Geen bijval van vriendin

Aan Marijke Rots. Enorm bedankt voor uw antwoord op mijn vraag "problemen met schoonvader." U stelde wat vragen en daarbij is er inmiddels weer wat gebeurd dus vandaar dat ik u weer schrijf. Zelf ben ik 29 en al een aantal jaren werk ik. Mijn vriendin is 23 jaar studeert binnenkort af. Ze woont sinds kort in Utrecht op haar zelf. Probeert daar haar leven ook op te pakken, maar is tot op heden nog niet los van haar ouders (lees vader). Inmiddels is er nogal wat gebeurd in de weken dat ik deze vraag gesteld heb tot het antwoord. Door een opeenstapeling van opmerkingen ben ik zo enorm verdrietig en boos geworden, dat ik besloten heb om de stoute schoenen maar weer eens aan te trekken en hem te bellen. Dat is inmiddels twee weken geleden gebeurd. Hierin heb ik hem nog herinnerd aan het telefoongesprek van bijna een jaar geleden, maar dat ik sindsdien niets meer van hem vernomen had. Ik heb me niet verwijtend opgesteld, maar wilde het gesprek nu toch openbreken.Het gesprek heeft enkele dagen geleden plaatsgevonden. Ik had aangegeven dat ik het gesprek het liefst op een neutrale plek zou willen, maar daar had hij geen oren naar. Via mijn vriendin kreeg ik te horen dat hij de vuile was niet (ergens anders) buiten wilde hangen. Oké jammer dacht ik, maar we hebben in ieder geval een gesprek. En natuurlijk dacht ik al dat het niet heel anders zou zijn dan een jaar terug. Temeer omdat ik de laatste tijd ook nog allemaal dingen hoorde die hij over ons of mij gezegd had. Tegelijk gaf hij aan dat ik een jongen was die totaal geen empathisch vermogen zou hebben. Ook werd er door hem verteld dat hij en ik compleet anders zijn, dus dat er altijd een afstand zou bestaan tussen ons. "Ja je hebt soms mensen die je mijdt in het leven", zei hij er achteraan. Verder vertelde hij dat hij en zijn vrouw het niet zagen zitten in ons, maar dat wij daar zelf achter moesten komen (zijn vrouw zat er bij en stemde daarmee in, zelf weet ik niet goed hoe ik haar mening moet interpreteren omdat de man des huizes nogal dominant is). Toen zag ik geen andere mogelijkheid dan om de boel open te gooien en te zeggen wat ik gehoord had. Ik denk dat hij zich toen betrapt voelde en hij koos voor de aanval. Met de woorden of ik wel toestemming had gekregen van de mensen "waar ik het van gehoord had", om daar over te praten. En nog steeds kreeg ik geen bijval van mijn vriendin. De volgende dag gaf ze zelfs aan dat ze deze opmerking van haar vader wel begreep. Toen hij ook aangaf dat mijn vriendin veranderd was, vroeg ik aan haar hoe zij hier over dacht. Toen zei ze gelukkig dat ze in positieve zin veranderd was. En tot slot begon hij over het voorstellen in het begin van onze relatie. Ik zou nergens rekening mee houden en de boel verstoren, want hij zat er niet op te wachten dat ik me kwam voorstellen toen ik mijn vriendin de eerste keer ophaalde. Waar ik verontwaardigd over moest glimlachen (misschien dacht hij dat ik hem uitlachte), waarop hij tegen mij zei dat ik niet zo onnozel moest lachen en er ook vooral niet bij moest kijken alsof ik nergens van wist. Ik ben toen weggelopen omdat haar vader op mij een redelijke agressieve indruk maakte (in ieder geval verbaal) maar ook met verwijten naar haar en mij kwam en totaal niet open stond voor het verhaal wat ik (of wij) te vertellen had(den). Ik ben opgestapt en heb gezegd dat het hier dan bij bleef. Mijn vriendin bleef helaas achter. Toen ik langs wat vrienden was gegaan en een paar uur later huiswaarts keerde, kreeg ik (nadat ik haar al tien maal geprobeerd had te bellen; ik maakte me zorgen) een nogal neutraal smsje van mijn vriendin met de woorden, dat ik er beter nog een nachtje over kon slapen en dat bellen niet handig zou zijn. Ik mistte op dat moment ondersteuning. Maar de volgende dag toch met mijn vriendin gesproken en toen kreeg ik te horen dat ik niet had weg moeten lopen. En vervolgens kreeg ik te horen dat mijn vriendin samen met haar ouders daarna nog een fijn gesprek heeft gehad. In 24 jaar had ze nog nooit zo'n gesprek gehad, want daar was nooit ruimte voor. Nu heeft zij alles tegen haar vader (en moeder) verteld. Hoe zij over de situatie dacht en ik geloof ook nog wel dat ze het voor me opgenomen heeft. Maar dit voelde voor mij als een dolksteek in mijn rug. Ik was er niet bij, haar vader 'masseert' haar weer en mijn vriendin heeft opeens een goed gesprek gehad. Ik snapte het nu echt niet meer. Van mijn vriendin hou ik nog steeds heel veel. Voor haar wil ik gaan, maar deze situatie zorgt wel voor grote spanningen bij mij. Ik heb het telefoongesprek beëindigd toen ze me dat vertelde, omdat ik me verraden voelde. En natuurlijk ben ik boos geworden in dat telefoongesprek, heel boos misschien wel, maar dat is toch logisch? Nu zit mijn vriendin er doorheen en ik ook. Een gesprek met een extern iemand erbij wil hij niet, want hij wenst geen pottenkijkers. Het contact met mijn vriendin is inmiddels zo vertroebeld dat onze relatie op knappen staat. Ik weet niet wat ik kan, mag of moet doen! Moet ik het loslaten of moet ik nog wat proberen?

Naschrift redactie: Vanwege de enorme lengte van de vraag is deze met ruim de helft ingekort. Marijke Rots heeft echter de volledige vraag voorgelegd gekregen.

Beste vraagsteller,

Natuurlijk hoor ik via deze lange ontboezeming alleen jóúw verhaal. En ik merk dat "je er aardig doorheen zit" om het eufemistisch te zeggen. Je boosheid zal je nu niet verder brengen. Wellicht is een time-out de beste raad die ik je geven kan. Afkoeling, aan beide kanten. Mét de kans dat vaderlief zijn dochter 'inpalmt'. Maar je beseft intussen zelf wel dat een relatie moeizaam blijft als er geen verandering mogelijk blijkt te zijn. Weet je, je kunt wel ex-partner worden, maar nóóit ex-dochter! Een dominante vader blijft dominant, maar wel háár vader. Die op de achtergrond mee blijft 'praten'.
 
Blijkbaar mocht je vriendin wel op kamers gaan wonen, maar geografische afstand is niet genoeg als de ouders zoveel invloed blijven houden. Zelfstandigheid leer je ook niet in een paar dagen of weken!

Schrijf je vriendin een brief waarin je je liefde voor haar verwoordt, maar waarin je ook 'ademtijd' neemt. Wanneer jouw liefde voor haar overwint, kun je opnieuw een gesprek met haar en daarna met haar ouders aangaan. Bij dat laatste zou ik -ongevraagd, maar wel aangekondigd- gewoon iemand meenemen! Niet als pottenkijker, maar als ondersteuning voor jou!

Ik wens je werkelijk alle goeds toe! Mét of zónder haar!,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven