Vraag
Ik ben na ruim 15 jaar huwelijk gescheiden. Lang heb ik gedacht dat het enkel en alleen de schuld van mijn man was, maar meer en meer besef ik dat ik juist een groot aandeel heb gehad in het misgaan van ons huwelijk. Jarenlang ben ik in ons huwelijk mijn eigen gang gegaan. Avond aan avond was ik weg. Sporten, naar vriendinnen, kransjes. Mijn ex-man heeft er wel eens iets van gezegd, maar ik legde het naast me neer en nam het niet zo serieus. We hadden nooit gesprekken of momenten dat we dingen deelden. Het bleef al die jaren oppervlakkig. Hij had ook zijn eigen dingen, maar hij was wel vaak thuis bij de kinderen omdat ik zo vaak weg was. Ik vond het niet meer nodig om aantrekkelijk te zijn. We hebben drie kinderen samen dus dan is dat niet zo belangrijk meer. In bed nam ik nooit initiatief omdat vrijen niet belangrijk voor mij was. Hij begon altijd en ik ging er dan meestal wel in mee. We gingen nooit samen weg en ik interesseerde me eerlijk gezegd niet heel erg voor zijn leven en de dingen die hij deed. Als hij me wel eens meevroeg, dan zei ik dat ik geen oppas kon regelen. Ik had gewoon geen zin. Zo groeiden we enorm uit elkaar. Ik dacht dat de trouwbelofte voldoende was om hem aan mij te binden. Hij zou mij immers nooit verlaten! Helaas kwam hij een vrouw tegen die zijn interesses deelde. Een vrouw die hem wel aandacht gaf. Die zichzelf verzorgde en steeds meer tijd met hem doorbracht. Uiteindelijk na een paar jaar maakte hij de fout om een seksuele relatie met haar aan te gaan. Inmiddels is hij weg thuis, ook omdat ik elke keer ZO boos werd dat ik hem sloeg en schopte. De woede die in mij bovenkwam was niet meer te stoppen. De kinderen waren vaak getuige en dat wilde hij niet meer. Een paar keer is hij thuis teruggekomen, maar iedere keer ging hij weer weg omdat ik hem aanvloog. Mijn tong is mijn vijand! De meest vreselijke scheldwoorden komen uit mijn mond, terwijl ik dat eigenlijk niet wil. Ik zette hem onder druk, hield hem elke seconde van de dag en nacht in de gaten omdat hij met haar zou breken en ik hem niet vertrouwde! Geen moment liet ik hem met rust en iedere keer begon ik weer te ruziën. En door die ruzie zocht hij juist weer contact met haar en werd hun band steeds sterker! En daar gaat mijn vraag over: hoe leer ik mijn woede en mijn boosheid controleren? Het is nu een jaar geleden, maar ik kom er niet los van. Ik blijf hem stalken, lastig vallen, met belletjes, mail en sms. Als hij belt voor de kinderen dan scheld ik hem de huid vol. Ik wil gewoon niet dat de kinderen hem spreken en dus lieg ik dat de kinderen hem niet willen spreken. Ik spreek kwaad over mijn ex tegen mijn kinderen. Ik maak hem zwart bij mijn en zijn familie. En ik kan er niet mee stoppen! Het lijkt wel of ik verteerd wordt door boosheid! Als mijn ex cadeautjes of kaartjes stuurt, dan verstop ik ze. Als hij belt zorg ik dat de kids niet opnemen. Ik manipuleer de kinderen door te zeggen dat hun vader niet van ze houdt en hen heeft achtergelaten. Ik laat geen mogelijkheid onbenut om het contact te blokkeren. Soms haat ik mezelf omdat ik dan wel even voldoening voel, maar eigenlijk onthoud ik de kinderen hun vader! Ik weet dat mijn leugens en manipulatie net zo erg is als zijn zondig overspel, maar ik hou het zelf in stand. Hoe kan ik dit stoppen?
Antwoord
Beste mevrouw,
Hoe u kunt stoppen? Wilt u echt dat ik dit zwart op wit op papier zet? Belooft u me dan, dat u ná mijn woorden húlp zoekt? Door nogmaals te schrijven of te gaan praten met een vertrouwd iemand bij wie u uw verhaal één of desnoods meerdere malen kwijt kunt?
U ziet gelukkig inmiddels wel dat uw aandeel in het mislukken van uw huwelijk er wel degelijk is. Dat is al een stap in de goede richting. Nu nog leren zien dat uw boosheid niet echt tegen hém, maar vooral tegen uzélf gericht is!
Uit uw eerlijke brief blijkt dat u vooral boos bent op uzelf, maar dat u die boosheid uitstrooit over de verkeerde mensen, met name over uw kinderen die tegelijk ook zíjn kinderen zijn. U 'haat' uzelf, omdat u wel aanvoelt dat het niet eerlijk is tegenover de kinderen. Derhalve is de gevoelde voldoening van korte duur. Natuurlijk. De kinderen kunnen er immers niets aan doen. Ex-partner worden kan, maar ex-kind kan níét! Een kind kan niet kiezen tussen ouders, en dat mag zeer zeker ook niet gevraagd worden!
Nogmaals: hoe u kunt stoppen? Door deze harde confrontatie tot u door te laten dringen én door hulp te zoeken. Want zelfverwijt is destructief. Dat maakt u bitter en vol wrok. Een negatieve spiraal die u al een klein beetje doorbroken hebt door de eerste stap te zetten met het schrijven van uw brief! Nu op naar de volgende stap(pen)!
Gode bevolen,
Marijke Rots
Ps. De eerlijkheid in uw verhaal vind ik ontroerend! De ontdekking, dat relaties 'onderhoud' vragen en niet vanzelf van blijvende waarde zijn is een moeilijke, maar noodzakelijke ontdekking om nú verder te gaan op de ingeslagen weg naar herstel (misschien niet naar het herstel van uw huwelijk, maar wel naar een leefbare situatie in het belang van uzelf en van uw beider kinderen)!
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik denk dat vraagstelster nog een lange en moeilijke weg te gaan heeft.
Ondanks haar boosheid en het ontbreken van zelfbeheersing, lijkt ze me een fijn mens.
Wie weet wat er allemaal achter die boosheid schuilt?
Heel veel sterkte vraagstelster en ik hoop dat je de raad van mevrouw Rots opvolgt.
Doe het biddend!
Hartelijke groet,
Zoals je al gelezen hebt, zoek hulp z.s.m. Je kinderen lijden hier echt onder. Ze kunnen zich ooit tegen je keren als ze er achter komen dat je gelogen hebt over hun vader.
Sterkte!!!
Geef je leven alsjeblieft aan Jezus, Hij zal het goed maken! Volg alleen nog maar Zijn weg. Een belangrijke boekentip: 'een echtgenote naar Gods hart'. Jouw eigen weg leid tot verderf. Je kinderen zullen je verachten, ze worden grote schade aangedaan. Je ex man is erg vernederd, respectloos behandeld. Vlucht tot Hem! Nu kan het nog! Wat een getuigenis naar je kinderen en je ex man zou het zijn als jij Gods weg gaat volgen, vergeving vraagt, je vernederd en een vrouw gaat worden naar Gods hart!
