Verloving abrupt verbroken

Ongeveer negen maanden geleden is mijn relatie uitgegaan. We waren verloofd en hadden al een lange tijd trouwplannen. Helemaal uit het niets was het over. Ze deed het via whatsapp (ja, echt erg) en daarna hebben we (het voelde meer voor de vorm en er was weinig sprake van een echt gesprek) nog even kort afgesproken om het af te ronden. Echter, in de periode daarna zat ik nog met heel veel vragen. Het ging zo abrupt van alles naar niets dat ik het niet kon bevatten. Op elke contactpoging reageerde zij echter enorm bot en afwijzend. Ze negeerde me eigenlijk compleet. Dit vind ik heel erg lastig.

We waren allerbeste maatjes en leken alles met elkaar te delen. Blijkbaar had ze toch grote geheimen voor mij. Ze gaf nooit aan dat het niet zo lekker ging of dat ze twijfelde o.i.d. Wel zei ze vaak dat ze veel van me hield en dat ze graag met me samen wilde zijn. Ook kochten we uitzet, bekeken we huizen etc. Ik voel me dan ook heel erg bedrogen. Ook ben ik bang dat ze vreemd is gegaan, want ze is soms wat onzeker en houdt van aandacht. Ik vertrouwde haar altijd, maar nu weet ik het niet meer. Ondanks alles mis ik haar, omdat het verder de mooiste tijd van mijn leven was en we heel veel van elkaar hielden.

Ook zijn we jarenlang met elkaar naar bed geweest en vind ik het nu een verschrikkelijk idee om straks in het huwelijk met een ander persoon naar bed te gaan. Ik heb ook van haar minpunten (er komen wat psychische problemen voor in haar familie waar zij ook wat last van heeft) leren houden. Ik ben zelf immers ook niet perfect en zorgde graag voor haar.

Mijn vraag is: zou ik nog in contact kunnen komen met haar of moet ik dit absoluut laten? Verder krijg ik genoeg aandacht van andere vrouwen en zou ik me ook daarop kunnen richten. Mijn omgeving stimuleert dit ook. Echter, hoe kan ik nu ooit mezelf helemaal geven, blootstellen en iemand vertrouwen?

In een split-second ging ik van toekomstige man naar nog minder dan een willekeurige voorbijganger op straat. Zo behandelde ze me toen het uitging. Dit zeg ik niet uit wraak of omdat ik verzuurd ben, maar het is oprecht zo. Mijn omgeving is hier bozer over dan ik. Het lukt mij namelijk heel slecht om hier lang boos over te zijn. Wel ben ik erg gekwetst.

Mijn omgeving verwacht van mij dat ik er zo goed als overheen ben, maar dit is nog niet zo. Erover praten durf ik amper meer, omdat ik me dan zo’n loser voel. Mijn leven gaat door, ik sport veel, doe veel leuke dingen en werk hard, maar de breuk blijft knagen. Moet of mag ik wel zomaar doorgaan en haar vergeten en voor een nieuw meisje gaan? Het voelt zo fout en stiekem wil ik dit ook niet en wil ik weer contact met haar. Hoe ga ik hier mee om?

Beste jongeman,

Gekwetst, afgewezen, teleurgesteld, alleen, dat is wat je beschrijft. En ja, dat zijn allemaal gevoelens die horen bij liefdesverdriet. Je gaat door een moeilijke periode in je leven waar de omgeving anders tegen aan kijkt. Juist omdat zíj niet voelen wat jíj voelt! En omdat zíj niet meemaken wat jíj hebt meegemaakt. Lees eens het boekje 'T Is uit! dat Nico van der Voet daarover geschreven heeft (download gratis), waarschijnlijk vind je veel herkenning.

Maar hoe ga je er nu mee om en leer je weer naar de toekomst te kijken? Allereerst door te accepteren dat het is zoals het is: de verloving is verbroken, de relatie is over. Al negen maanden lang. 

Je mag er verdriet over hebben... het is ook een soort van rouw omdat deze liefde voorbij is. In ieder geval van haar kant. En hoeveel vragen je ook hebt, daar krijg je waarschijnlijk van haar geen antwoord meer op. Want nee, opnieuw contact zoeken zou ik niet meer doen, na al die tijd. Het is wél goed om je vragen voor jezelf op te schrijven, zodat je niet nog eens in dezelfde situatie terecht komt bij een eventuele nieuwe vriendin. Hààr vergeten hoeft dus niet, dat gaat ook niet lukken. Maar je bent wél vrij om een nieuwe relatie te zoeken, waarbij je de geleerde levenslessen mee neemt ín de relatie. En een van de belangrijkste lessen is daarbij: leer elkaar goed kennen op allerlei vlakken van het leven, maar bewaar het sámenleven voor de tijd die daarvoor bestemd is. Immers: in de lente komt er groei en bloei, maar pas veel later kun je vruchten plukken! 
    
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven