeft hem geweldig geholpen om zijn krachten te geven in de dienst van de Heere. Zoek dus gerust biddend naar een vrouw om samen de Heere te dienen.

Ds. J. A. van den Berg

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.A. van den Berg

• Geboortedatum:
  04-02-1967
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Sint Anthoniepolder
• Status:
  Actief

71 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven