Vraag
Aan iemand van de Gereformeerde Gemeenten. Mijn man is op tweetal gezet voor het ambt van diaken. We vinden dit een heel moeilijke situatie. Mijn man is onlangs penningmeester geworden van de zangvereniging. Verder hebben we een familiebedrijf waarin hij steeds meer taken krijgt en steeds meer aanwezig moet zijn. Ook op dagen zoals Goede Vrijdag, Dank- en Biddag moet hij altijd werken. Ook is hij nog met een studie bezig voor zijn werk.
Daarnaast heb ik een baantje in de zorg dat ik eigenlijk niet missen wil. Vooral omdat ik merk dat ik één van de weinige collega's ben die met de cliënten praten kan over het geloof. Ik merk dat dit zowel voor mij als de cliënten goed is. Ik zou het ontzettend moeilijk vinden om dat op te moeten geven, vooral omdat ik me er min of meer toe geroepen voel om dit werk te doen. Op dit moment kan ik het geen plekje geven en komt er alleen maar opstandigheid in mij naar boven. Wat moeten we met deze situatie? We weten dat we hier zeker om bidden moeten, maar het is zo moeilijk om het aan God over te geven. Misschien wordt mijn man wel niet gekozen, maar ik wil dit toch graag even voorleggen.
Antwoord
Beste echtgenote,
Waarom zet ik deze aanspraak boven mijn antwoord? Omdat ik in je vraag een bezorgde vrouw ontmoet, die op moet komen voor haar man. Je man is op tweetal gezet voor diaken. We(!?) vinden dat een heel moeilijke situatie. En dan komt daar nog eens bij dat je man penningmeester geworden is van de zangvereniging. Verder hebben jullie een familiebedrijf waarin hij steeds meer taken krijgt en steeds meer aanwezig moet zijn. Bovendien op Goede Vrijdag, Dank- en Biddagen moet hij altijd werken. En dan nog eens zijn studie voor zijn werk. Als ik dat allemaal op me in laat werken, is er maar één oplossing: bedanken. Natuurlijk pas wanneer hij gekozen wordt. Dat wel.
Zie ik het verkeerd dat, na deze opsomming, het ook jouw conclusie is? Eigenlijk hoef je niet meer verder te gaan. Na zo’n lijst van werkzaamheden kun je dat er niet meer bij hebben? Toch? Maar je gaat wel verder met je opsomming. Nu wat jezelf allemaal mag en moet doen, dat komt er allemaal nog eens bij. Je hebt een baantje in de zorg, wat je eigenlijk niet wilt(!?) missen. Bovendien ben je één van de weinige collega’s die met de cliënten over het geloof kan praten. Dat is, zeg je, voor jou en de cliënten goed. En als je jezelf er dan min of meer toe geroepen voelt om dat werk te doen, wordt het wel ontzettend moeilijk om dat op te geven.
Wanneer ik dat opnieuw op me in laat werken, is er weer maar één conclusie: bedanken. Natuurlijk pas wanneer hij gekozen wordt. Dat wel. Je man op tweetal voor diaken, beiden zo veel werk, en jij als echtgenote kunt het geen plekje geven en ervaart alleen maar opstandigheid. Wat moeten jullie nu met deze situatie?
Ik denk dat je het antwoord al wist voor dat je de vraag ging stellen. Of vergis ik me hierin? Je bent een betrokken echtgenote met oprechte zorg voor je man. Fijn om dat als man te ervaren. En dat geldt andersom natuurlijk ook.
Begin nu eens waar je in je vraag mee eindigt. Geef het over aan God. Dat is dubbel moeilijk wanneer je eerst al de onmogelijkheden gaat opnoemen met en tegen elkaar. En dan samen gaan bidden of God al deze onmogelijkheden wilt wegnemen, terwijl je dat eigenlijk niet wilt? Dat lukt niet. Onvoorwaardelijke overgave aan Gods leiding in jullie leven is noodzakelijk, al voor dat er gestemd moet worden. Is de dienst van God het niet waard om in een ambt in Zijn Koninkrijk te mogen werken? Het mogelijk gekozen kunnen worden in een ambt in Gods gemeente mag nooit het gevoel opleveren dat het een streep door onze rekening betekent. Ik kan het niet gebruiken, dus ik bedank. Zeg ik teveel wanneer ik dat laatste lees in je vraag. Je kunt het geen plekje geven. Een streep door jullie rekening? Er kunnen zeker redenen zijn dat het dienen in een ambt niet kan. Die redenen moeten dan wel oprecht zijn voor God, Die roept en voor een gemeente, die roept. Hoe je dat weten kunt? Bij jezelf eerlijk te rade gaan: wil ik het niet of kan ik het niet!
Wanneer het echt niet kan, zal het eventueel moeten bedanken pijn doen. Je hart gaat er naar uit om God in deze weg te volgen, maar het kan niet. En deze worsteling breng je biddend bij de Heere, dan zal Hij je daarin licht geven en ook rust in de te nemen beslissing.
Tenslotte: misschien wordt mijn man wel niet gekozen, maar ik wil dit toch graag even voorleggen. Leg het God voor. Wees eerlijk voor God, lever je opstand in en verwonder je dat er voor jullie (bijzonder voor je man) mogelijk werk te doen is in Zijn gemeente. Is de HEERE God het niet waard? (Luk. 9:57-62 en Jak. 1:5).
Hartelijke groet,
C. A. Hoekman, Kapelle
Dit artikel is beantwoord door
C.A. Hoekman
- Geboortedatum:23-09-1943
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Kapelle
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Dhr. Hoekman was ruim 40 jaar ouderling in de Ger. Gem.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
laat hem besturen! Geef het over aan Hem
Hij Die u roept is getrouw! die het ook doen zal!
De weg met de minste weerstand dat is vaak te snel de keuze van de mens
maar God heeft redenen dat hij roept, en dan staan alle redenen van de mens buitenspel.
De mens wil dit en de mens wil zo, maar ik ken ondernemers het ambt hebben geaccepteerd, oke het is passen en meten en werken met een agenda
Maar hun werk prive en voor de kerk ging zo goed samen op, dat het tot vrucht was voor velen, en dat zal ook zeker gebeuren met de steun van partner en kinderen en het gebed in het gezin en in de gemeente.
Kijk niet naar de redenen waarom er bedankt moet worden, maar kijk eens naar de reden waarom er een roeping is, dat zal nooit zijn om de goede werken in de tijd maar het zal alleen zijn om de wil van de Vader.
En een kind wat niet luistert krijgt er vaak oftewel bijna altijd spijt van, nee u hoeft niet te koop gaan lopen mijn man is zo goed hij is ambtenaar in de kerk
u hoeft ook niet te zeggen het kan niet , maar hij moest wel
Waar u op zult eindigen is onbekwaam tot enig goed en uit de aarde aards maar geroepen en gezonden door de Vader
Een lastige situatie. Vanzelfsprekend moet je dit voorleggen aan God en vraag hem om raad. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat je onder de huidige omstandigheden bedankt hiervoor. Je moet mijns inziens ook reëel blijven en nuchter. Als het ten koste gaat van je gezin, werk of familie dan zou ik het zeker niet aanraden. Heb paar amtsdragers meegemaakt die hun ambt voortreffelijk uitvoerden, maar hun gezin verwaarloosden omdat ze daar geen tijd meer voor hadden. Dat lijkt me niet de weg!
Ik vind trouwens dat erishoop wel erg makkelijk voorbij gaat aan je probleem en erg ongenuanceerd is.
God heeft een duidelijke rangorde gesteld in prioritieten aan taken die in het leven van een man er kunnen zijn:
- God op de eerste plaats
- vrouw en kinderen op de tweede plaats
- werk op de derde plaats
- werk in Gods Koninkrijk daarna.
Vaak zie je het hier al fout gaan. Dan gaat het werk voor en het werk in de kerk komt daarna en het gezin komt er achter aan.
Daarnaast: voldoet men aan de eisen die God stelt aan de diakenen?
Handelingen 6 vers 3: diakenen moeten broeders zijn, van wie men een goed getuigenis geeft, broeders vol van de Heilige Geest en van wijsheid.
En een broeder ben je alleen als je de Heere Jezus kent als je persoonlijke Verlosser en Zaligmaker. dan noemt Christus Zelf je Zijn eigen broeder. Dan ben je een kind van God de Vader.
1 Timotheüs 3 vers 8 en verder: dat de diaken evenals de ouderlingen, dus ze zijn gelijk en er gelden geen andere eisen voor hen.
Ze moeten eerbaar zijn, niet met twee monden spreken, niet verzot op veel wijn, niet uit zijn op oneerlijke winst. En dan vooral dit:
Dat zij het geheimenis van hun geloof vasthouden in een zuiver geweten.
We weten dat als er over geloof gesproken wordt in de Bijbel dat er dan gesproken wordt van het ware geloof. Het zaligmakende geloof.
En in vers 13: dat de diakenen veel vrijmoedigheid krijgen in het geloof in Christus Jezus.
En dus alle zaken die voor de ouderlingen gelden, gelden ook voor de diakenen.
(Ook voor de vrouwen van diakenen (en ouderlingen) zijn er voorschriften. Zie 1 Timotheüs 3 vers 11.)
Gods Woord, de Heere zelf, zegt dat we moeten weten dat we Hem mogen kennen, willen we een roeping voelen en weten om ook in Zijn dienst te gaan.
Helaas zie je dit in verschillende kerken niet meer gehandhaafd, wat een nood en welk een terugkeer naar Gods Woord is ook hierin zo hard nodig!
Hoe kunnen we ons geroepen weten als we nog geen kind, geen volgeling van Hem zijn?
Ook het formulier schrijft over deze zaken:
het hele formulier spreekt van en gaat uit dat de ouderlingen en diakenen de Heere Jezus mogen kennen. En als je dan de Heere mag kennen, als je mag weten dat je zonden verzoend zijn en je schuld is betaald en je wordt gekozen, dan mag je weten dat je door God en de gemeente geroepen bent.
Het formulier spreekt zelfs van dat je mag ingaan in de vreugde des Heeren. Niet in wensende zin, dat dat nog maar mag gebeuren, nee, maar vanuit de zekerheid van het geloof, dat het zo is.
Ik weet niet hoe het is met de man van vraagstelster. Ik hoop van ganser harte dat het waarheid is: Hij is mijn en ik ben Zijn! En dat voor hen beiden en voor ons allen!
Zijn zegen en Zijn vrede ook in dit alles toegebeden!
Een herkenbare vraag! Een aantal jaar geleden werd mijn man op tweetal gezet voor diaken. Wat komt daar veel tegenop!
Wij hadden duizend bezwaren. Niet in het minst dat mijn man voelde zo onbekwaam te zijn. We hadden een heel druk gezin, met een aantal kinderen snel achter elkaar, mijn man deed nog een studie, en we zaten in een periode dat we het allebei gewoon (te?) zwaar hadden.
Toch...zomaar bedanken kon niet! We hebben onze bezwaren eerlijk naar elkaar uitgesproken, onze vragen mogen voorleggen aan onze wijkouderling, maar bovenal aan de Heere! Toen mijn man gekozen werd heeft hij bedenktijd gevraagd, want hij wist echt niet wat hij moest doen. 'Zomaar' bedanken (ondanks misschien alle goede redenen) kon niet. Aannemen was op dat moment ook onmogelijk.
En toen heeft de Heere toch Zelf de weg gebaand om het ambt toch te mogen aanvaarden. Hoe? Door alle bezwaren van ons af te nemen. Op de dag dat hij z'n antwoord moest gaan geven konden we werkelijk geen bezwaar meer bedenken. 't Was weg! Niet praktisch weg, maar het voelde niet meer als een bezwaar.
