Vraag
Ik zie echt in dat ik bekeerd moet worden. Vroeger had ik dat ook, maar toen wilde ik liever bekeerd worden net voor ik zou sterven, want leven als bekeerde leek me niets. Nu zou ik juist heel graag leven als kind van God, omdat je dan nooit alleen bent, God altijd bij je is en je echt iets hebt om naar uit te kijken. Maar het lukt mij niet om bekeerd te worden. Ik weet wel dat we dat niet zelf kunnen, maar hoe kan God mij bekeren als mijn hart er niet voor open staat? Met mijn hoofd wil ik het wel, maar mijn hart niet. Ik leef nooit met God, ik denk zo weinig aan Hem, alleen als ik 's avonds tot rust kom dringt het tot me door dat ik bekeerd moet worden. Ik weet niet wat ik kan doen. Moet ik wachten tot God mij bekeert, ik wil het zo graag nu al, maar ik weet gewoon niet hoe. En ik zeg wel met mijn gedachten dat ik het graag wil, maar doordeweeks leef ik net zo makkelijk zonder God, dus ik twijfel of dat verlangen wel echt is. Ook voel ik me egoïstisch tegenover God, omdat ik bekeerd wil worden wanneer het mij uitkomt, nu op dit moment het liefst. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, ik kan niets doen, maar door niets te doen kom ik ook niet verder. Mijn vraag is eigenlijk, hoe word ik bekeerd? Ik weet het antwoord al, dat wij dat niet zelf kunnen en dat God zegt: wie zoekt zal vinden. Maar hoe kan je echt zoeken? Hoe kan ik zo zoeken dat ik ook echt God zal vinden?
Vraag 2: Mezelf bekeren, of bekeerd worden? En hoe dan? Ik worstel met het volgende: de dominees preken altijd dat we bekeerd moeten worden. We moeten bidden om bekering, we moeten een nieuw hart krijgen.... Maar in de Bijbel staat toch echt: "Bekeert U!" (134 keer maar liefst). Betekent dat dan niet dat wij onszelf moeten bekeren? Als ik kijk naar bijvoorbeeld Ezechiel 18:30: "En bekeert u van al uw overtredingen, zo zal de ongerechtigheid u niet tot een aanstoot worden." En zo staan er nog tientallen bijbelteksten met de dringende oproep: Bekeert u! Hoe moet dat, mezelf bekeren? En nog iets: ik lees hier zoveel over de weg van de bekering. Ik hoor in de kerk zoveel over die weg; de ellende, verlossing en dankbaarheid. Het klinkt allemaal zo somber, zo zwart, vol verdriet en moeite en een zwaar leven. Maar ik kom deze teksten tegen: Joh.3:16: "Opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft." Hand. 2:21: "En het zal zo zijn dat ieder die de Naam van de Heere zal aanroepen, zalig zal worden." Opb.22:17: "En laat hij die dorst heeft, komen; en laat hij die wil, het water des levens nemen, voor niets." Hand.10:43: "Van Hem getuigen al de profeten dat ieder die in Hem gelooft, vergeving van zonden ontvangen zal door Zijn Naam." Dat klinkt allemaal veel eenvoudiger! Zo wil ik ook tot geloof komen denk ik dan, aanroepen en je bent zalig! Van Hem getuigen en je hebt vergeving. Hoe kan ik dat het beste interpreteren? Het is toch ook niet zo moeilijk allemaal of wel? Is het niet veel belangrijker dat we bekeerd worden, of ons bekeren, dan hóe het gaat? Ik heb hier veel twijfels over. Ik word veel liever zalig door Hem echt te kennen en van Hem te getuigen, te weten dat mijn zonden vergeven zijn, dan dat ik door een diep dal moet, ellende moet meemaken, enorme droefheden (lees alle bekeringsverhalen maar, daar word je vaak niet zo vrolijk van als jong-volwassene, zoveel droefheid voordat er een bekering is). Wat is de juiste weg nu?
Antwoord
Jullie stellen de belangrijkste vraag van je leven. Het is ook de meest gestelde vraag in deze rubriek. En daarom hebben we een paar prachtige en heldere antwoorden geselecteerd. Zie onderstaande urls:
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/18495/vragen-om-een-nieuw-hart/
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/15955/eigenbelang-of-gods-eer/
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/15510/bidden-om-geloof/
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/18185/zonden-werkelijk-voelen/
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/16500/eigen-behoud-boven-gods-eer/
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/16138/eenvoudig-geloven/
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/16022/bidden-om-een-nieuw-hart/
Dit artikel is beantwoord door
Redactie Refoweb
Bijzonderheden:
Mailadres: vragen@refoweb.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben dus in ieder geval niet de enige die dat opvalt. En volgens de redactie is " Het ook de meest gestelde vraag in deze rubriek". En ook dat is mij opgevallen.
Het mag dus duidelijk zijn dat er een rechtstreeks verband is tussen de tendens in de prediking en het ontstaan van deze vraag. En dat is precies mijn bezwaar ertegen.
Door steeds maar de vraag te stellen over wat men noemt 'de staat van je geloof'' zaai je twijfel. Mensen gaan zich afvragen of ze eigenlijk wel echt geloven, of hun geloof wel echt is of dat ze ongemerkt huichelen. Of ze nog bekeerd moeten worden. Op zich is het stellen van deze vraag legitiem. Geloven doe je inderdaad met je verstand én met je hart. Het is goed te beseffen dat geloven met één van deze twee niet goed is, zowel het verstand als het hart moet erbij betrokken zijn. Maar door deze vraag zondag op zondag te herhalen laat je, ook gelovige mensen, zich afvragen of hun geloof wel echt is. En dat laatste is het zaaien van twijfel, en twijfel is het tegenovergestelde van geloof. geloof is namelijk vertrouwen en twijfel is wantrouwen.
Ik las hier op refoweb laatst een ijzersterk argument. "zonder een waar geloof liggen we toch al in de verdoemenis". Dat is een waarheid als een koe. Dus waarom zou je die vraag naar de staat van je geloof steeds maar weer stellen? die vraag wordt namelijk steeds weer gesteld, zegt men, omdat het toch niet de bedoeling kan zijn dat mensen met een ingebeeld geloof verloren gaan. Nee, inderdaad, dat is niet de bedoeling.
Maar als een bijwerking van die vraag blijkt te zijn dat degene die wél werkelijk een bescheiden en arme gelovige is, zich af gaat vragen of zijn geloof wel echt is, aan het twijfelen gebracht wordt, zijn vertrouwen in het offer van Jezus Christus verliest, en zodoende schreeuwend van spijt verloren gaat, (wat niet kan maar wat ik omwille van de argumentatie maare even aanvoer) is het dan niet beter die vraag achterwege te laten en degenen die toch al in het verderf lagen verloren te laten gaan maar die ene arme gelovige in het leven te behouden? Want, zo zei Jezus zelf, Wee degene die een van deze kleinen die geloven tot zonde verleidt, het was beter als hij met een steen om zijn nek in de zee geworpen was.
De prediking gaat ervan uit dat hij gericht is tot onbekeerde mensen. Ik zou graag zien dat dat wordt omgedraaid. Richt de prediking tot békeerde mensen. De bijbel richt zich ook tot gelovigen, waarom weten wij het dan beter? laten we ervan uitgaan dat mensen die in de kerk zitten gelovigen zijn. Gezien het karakter van de kerk is dat helemaal geen vreemde gedachte. In de preken spreken we die gelovigen aan. Mensen die in hun hart nog onbekeerd voortleven zal God oordelen. Maar ondertussen kunnen ze zich wel optrekken aan de prediking die eindelijk eens het onvervalste evangelie predikt van een gratis verlossing.
Wat betekent dit dan heel concreet.
Geloof in de Heere Jezus Christus, alleen door Hem word je gered.
Door zijn Bloed worden jouw zonden vergeven.
Zelf niets doen...niets doen alleen rusten op het volbrachte werk van Christus.
Niet jouw zoeken,bidden,getuigen zal je zalig maken, maar alleen geloven in Hem,aannemen van de beloftes, amen zeggen op het Woord.
Door Hem door Hem alleen!!!
als we het zelf zouden moeten doen, zou niet lukken.
Ik die altijd maar zondig en wegloop van Hem, maar Hij staat er Komt naar je toe en raapt je op en zal je dragen.
Betekent wel dat je bid, maar je verwacht het van Hem en niet van jouw bidden en zoeken.
Wat heb ik gezocht in mijn leven, in mijn bidden en bijbel lezen maar ik vond Hem niet, in het netjes leven maar ik vond Hem niet, in het proberen zorgzaam te zijn voor mijn naaste maar ik vond Hem niet, door af te wachten en door te leven maar ik vond Hem niet.
Totdat ik bemerkte door het geloof dat Hij daar allang stond met beide handen uitgestrekt, kom toch tot Mij, zie op Mij, Ik zal je rust geven.
Ik wist je hebt het nooit gewild, je wilde zelf iets meebrengen
Hij gaf mij Licht en geloof om te zien op het Kruis en het volbrachte werk van Christus.
Ik moest dit delen, heb er zo mee geworsteld.
Jammer dat dit in kerken gemist word, zalig worden door het geloof in Hem.
Heerlijk om niets meer te doen en altijd weer bij Hem uit te komen, hoewel ik als mens zelf best nog weleens wat probeer, vind er geen troost in, alleen maar zonden.
Maar dan toch weer vertroost te worden door Hem, Hij laat niet los!!!
Bekeren is bijvoorbeeld niet: niets doen. Als je bedoelt, jezelf volledig afhankelijk weten van God dan heb je gelijk maar als Jezus zegt: "bekeer u", zegt Hij niet "doe niets" maar "doe iets". Het is van heel groot belang dat goed te onderscheiden. Want wie klopt, die zal worden open gedaan. Om de deur open te krijgen moet je dus wel kloppen! Dat zegt niet dat het jouw verdienste is dat die deur opengaat. Ik zou God achteraf heel erg hartelijk bedanken dat Hij mij heeft laten kloppen. Maar tot het zover is heb je gewoon de plicht jezelf te bekeren.
Verder: je zegt uiteindelijk gemerkt te hebben ( door het geloof) dat Hij er allang stond met uitgestrekte armen en dat je het daarvoor zocht in bijbellezen, goed zijn voor je naaste, enzovoort. Als je daarmee bedoelt dat je eigenlijk al geloofde maar dat je pas later zag dát je dat deed, en toen pas opmerkte dat Hij met open armen stond, heb je weer helemaal gelijk. Maar als je denkt dat je vanaf dat moment pas geloofde dan klopt er iets niet. Want Jezus zegt juist dat je een goede boom herkent aan zijn vrucht. Dus als jij de vruchten van goede diensten voor je naaste en bijvoorbeeld bijbellezen droeg, dan geloofde je dus al. Je hebt het misschien niet zo herkent, of misschien beweerden andere mensen dat jouw geloof niet echt was, maar dat was het dus wel. Ik merk dat heel veel mensen denken dat ze nog bekeerd moeten worden terwijl ze er allang blijk van geven goede vruchten te dragen. En dat vind ik jammer, dat ze niet de zekerheid van hun behoud kennen, alleen maar omdat anderen hen twijfel aanpraten.
Tenslotte, het is misschien wat veel, zeg je dat niet je zoeken maar alleen je geloof in Hem je zalig kan maken. En dat is gelukkig niet waar. Want waarop stel je dan je vertrouwen, op jouw geloof, of op het offer van Jezus Christus? Nee, je kunt niet in de hemel komen als je niet gelooft, maar je geloof is niet de oorzaak van je behoud. Maar omdat de totale gehoorzaamheid van Jezus jou (omdat je gelooft) wordt toegerekend, dáárom gaat het helemaal goed met je komen. En dan laat Hij inderdaad nooit meer los :)
