Vraag
Mijn man en ik hebben een heel vervelend probleem. Wij hebben een sterke kinderwens die helaas tot op heden onvervuld is gebleven. Wel hebben we twee miskramen moeten meemaken, die vooral mij erg hebben aangegrepen. Mijn man probeert het positief te bekijken: nou ja, dan kun je in elk geval zwanger worden. Kennelijk was het niet onze tijd en voor ons komt het nog wel. Ik zie het veel negatiever, kan niet geloven dat het ooit een keer wel goed komt en heb er geen vertrouwen meer in. Helemaal zeker weten doe je het echter nooit, dus ga je toch elke maand weer proberen. Het probleem zit echter vooral in de kinderwens die vooral van mij uit erg sterk is. Ik wil zo vreselijk graag ook een gezond kindje in mijn armen kunnen sluiten, dat ik elke maand dat ik weer ongesteld ben echt in de put raak. Als gevolg van de miskramen ligt mijn cyclus overhoop, zodat ik lastig mijn vruchtbare periode kan bepalen. Ik stel de periode ongeveer op een week, waarbij ik mijn man aangeef dat we echt om de twee dagen moeten vrijen voor een goede zwangerschapskans. De eerste drie maanden na de miskramen ging dat nog wel, maar nu het langer duurt lukt het hem gewoon niet meer. Hij krijgt wel een erectie, maar kan niet klaarkomen. Ik heb zelf (als amateur-psycholoog) al bedacht dat dit komt door de prestatiedruk die hij voelt. Voor en na de vruchtbare periode hebben we namelijk nergens last van en genieten we echt van de seks. Ik ben er dan ook niet mee bezig, we hebben spontane seks, en we hebben het ook niet over de kinderwens. Voor mijn gevoel heeft het dan toch geen zin en dan praten we er ook maar zo min mogelijk over. Tijdens de vruchtbare periode is vrijen voor mij ook niet leuk omdat het te gepland gaat. Hoe moeten wij nu voor elkaar krijgen dat hij kan klaarkomen tijdens de vruchtbare periode? Wanneer hij niet klaarkomt, heb ik het gevoel van een gemiste kans en denk ik direct aan weer een maand niets en het opnieuw moeten proberen. Allebei worden we er chagrijnig van en ik reageer me op hem af. Ik weet dat het fout is, hij doet het ook niet expres, maar ik word dan zo boos dat ik mezelf niet kan inhouden. Hierdoor wordt de druk natuurlijk alleen maar groter. Ovulatietestjes werken dus niet, want als ik tegen hem zeg dat ik ovuleer en we dus 'moeten' kan hij het niet. Ik heb er ook al aan gedacht om gewoon mijn mond te houden over de vruchtbare periode, maar vraag me af of dat werkt. Wellicht merkt hij het toch aan me (zin hebben op een raar tijdstip of als je heel druk bent geweest), en hij kan natuurlijk zelf ook ongeveer wel nagaan dat het weer de vruchtbare tijd is. In feite zitten een aantal punten me dwars. 1. Kinderwens. Het allerbeste zou zijn dat ik geen kinderwens meer heb, dan is er ook geen psychische druk o.i.d. meer. En je hoort vaak dat het wel lukt als je het niet verwacht. Maar ja, helaas werkt dat niet met een aan/uit knopje. 2. Ik weet niet hoe ik moet dealen met de psychische druk die ik voel wanneer het 'er om spant'; de vruchtbare periode en de dagen dat de menstruatie nadert (wel/niet zwanger?!). Ik word er in elk geval geen leuker persoon van en ik baal er echt van dat het onze relatie onder druk zet. 3. Hoe voorkom ik dat mijn man (waarschijnlijk als gevolg van de psychische druk) niet meer kan klaarkomen? Ik hoop dat jullie me kunnen helpen!
Antwoord
Beste vragenstelster,
Jullie hebben een sterke kinderwens. Die wens is mooi, maar dat onvervulde verlangen kan, zoals ook bij jullie blijkt, een behoorlijk negatief stempel op je leven drukken. En, al zou je het willen, die wens kan je niet onderdrukken. Maar dat hoeft ook niet. Toch is het wel belangrijk om te zoeken naar een ontspannen omgaan met die kinderwens. Ik weet het: dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Misschien kan het volgende je helpen om er meer ontspannen mee om te gaan. Je man is niet alleen optimistisch, hij is ook realistisch. Je kunt in elk geval zwanger worden en de kans daarop is best wel groot (als je in de vruchtbare leeftijd bent).
Ik denk dat het verstandig is om de ovulatietestjes in een la te stoppen en ze er voorlopig niet meer uit te halen. Ik adviseer dan ook om niet meer bij te houden wanneer je zwanger kunt worden. Je moet het jezelf verbieden. Probeer het 'rekenen' direct te onderdrukken.
Je mag gewoon genieten van de gemeenschap met je man, trek de tijd (en aandacht) daarvoor uit en doe dat de gehele cyclus. Vrij dan wanneer het uitkomt en de behoefte er is. Het principe van om de twee dagen vrijen moet je daarbij lekker los laten. En probeer het in gebed over te geven aan de Heere. Maar dat zul je misschien al wel doen.
Zoals je al schrijft gebeurt het vaak dat, juist als je "het helemaal loslaat", je toch zwanger wordt.
Tenslotte is dit natuurlijk ook een zaak die je met jouw huisarts kunt bespreken. Hij/zij zal je goede adviezen kunnen geven.
Vriendelijke groet,
A. Meijer
Dit artikel is beantwoord door
drs. A. Meijer
- Geboortedatum:14-12-1978
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Ouderkerk aan de Amstel
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bedoel het niet hard, maar dit is geen gezonde situatie....
Het is wel heel gezond om te verlangen naar een kindje.
Mijn man en ik zijn alweer bijna 5 jaar getrouwd en delen dezelfde wens als jullie.
Gode zij dank zijn we er nu samen heel ontspannen onder. Als Hij ons een kindje schenkt, is dat een groot wonder, een heel groot wonder, is dat niet Zijn weg, dan is het ook goed.
Dat staat er nu heel makkelijk, maar dat is het bij tijden niet. Daar ben je ook mens voor.
Maar om er zo intens gespannen mee om te gaan, is niet de weg, al begrijp ik het wel.
Toch ontneemt je dat zoveel vreugde....
Ik hoop van harte dat de tijd van overgave en rust vlug aan zal breken in jullie huwelijk.
Dan zal er veel ten goede keren.
De laatste 2 zinnen van Roozemond wens ik de vraagsteller ook toe. Wij willen alles zelf in de hand houden, maar laat het los en geef het over aan God!
De kinderwens loslaten zal niet gaan, hoeft ook niet! Wel overgeven aan God. ( ook boosheid en verdriet bij Hem brengen)
Doordat je twee keer zwanger bent geweest, heb je zoveel moedergevoelens gekregen en je hormonen zijn nog in de war. Heeft soms echt lang tijd nodig. Vraag om rust en zoek afleiding!
veel sterkte
In mijn(onze) situatie is het zo dat het niet zo heeft mogen zijn.
Wij zijn dus, ondanks vele jaren van onderzoeken en 'verplichte kunstjes', helaas kinderloos gebleven.
Alhoewel dat in een aantal omstandigheden altijd zeer blijft doen hebben wij dat gelukkig ook een plaats kunnen geven en zijn wij met gelukkig met elkaar en mensen om ons heen.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat je verlangen blijft, echter wat ik je mee wil geven is dat ik hoop dat het voor jou en je man geen obsessie wordt die het plezier in je leven wegneemt.
Gezien datgene wat je schijft begint het daar wel op te lijken en geeft dat bij je man inmiddels problemen die er niet zouden horen te zijn.
Daarom ongevraagd het advies om het los te laten, geniet van elkaar, ook lichamelijk, zonder continue de kinderwens in je achterhoofd.
Ik weet natuurlijk je leeftijd niet maar wellicht zijn jullie nog zo jong dat je nog wel even de tijd hebt.
Tot slot, je mag er elke dag aan denken en het uitspreken: in je gebed tot en met God die hoort!
Mischien niet op de tijd en wijze die jullie graag willen, maar horen doet Hij!
Sterkte met alles!
