Verloving verbroken

Bijna drie jaar geleden hebben we elkaar leren kennen. Allebei hadden we er al een aantal relaties op zitten. Toch durfden we het allebei weer aan. Na ruim een half jaar kregen we verkering. Voor mij op een heel onverwacht moment, omdat ik het niet meer had verwacht. I.v.m. studie zou ik ook voor bepaalde tijd vertrekken naar het buitenland. De periode dat ik daar geweest ben hebben we, ondanks dat we elkaar niet zagen, wel veel opgebouwd. In deze periode hebben we de beste gesprekken gehad. Het is ook een moeilijke tijd geweest. Na mijn periode in het buitenland kwam ik terug naar Nederland en begon weer met werken. Het leek net of de verkeringstijd opnieuw begon. Een half jaar geleden zijn we verloofd, een heel blijde en mooie dag. Er leek geen vuiltje aan de lucht. Tot enkele maanden geleden de verloving werd verbroken. Weg trouwdag, weg alle voorbereidingen. Het hele huis al klaar, en echt ons eigen nestje gemaakt. Wat ik niet kan begrijpen is dat het uit is gegaan. We leken voor elkaar bestemd en hebben dit ook regelmatig naar elkaar toe uitgesproken. Waarom zie je achteraf pas dingen in die fout zijn gegaan? Bij voorbeeld communiceren met elkaar, wat we beiden wel moeilijk vinden, of het tijd nemen voor elkaar. In ons laatste gesprek heb ik dit ook genoemd, maar volgens hem ligt de oorzaak van alles bij mij. Ik weet ook dat ik dingen fout heb gedaan, maar ook van zijn kant zie ik fouten. Ik zie ook dat ik heel bang was geworden, niet zozeer voor het huwelijk maar of ik wel kon blijven wie ik was. Ik kreeg het gevoel dat ik aan banden werd gelegd. Nu weet ik dat de man boven de vrouw is geplaatst, en dat de mening van de vrouw in principe ondergeschikt is aan die van de man. Maar is het zo dat vrijheden niet meer geduld worden? Ik durfde bijna niets meer. Hoe het dan kwam dat ik niet meer mocht winkelen zonder hem? Ik heb ooit eens een rok gekocht die iets te kort was. Is dit gezond? Nu voel ik dat ik een lange weg heb te gaan om mezelf terug te vinden. Enerzijds ben ik blij dat het uit is, ik mag weer mezelf zijn. Aan de andere kant is er enorm veel verdriet. Ik had zo uitgekeken naar de trouwdag en ik houd echt van hem. Onze levens waren al zo met elkaar vervlochten en nu is het uit. Ook kerkelijk gezien zaten we op een lijn. Ik heb het gevoel dat ik veel ouder ben dan mijn kalenderleeftijd en ik vraag me af of ik ooit nog op deze manier van iemand kan houden, nog eens iemand tegenkom die net zo serieus is als hij. Mijn vraag is: in hoeverre mag je jezelf zijn in een relatie en hoe kan het dat je van lieverlee bang wordt van iemand? Maar ook, waarom kan een verloving verbroken worden? Verschillende mensen hebben ook aangeraden om hulp te zoeken, maar hij wil niet. En mijn laatste vraag: nadat de verloving verbroken is, ben ik door twee mensen onafhankelijk van elkaar voor hem gewaarschuwd -ook wel mensen die ons allebei goed kennen- en bezocht. Wat mij opvalt is dat wat zij zeggen (en het zijn onpartijdige mensen) op hetzelfde neerkomt: namelijk dat hij niet klaar is voor een huwelijk. Moet ik dit nu geloven? Ik wil het niet, maar door deze gesprekken is toch voor mij veel op een plek gevallen. Waar ik ook zo mee loop, is dat ik vreselijk zou vinden als hij weer verkering krijgt. Ik kan hem nooit vergeten. Ik heb het gevoel dat hij heel gelukkig wordt en dat ik het wel vergeten kan. Hoe kun je ooit leven met zo'n herinnering?

Beste vraagsteller,

Liefdesverdriet. Mag ik je hele verhaal samenvatten in dit ene woord? Liefdesverdriet is een moeilijk soort verdriet. Het heeft direct betrekking op jezelf. Op je persoonlijkheid. Op datgene waar je van droomde. Op je verdere leven. Je was verloofd en duidelijk met de toekomst bezig die nu afgebroken lijkt te zijn.

Dat er fouten gemaakt zijn, geloof ik dan graag. Waarschijnlijk van beide kanten, want een relatie heb je met z’n beiden en uit elkaar gaan doe je ook pas als er twee mensen bij betrokken zijn. Het woord "fouten" zet ik tussen aanhalingstekens, omdat het in een relatie niet gaat om goed of fout, maar om het geven en ontvangen van liefde! Dat alles in je leven niet volmaakt is en geleerd moet worden mag duidelijk zijn. Maar daar komt géén rood potlood aan te pas, alsof er oordelen geveld worden over gedrag!
 
Je schrijft in het begin wat afstandelijk, zodat bij mij onmiddellijk de vraag opkomt: waar bén jij in dit geheel? Je ex-verloofde legt het balletje bij jou neer, schrijf je. Wat was zijn aandeel tijdens en na jullie verkerings- en verlovingstijd?

Op een gegeven moment ben je aanbeland bij de angst of je in je huwelijk wel jezelf kunt blijven omdat -zeg je- de man boven de vrouw is geplaatst en haar mening minder belangrijk zou zijn. Hoe kom je aan die "wijsheid" (ook zo’n woord tussen aanhalingstekens!)? Is het je zo geleerd? Of heb je zelf conclusies getrokken uit "halve waarheden"?

Over de plaats van de vrouw -bijbels gezien- valt veel te zeggen. Maar dat ga ik hier niet doen. Aan jóú vraag ik om hier over na te denken en te lezen (niet alleen in de Bijbel, maar ook in de commentaren over verschillende teksten. Zéker ook in boeken over liefde/huwelijksrelaties). Ga eveneens met een deskundige praten (bijvoorbeeld met je dominee, wijkouderling én met leeftijdgenoten zoals vrienden, vriendinnen).  Stel jezelf daarbij de vraag wie je zou willen, kunnen, moeten zijn als je vindt dat je als getrouwde vrouw jezelf niet meer mag of kan zijn. Wat zou er dienen te veranderen? En waarom? Een huwelijk is geen gevangenis, waarin je vrijheid aan alle kanten beperkt wordt, toch? Vraagt je ex-verloofde dat van je? Waar baseert hij dan zijn ideeën op?

Hij wil geen hulp, schrijf je. Moet hij weten, maar jij kunt dat voor jezelf wel zoeken. En dat raad ik je aan, met klem! Leer jezelf kennen. Ja, je zult tijd nodig hebben om jezelf terug te vinden. Neem die tijd! Leer onderscheiden waar het binnen een relatie op aan komt (liefde, die van beide kanten geven is; een open en eerlijke houding naar elkaar; balans; veiligheid waardoor je juist heel goed en fijn jezelf mag leren zijn zoals God je als mens bedoeld heeft!). Dan hoef je niet met angst toe te leven naar de huwelijksband, maar mag je voluit vrouw zijn die als hulp náást een man zou willen staan. Of dat -misschien later- deze ex-verloofde is, betwijfel ik.

Is híj klaar om te trouwen? Dat kan ik niet beoordelen. Maar dat doet er toch ook niet zoveel meer toe nu de verloving is verbroken? Het gaat nu om jóú. Om jouw gevoelens en gedachten. En als ik je verhaal goed lees, ben jij zeker nog niet aan een huwelijk toe. Je zou doodongelukkig worden, vrees ik! Ook al zou je nog zo’n mooi huis hebben met alles erop en eraan: een gouden kooi is óók een kooi!

Nee, je hoeft hem niet te vergeten. Wellicht is hij het middel geweest om jouw ogen te openen! Als je dat kunt leren zien, gun je hem alle geluk van de wereld. Zoals ik jou alle geluk toewens! Schrijf me nog maar eens!

Tot slot nog een nadenkertje voor je: je begint je brief met heel terloops te vertellen over eerdere relaties van jou, van hem. Hoe was dat? Wat deed dat met jou? Met hem? En waardoor gingen die verkeringen uit?
 
Gode bevolen,   
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven