Vraag
Ik ben een moeder van drie jonge kinderen onder de negen jaar. Ik vind de opvoeding loodzwaar. We hebben ook een dochter die niet de makkelijkste is, ontzettend veel geklier tussen de oudste twee. Niet af en toe, maar ze zitten na schooltijd continu bij elkaar ‘op de nek’. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Het kost me alleen maar energie en ik kan er tegenop zien als ze uit school komen. Hoe krijg ik een fijne sfeer in huis?
Ook vraag ik me af of mijn kinderen wel gezien worden op school. Onze dochter van acht wordt bijna nooit gevraagd om te spelen. Dan denk ik, zou ze op school ook zo klieren? De juf zegt van niet en dat het in de klas heel goed gaat. Toch knaagt het aan me. Ik wil haarzelf er ook niet teveel mee belasten. Maar waar doe je als ouder goed aan?
Ik weet het soms niet meer. Soms is alles me teveel, terwijl ik van mezelf heel opgewekt ben en een heel sociaal karakter heb. Dat opvoeden zo aan een mens kan vreten had ik me niet kunnen voorstellen. Wie kan me voorzien van een goed advies of praktische aanpak?
Hartelijke groeten, een zuchtende moeder.
Antwoord
Beste zuchtende moeder,
Als eerste: is er ook een vader? Opvoeden doe je -normaal gesproken- sámen, maar ik lees alleen over úw moeiten. Dus: waar is hij en wat is zíjn rol bij de opvoeding van jullie beider kinderen? En verder: lees eens een boek over opvoeden en het stellen van grenzen. Ik noem niet zo snel titels omdat er meerdere goede boeken zijn, maar “Grenzen en kinderen” door Henry Cloud en John Townsend vind ik een waardevolle en is gewoon te koop. Ongetwijfeld vindt u bij het lezen hiervan veel herkenbare dingen die u mogelijk kunnen helpen om uw gedrag ten opzichte van de kinderen ‘leefbaar’ te maken (te houden). Eventueel is er via de (burgerlijke) gemeente vast wel een mogelijkheid te vinden voor opvoedingsondersteuning. Want ja, opvoeden kan heel zwaar zijn en je kunt je ook behoorlijk eenzaam voelen in de dagelijkse gang van zaken thuis. Maar nogmaals: als er een vader is, bespreek het met hèm want een echtpaar is nu eenmaal samen verantwoordelijk voor de aan hen gegeven kinderen.
En -tenslotte- dat vader buitenshuis werkt (misschien zelfs een drukke baan heeft met een aantal nevenactiviteiten) ontslaat hem niet van zijn eerste prioriteit in zijn huwelijk en gezin, namelijk er zíjn voor zijn vrouw en kinderen!
Citaat uit uw brief: “Ook vraag ik me af of mijn kinderen wel gezien worden op school. Onze dochter van acht wordt bijna nooit gevraagd om te spelen. Dan denk ik, zou ze op school ook zo klieren? De juf zegt van niet en dat het in de klas heel goed gaat. Toch knaagt het aan me.”
De juf zegt dat het goed gaat en dat is heel fijn. Misschien reageert uw dochtertje juist thuis af, ómdat het op school zo goed gaat... houdt zij zich in, of loopt ze op haar tenen. Dat is een mogelijkheid. Het kan ook zijn, dat de juf haar de nodige structuur biedt die zij nodig heeft. Meerdere dingen kunnen een rol spelen, ga daar nog eens met de juf over praten, zou ik zeggen. En observeer zelf hoe uw dochter functioneert, door bijvoorbeeld méé te kijken op school, in de pauze, als de school begint of uitgaat. Dat uw dochtertje niet vaak gevraagd wordt om te spelen kunt u ook ‘omdraaien’: vráág eens een klasgenootje om met haar mee te gaan en geef haar dan thuis de ruimte, terwijl u observeert wat er gebeurt. Zit de oudste op zo’n moment in de weg, laat hem/haar dan een opdracht voor u uitvoeren (buiten spelen, boodschapje doen of zoiets). Ieder kind is anders en ieder kind regeert anders. En om ieder kind de aandacht te geven die het verdient is het goed om, naast creatief te denken, te zorgen dat die persoonlijke aandacht er is (of komt). Juist door wáárdering en erkenning voor ieders eigenheid. Niet altijd even gemakkelijk voor een zuchtende moeder, maar het probéren zeker waard! In onze kinderen zijn we kwetsbaar, maar worden we ook als aanpakkers, toch?
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Daarnaast zou ik als tip willen meegeven om eens te luisteren naar de ‘Courageous Parenting Podcast’’ van Angie en Isaac Tolpin. Weliswaar Engelstalig, maar als dat geen probleem is, is dit een absolute aanrader. Bijbels ‘opvoedonderwijs’ van ouders met een gezin van 9 kinderen (oudste begin 20). Te vinden op zowel Rumble als op Spotify. Vragenstelster mag evt ook via de redactie persoonlijk contact opnemen als daar behoefte aan is.
Even een reactie van mij, omdat ik je verhaal zó herken en ik met je meevoel. Papa helpt bij ons ontzettend goed mee, maar toch... er blijven nog zoveel momenten over dat je er alleen voor staat.
Bij ons helpen de volgende dingen:
Houdt de oudste twee zoveel mogelijk uit elkaar. (Concreet: de ene gaat even een boodschap halen, naar opa/oma/tante etc., een keer eten bij een iemand, naar sport, kinderkoor...)
Samen spelletjes doen, mama of papa doet mee.
De een gaat buiten spelen, de ander blijft binnen. Reik desnoods zelf ideeën aan, zodat ze het leuk vinden om naar buiten te gaan.
Een klusje doen voor mama waar ze iets mee kunnen verdienen (natuurlijk heel klein bedrag).
Zodra papa thuis is, gaat één van de twee met papa mee.
Toon veel begrip, biedt een luisterend oor, complimenten voor de goede momenten, smartphone weg op de moeilijke momenten.
Het kan zijn dat je weinig familie/vrienden in de buurt hebt. Dat lijkt me erg lastig. Probeer contacten op te bouwen en wees open. Je zult merken dat je niet alleen bent met dit probleem.
Nodig veel klasgenootjes uit om te spelen. Dat heb ik ook veel gedaan. Toch moet ik helaas zeggen dat het niet altijd tot gevolg heeft dat je kind daardoor meer gevraagd wordt. Dit advies wordt soms te makkelijk gegeven. Alsof het een rekensommetje is. Je vraagt een kind, dus je kind wordt ook gevraagd. Ouders zouden wat dat betreft veel meer oog moeten hebben voor elkaar, want zij kunnen daar een grote rol in hebben.
Goed contact met andere ouders is wel een pre.
Laatste tip: zorg goed voor jezelf. Probeer te ontspannen op momenten dat het kan.
Veel liefs en sterkte hoor!
Wellicht is een deelname aan een moedergroep iets voor je? Je kan daarvoor kijken op www.elkedagnieuw.nl/Moedergroepen. Maar er zullen ongetwijfeld nog meer van dit soort initiatieven zijn. Sterkte!
Mijn eerste aanrader: https://www.instagram.com/arjabarten.nl/
Goed dat u uitspreekt en deelt dat de opvoeding zwaar is. Ik ben een man en sluit me aan bij de opmerkingen over het sámen opvoeden.
Mijn tweede aanrader:
Plan 2 of 3x per jaar een uitje samen met uw man zónder de kinderen. Er is vast wel oppas te regelen... Dan kunnen jullie even samen zijn en opladen.
Hebben de 3 kinderen een plek in huis om alléén te spelen? Zoniet, is dat te realiseren?
Succes!
neem ook evt.andere kinderen mee/
of wie het hards kan rennen,dan belonen met iets lekkers
evt drinken mee en eewat fruit en evt plak ontbijtkoek
in huis wat lekkers verstoppen,en hen laten zoeken,wel waar ze bij kunnen
zo gingen wij met de kinderen om
in bad na het ravotten
eten stond op,samen eten, evt versje zingen,voorlezen
kinderen zijn meestal rosig en slapen heerlijk
Heel moeilijk.
Ik krijg het idee dat het met name om dochter gaat? Het kan handig zijn om juist met het andere kind af te spreken anders te handelen want vaak is het actie-reactie ( maar ook dat werkt niet altijd goed)
Het kan zijn dat uw dochter het wel moeilijk heeft op school, misschien is de klas heel onrustig of onveilig. Je kunt vragen of andere kinderen bij jullie komen spelen maar net als eerder iemand al schreef, dat werkt niet altijd.
Onze zoon is jarenlang buitengesloten geweest, hobbelde er maar zo'n beetje achteraan. Hij wilde met niemand afspreken en kinderen wilde ook niet graag met hem spelen. Uiteindelijk was het niet houdbaar en is hij van school gewisseld. Dat hadden we jaren eerder moeten doen, het gaat beter nu maar nog steeds last van de situatie van basisschool 1. Nu zeg ik niet dat je dochter gepest wordt of ook maar van school moet wisselen. Maar onze ervaring is dat buitensluiten, onveiligheid lang niet altijd door juffen of meesters wordt gezien en die het wel best vinden als kinderen rustig en stil zijn.
Op school van zoon en dochter was er wel een een pedagogisch medewerker die kinderen ook observeerde, vraag na of die op school aanwezig is. Anders aan de bel trekken bij de IB-er.
En zoals Marijke Rots al zegt: vraag opvoedondersteuning aan via de gemeente. Er zijn verschillende programma's voor opvoedondersteuning. Sterkte
vingen kinderen op,waar niemand mee wilde spelen
waar ouders geen zin hadden[allen kleine gezinnen
vaak zelfs mee eten,dan aten ze hun bordje leeg,net als eigen kinderen gewent waren....
voor mij onbegrijpelijk wat ik allemaal lees
mevrouw Rots is een Rots in de branding
wij volgden dit programma dagelijks [niet op zondag] leene
gewoon doen
niet denken ik heb geen zin
tis moeders plicht,
en het kind leeft maar 1keer.
evengoed tyd maken om voor te lezen,met elkaar zingen
hun verhaal laten vertellen van die dag.
zelf nooit de kinderen aan andere meegegeven.................
was er iemand verdrietig op school[ook de middelbare school] dan zei zoon of dochter,kom maar naar ons toe
dan knap je echt op.
mooi als een htser op bezoek is en zegt,,u ziet ons,er zitten er nu 23personen,maar u ziet ons
hoe is dat mogelijk
ik kom uit een gezin van drie,en mn ouders zien ons niet eens.......
kind hoeft ook niet te presteren
een moeder houd alles goed in de gaten,ook hun huiswerk
ook of ze ergens moeite mee hebben.
razend druk is het leene
maar prachtig om dit te mogen doen
Opvoeden is moeilijk en zwaar, vooral als er kinderen tussen zitten waarbij het 'niet volgens het boekje' gaat.
Als je echt twijfelt kun je iemand mee laten kijken, vraag het eens via je huisarts, er zijn zoveel redenen waardoor een kind onrustig is en als moeder zit je er 24/7 in.
Als iemand zegt we doe het GEWOON zo en zo... kun je ontmoedigd raken, maar iedere goede, betrokken ouder zit weleens met zijn of haar handen in het haar, iedere goede betrokken ouder maakt fouten, maar wil altijd het veste voor zijn kind, ik hoop dat dat je bemoedigd.
Opvoeden is moeilijk en zwaar, vooral als er kinderen tussen zitten waarbij het 'niet volgens het boekje' gaat.
Als je echt twijfelt kun je iemand mee laten kijken, vraag het eens via je huisarts, er zijn zoveel redenen waardoor een kind onrustig is en als moeder zit je er 24/7 in.
Als iemand zegt we doe het GEWOON zo en zo... kun je ontmoedigd raken, maar iedere goede, betrokken ouder zit weleens met zijn of haar handen in het haar, iedere goede betrokken ouder maakt fouten, maar wil altijd het veste voor zijn kind, ik hoop dat dat je bemoedigd.
En neem als @vrouw123 zegt eens contact op net andere ouders, niet die alles GEWOON, zo en zo doen, maar ouders met wie je van hart tot hart kunt spreken over de moeilijke dingen in de opvoeding en spreek erover met de Heere.
