Vraag
Na bijna twee jaar een relatie te hebben, zit ik er even helemaal door heen. Niet zozeer met haar, als wel met haar vader. Tussen haar vader en mij botert het totaal niet (dat is dan nog zachtjes uitgedrukt). Het viel me in begin direct al op dat haar vader nogal apart was. Hij vroeg niets, hij keek me niet aan en was/is zeer negatief in alles. Niets is goed en de lat wordt voor zowel mijn vriendin als haar zussen enorm hoog gelegd. Ik denk zelf dat ze allemaal redelijk onzeker zijn geworden hierdoor, mede gezien het feit dat ze hulp zoeken bij hulpverleners. Afijn, de eerste drie/vier weken ging het nog tamelijk goed als ik daar over de vloer kwam. Toen ik op een avond een gesprek met haar vader had over het geloof, werd er gezegd dat hij een visioen had gekregen waarin duidelijk werd dat zijn dochter (mijn vriendin) een enorm wijze vrouw zou worden. Hij ging verder met z'n betoog en wist er aan toe te voegen dat zij na haar opleiding zeker haar master kan halen en dat ze daar capaciteit genoeg voor heeft. Ik ben het zelf niet gewend om in allemaal visioenen te praten, dus ik was hier nogal redelijk door gechoqueerd. Deze avond sloten we rond de klok van twaalven af en ben ik huiswaarts gekeerd. In de auto nog wel nadenkend over het (voor mij) vreemde verhaal van een visioen over zijn dochter. Een maand later begon de ellende eigenlijk. Bij haar thuis is het gebruikelijk om 's morgens samen te ontbijten. Natuurlijk is dit helemaal prima en heb ik hier ook geen enkele moeite mee. Op die bewuste morgen was ik nogal moe en ben ik blijven liggen (enorm stom misschien). Vanaf dat moment was het prille contact wat ik met mijn schoonvader had abrupt voorbij. Hij begroette mij nog net maar daar hield het dan ook mee op. Vanaf dat moment heb ik besloten om er niet heel vaak naar toe te gaan omdat ik me er niet thuis voelde. Via mijn vriendin kreeg ik dingen te horen wat vader over mij gezegd had. Hij zei: "Ik zie het voor me dat jij later moet werken en hij thuis blijft." Of nog erger: "Ik heb er voor gebeden en heb het om me hart gekregen dat jullie absoluut niet bij elkaar horen." Of: "Jij doet precies wat hij zegt." Enzovoorts. Mijn vriendin en ik zijn vorig jaar zomer met elkaar op vakantie geweest. Tijdens de vakantie hoorde ik van mijn vriendin dat haar vader die morgen dat ze vertrok had gezegd: "Ik vind het eigenlijk helemaal niet goed dat je gaat, ik ben het er niet mee eens." Toen ik dat hoorde, brak er bij mij wat en heb ik besloten om hem na de vakantie te bellen omdat ik er niet meer tegen kon en dacht dat er toenadering gezocht moest worden. Omdat er thuis weinig gelegenheden zich voor doen om het dan bespreekbaar te maken, heb ik besloten om het per telefoon te doen. Ik heb toen aangekaart dat ik het idee had dat hij (mijn schoonvader) het niet met onze relatie eens was. Dit beaamde hij met een volmondig "ja dat zie je goed." Toen ik vroeg hoe dat kwam, kwamen er verwijten. Ik had me in het begin niet mogen voorstellen, want hij zat daar helemaal niet op te wachten en hij vroeg zich af of ik wel christen was en ik had tijdens de bruiloft van zijn andere dochter weinig aandacht voor mijn vriendin of hij had het idee dat hij naar mijn pijpen moest dansen. Ik gaf aan dat ik op deze manier het idee had dat er meer verwijdering ontstond dan toenadering en daarin gaf hij aan dat dat dan zo maar moest zijn. Toen we na anderhalf uur het gesprek beëindigden werd er afgesloten met: "Goed dat je gebeld hebt. Ik zal er eens over na denken." Dit vond ik zo'n bizar en vreemd einde dat ik even vijf minuten even niets gezegd heb en voor me uit gestaard heb. Toen ik een maand later ook niet meeging met een familieweekendje omdat ik me totaal niet geaccepteerd voel(de), werd daar ook richting mijn vriendin niet over gerept. Als laatste redmiddel heeft mijn moeder haar vader gebeld om eens nader kennis te maken (inmiddels hadden we toch al bijna een jaar een relatie). Hier op werd aangegeven dat hij zou kijken wanneer het het beste uit zou komen en zou hij hier over terug bellen. Tot op de dag van vandaag (bijna een jaar terug) is hier nooit meer over teruggebeld. Inmiddels heb ik besloten om er zeer summier te komen en weet ik gewoon echt niet wat ik moet doen. Ik zie het niet zitten om nog een keer het gesprek aan te gaan, temeer omdat ik van mijn vriendin begreep dat hij er ook niet op staat te wachten (hij voelde zich eerder voor het blok gezet). Ook bid ik voor rust en wijsheid, wat soms zo lastig is. Ik ben radeloos, mede omdat ik er alleen in dat gezin voor sta (samen met mijn vriendin). Mijn vraag is wat is wijsheid!? Alvast bedankt!
Antwoord
Beste vraagsteller,
Wat een relaas, joh! Eerlijk gezegd weet ik niet wat ik je aanraden zal. De juiste vraag is inderdaad: wat is wijsheid?
Vaders zijn soms rare mensen als het om hun dochters gaat! Ze willen hen beschermen tegen die vreemde, ongewenste jonge mannen die om de hand van dochterlief komen, ómdat ze het beste voor hun dochters willen! Vroeger schaakte de bewuste jongeman in zo’n situatie nog wel eens zijn geliefde, maar ja, daar maak je nu waarschijnlijk ook geen vrienden mee!
De visioenen van haar vader kan ik niet goed plaatsen: net zoals jij ben ik perplex! Hoe je daarmee om moet gaan kan ik niet zeggen: het kan serieus bedoeld zijn. Het kan echter ook zo zijn, dat vaderlief op deze manier geen tegenspraak duldt. Een visioen is niet iets controleerbaars. En zonder dat neem ik aan, dat jij het eveneens belangrijk vindt dat je vriendin haar studie voltooit omdat ze daar de capaciteiten voor heeft (ze is er toch niet voor niets aan begonnen?).
"Ik heb ervoor gebeden...", kan serieus zijn, maar ook een dooddoener omdat het alle commentaar in de kiem smoort (we kunnen God voor ons karretje spannen, als ik dat zo oneerbiedig mag zeggen!). Een goed gesprek met vader lijkt me op zijn plaats. Alleen: dat moet jíj niet doen. Jij hebt het geprobeerd, maar je bent nu eenmaal te betrokken (knap, hoor, dat telefoongesprek van anderhalf uur lang!). Is er een dominee, een ouderling, aan wie je het zou kunnen vragen? Of jouw eigen vader? Of de echtgenoot van de onlangs getrouwde zus? Is er ook een moeder in het gezin van je vriendin? Is er via haar geen ingang te bedenken?
Jouw eigen moeder noem je wel. Die kan natuurlijk ook heel gericht:
-Met datum en tijd een uitnodiging voor kennismaking sturen, nu haar vader niets meer heeft laten horen. Maar of zo’n kennismaking leidt tot een toegankelijker (schoon)vader? Dat betwijfel ik. Hoewel kennis maken tussen de beide ouderparen zeer zeker goed is! Dan maak je haar papa ook eens mee in een andere setting dan in zijn eigen huis, waar hij de 'baas' is!
-Je meldt niet hoe oud jullie zijn: hoe zelfstandig en volwassen is je vriendin? Ben jij? Zijn jullie nog schoolgaand, studerend of hebben jullie een baan waarbij je de kost kunt verdienen? Bestaat er een mogelijkheid voor je vriendin om zelfstandig te gaan wonen, zodat er wat afstand komt tussen de generaties?
-Je schrijft dat je vriendin hulp zoekt bij een professionele hulpverlener: hoe staat zijzelf tegenover haar vader/ouders? Wordt er bij die hulpverlener ook over jullie relatie gesproken? Ga je weleens mee? Wat is daar het advies?
Je ziet, ik heb meer vragen dan jij!
Laatste: houd je genoeg van je vriendin om met haar verder te willen? Bedenk dan dat je háár wilt trouwen en niet haar vader (hoewel je die er gratis bij krijgt!).
Van harte: Gode bevolen! Schrijf nog maar eens, al was het alleen maar om eens van je af te kunnen 'praten'!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En wat vindt vriendin zelf allemaal hiervan? Zijn ze zo platgewalst dat ze nauwelijk tegengas geven?
Ik ben er op zich wel voor om je aan te passen, wanneer je ergens logeert, maar om nu meteen zo boos te worden als iemand wat langer op bed blijft liggen, vind ik erg overdreven.
De vader van de vriendin lijkt wel op een generaal van een leger, ipv de vader van zijn gezin.
Lastig hoor. Of dit nog echt goed komt, waag ik te betwijfelen.
Ik denk dat het veel slikken wordt, voor vraagsteller.
Bij het lezen van jouw tekst viel me de grote helderheid van je betoog op, het correcte taalgebruik en de wijze waarop je met grammatica speelt. Jawel, ontken het maar niet; jij bent een heel slimme vent en hoog ontwikkeld. Dit verschaft je zelfvertrouwen en daardoor ben je en passant ook een heel betrouwbare steunpilaar voor je vriendin, die, zoals je schrijft, professionele begeleiding nodig heeft om zich een beetje staande te kunnen houden in het leven. Kortom, zonder dat je je het bewust bent, roept jouw nagenoeg perfecte verschijning bij nogal wat mannen in het bijzonder wat averechtse reacties op waar jij je waarschijnlijk onvoldoende van bewust bent. Je bent intelligent, maar ook een tikje naïef in het spel dat gespeeld dient te worden als je wilt dat pa, je al schouderkloppend, z'n mooie dochter zo maar aan je mee geeft. Zie je het beeld voor je dat ik probeer te schetsen?
Je schoonvader voelt zich natuurlijk bedreigd door jou; je begeeft je op zijn domein, tijdens het logeren in zijn huis blijf jij tegen de heersende code in bed liggen, hij denkt toch al dat jij slimmer bent dan hij is, hij is ervan overtuigd dat jij veel succesvoller zult worden dan hij is, je komt ook nog eens een keer z'n dochter ophalen en toevallig heeft hij ook nog eens de bekende midlife crisis, waar jij inderdaad niet zoveel aan kunt doen. Tja, ik zie dat allemaal wel voor me hoor.
Maar er zijn lichtpuntjes: het telefoongesprek dat jullie hebben gevoerd heeft toch zo'n 90 minuten geduurd en dat betekent vooral ook dat hij met je wilde praten. Misschien heeft hij je wel allerlei verwijten gemaakt tijdens dat telefoongesprek, maar dat kan een bepaalde sociale onhandigheid van hem geweest zijn. Als hij een gloeiende hekel aan je zou hebben ontwikkeld, dan had hij waarschijnlijk na 5 minuten het telefoongesprek beëindigd. Dus, je schoonvader wil waarschijnlijk wel met je in gesprek, maar hij weet niet hoe. Je schoonvader heeft waarschijnlijk nogal wat communicatieve beperkingen. Ik begrijp uit je betoog dat er inmiddels nogal wat schade, butsen en blauwe plekken wederzijds zijn opgelopen. Dat is jammer en dat maakt het er niet gemakkelijker op om wederzijds elkaars vertrouwen weer te kunnen winnen. De suggesties hierboven om de gesprekskring wat uit te breiden zijn zonder meer waardevol. Ik stuur mijn reactie in, omdat ik je mee wil geven dat het heel genezend tussen jou en je schoonvader kan zijn als jij initiatieven neemt waardoor hij kan opmerken dat ook hij er voor jou toedoet. Is het mogelijk dat je met hem eens gaat vissen, samen de tuin gaat snoeien, verdiep je in zijn hobby, prijs hem voor wat hij bereikt heeft in zijn leven, etc. Geef hem het gevoel dat ook hij er mag zijn! Dat is zo belangrijk. Je hoeft hem bepaald niet te bevestigen in zijn dominante houding, maar ik denk niet dat er dominantie bij hem in het spel is. Volgens mij is er eerder sprake van angst, onzekerheid, minderwaardigheidsgevoel, zaken in die richting.
Herken je hier wat in, of zit ik er compleet naast?
Jammer is het dat ik er altijd alleen voor sta en nooit gesteund wordt door mijn man want de problemen worden altijd naar mij geschoven makkelijk hoor.
Ik wens jullie beiden sterkte in de beslissingen die jullie moeten nemen.Want schoon familie krijg je er gratis bij !!! ik spreek uit ervaring al zo'n 22 jaar het valt niet mee
