Vraag
Aan een hervormde dominee. Ik ben een jongen van ongeveer halverwege de 20 die met behoorlijk wat dingen rondloopt op dit moment. Tot een tijd geleden kerkte ik in de GGiN. Helaas voelde ik mij daar niet thuis, niet geaccepteerd en welkom. Ik heb homoseksuele gevoelens en ben daar open voor uitgekomen, op jonge leeftijd is bij mij een vorm van autisme en ADHD geconstateerd, daarnaast waren er vele problemen in ons gezin. Toen ik het lidmaatschap opvroeg was mijn bedoeling om bij verschillende kerken te ‘kijken’. Helaas is daar niks van terecht gekomen het eerste halfjaar, ik heb volledig in de wereld geleefd om de pijn en verdriet weg te stoppen. Totdat ik 'toevallig' de psalm hoorde waarmee mijn opa is begraven. Die zondag ben ik toch, ontzettend zenuwachtig, een hervormde kerk binnengestapt, waar ik nog steeds kom, schijnheilig voor mijn gevoel. Heb tijden dat ik met het geloof bezig ben, maar vaker merk ik dat ik steeds in het oude leven terugval. En dan zondag weer in de kerk zitten... Ik kan het zelf niet stoppen, ik durf er niet over te praten, niet met de dominee niet met mijn ouders. Ook twijfel ik of ik niet naar een andere kerk moet. Mijn gedachten schieten regelmatig alle kanten op, van zondig tot vroom. Help me, wat moet ik doen? Bid alstublieft voor mij.
Antwoord
Beste vriend, bedankt voor je vraag. Uit wat je schrijft klinkt een schreeuw om hulp en een verlangen naar vrede en rust in je hart. Het is een heel complex aan factoren die maken dat je je onbegrepen en eenzaam voelt; in je kerk voel je je niet thuis en ook met je ouders durf je niet te praten over wat je diep van binnen bezig houdt. Ik wil proberen je van een afstand enkele gedachten aan te reiken.
Er is nogal wat in beweging in je leven en het lijkt me dan ook belangrijk voor je dat je zuinig bent op wat je nog wel rust en stabiliteit geeft; wat vertrouwd en niet onzeker voor je is. Jaren geleden stond in Utrecht op het crisis-opvangcentrum geschreven: “Daar waar je niet bent, daar is het geluk.” Die gedachte kun je hebben, maar het is goed om te bedenken dat God je niet zomaar ‘toevallig’ op je plaats gesteld heeft (je ouders, het gezin, de kerkelijke gemeente e.d.). Neem daarom je stappen met God en welbewust. Bij twijfel geldt vaak net als in het verkeer de regel: niet inhalen.
Je schrijft van je zoeken op kerkelijk erf, maar ook van je vluchten in de wereld. Het is belangrijk dat je niet langer wegvlucht voor je pijn en verdriet maar die onder ogen ziet en erover te praat. Allereerst met God, maar ook met iemand die je vertrouwt en dichtbij je staat.
Bedenk dat God een doel heeft met je leven (Jes.43:7). Zijn Woord klinkt ook tot jou: “Mijn zoon, geef Mij je hart.” Wij laten ons vaak leiden door onze eigen gedachten en gevoelens, maar het is nodig dat de HEERE ons denken vernieuwt en richt op Zijn waarheid: “wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven, welke de goede, en welbehagelijke en volmaakte wil van God zij” (Rom. 12). Laat het daarom je voortdurend gebed zijn: “Leer mij, HEERE! Uw weg; ik zal in Uw waarheid wandelen; verenig mijn hart tot de vreze Uws Naams” (Psalm 86: 11). Dan mag je uitzicht en verwachting hebben. Van harte bid ik je Gods vrede toe.
Ds. D. M. Elsman
Dit artikel is beantwoord door
ds. D.M. Elsman
- Geboortedatum:16-04-1961
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Rijssen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je hebt geen makkelijk leven achter de rug. Je bent een uniek mens, met mogelijkheden en beperkingen. Je worstelt met jouw "anders-zijn" op verschillende manieren. De duivel weet dat ook en hij trekt aan alle kanten aan jou. Maar er is een liefhebbend God, een barmhartige en vergevende Vader. Hij staat jou, als een verloren zoon, op te wachten. Vlucht niet langer in zonde maar vlucht naar Jezus. Hij wil jouw Redder en Zaligmaker zijn!
En Hij wil ook door mensen heen jou helpen. Dus je mag ook mensen zoeken die jou kunnen helpen en die jij kunt vertrouwen.
Een leven waarin je de confrontatie met jezelf aangaat en de strijd tegen de zonde, lijkt een onaantrekkelijk leven. Ja een zwaar en moeilijk leven. Maar ik geloof en hoop dat die weg uiteindelijk toch beter begaanbaar zal zijn, dan de weg in de zonde. "Ga niet alleen door het leven, die last is u te zwaar, laat Eén u sterkte geven, Ga tot uw Middelaar." Zo staat het in een oud lied.
Dat is niet makkelijk, maar je hoeft het niet alleen te doen en het belooft geen kalme reis, maar wel een behouden aankomst. Je weet dan Wie je draagt en naar Wie je toegaat.
Door confrontatie en crisis heen wordt je sterker... dat wens ik je toe en ik zal ook voor je bidden!
Het lijkt me echt goed als je met iemand praat die je verder kan helpen. Ik kan me heel goed voorstellen dat het super spannend is, maar het is mijn ervaring dat het niet goed is om voor dingen weg te lopen alleen omdat je ze spannend vindt. Sterkte! Ik zal voor je bidden en hoop dat je de weg verder terugvindt naar God. Uit je verhaal blijkt al wel dat Hij je niet loslaat! Wat is Hij een genadig God!