En dat betekent niet dat het altijd makkelijk is om een ambt te hebben. Nee, het is vaak zwaar, onmogelijk en er komt zo vaak van alles tegenop. Toch kunnen we niet anders zeggen dan dat de Heere tot nu toe gaf wat nodig was, ook aan mij als echtgenote.
Ik hoop je hiermee er een beetje zicht op te geven dat de Heere het zo anders kan maken dan wij denken. Zijn gedachten zijn zoveel hoger dan onze gedachten! Leg het aan Hem voor. Ook je opstandigheid (dat was ik ook!).
Allereerst ben je nog niet gekozen als je op tweetal staat. Mocht je gekozen worden, dan kan je altijd nog besluiten. Je maakt je druk om niks als je nog niet bent gekozen.
Daarnaast: jaren geleden ben ik ook in die situatie geweest, toen ik nog lid GG was. Omdat ik toen niet beter wist, was het voor mij ook een soort mystieke beleving. OK, ik werd gekozen en ik heb het gedaan. Wat bleek? Het was helemaal niet zo mystiek als ik dacht. De meeste tijd ging op in het regelen van financiële zaken, in een zwart pak met een zakje rondlopen tijdens de dienst en geld tellen. Daarnaast woonde ik de kerkenraadsvergaderingen bij, maar een diaken staat dan toch wat lager in de rang. Een enkele keer mocht ik mee met huisbezoek, maar altijd met de verantwoordelijke ouderling.
Nee, daar was weinig mystieks aan. Verwacht er niet iets heel bijzonders van. Daar is het ambt niet voor bedoeld.
om in liefde te gaan,
schouder aan schouder
in uw wijngaard te staan,
samen te dienen, te zien wie U bent,
want uw Woord maakt
uw wegen bekend.
Refrein:
Samen op weg gaan,
dat is ons gebed,
als een volk, dat juist daarvoor
door U apart is gezet.
Vol van uw liefde
genade en kracht,
als een lamp, die nog schijnt in de nacht.
Samen te strijden in woord en in werk.
Een zijn in U, dat alleen maakt ons sterk.
Delen in vreugde, in zorgen, in pijn,
als uw kerk, die waarachtig wil zijn.
Refrein:
Samen op weg gaan,
dat is ons gebed,
als een volk, dat juist daarvoor
door U apart is gezet.
Vol van uw liefde
genade en kracht,
als een lamp, die nog schijnt in de nacht.
Bijna 13 jr geleden kwam mijn man op 2-tal voor diaken. Hij is gekozen, en heeft ervaren dat je werk krijgt wat je schouders kunnen dragen. We 2 mnd later werd onze jongste geboren. Een enorme drukke winter volgde. Maar alles is goed gekomen. Als we weg waren zorgde de oppas (jongen van 15) dat alles op bed lag, de jongste had haar buik vol, en een droge luier. Ook daarin zagen we dat God zorgde. Inmiddels is hij al weer 11 jr ouderling, maar met alles zien we de zorgende hand van God.
Ps 89:83 zegt 'Uw liefde dienst heeft mij nog nooit verdroten.'
"Zijt dan niet bezorgd tegen den morgen; want de morgen zal voor het zijne zorgen..."
"Weest in geen ding bezorgd; maar laat uw begeerten in alles, door bidden en smeken, met dankzegging bekend worden bij God;"
Als jouw man wel diaken wordt, blijf dan ook open naar God en naar elkaar toen, hoe het gaat...
Ik ken ook een paar situaties waarin het achteraf beter was geweest als de man "nee" had gezegd of eerder was gestopt. Het is niet alleen zo dat je bij deze beslissing God nodig hebt, maar daarna ook dagelijks hoe je er samen mee omgaat dat hij deze taak wel of niet aanvaard heeft (als hij wordt gekozen).
Dat geldt écht niet alleen voor kerkenraadsleden!
Dan nog een klein advies: vraag de kerkenraad/diaconie om een beperkte taak. Waarom zouden de beide broeders op het tweetal de taak niet samen op zich kunnen nemen?
