Vraag
Vier jaar geleden zat ik in de landmacht, daar waar je in principe elkaar je leven toevertrouwt. Daar ben ik verkracht door twee jongens. Ik heb het heel lang weggestopt, maar zo'n jaar geleden begonnen de nachtmerries. Elke nacht gebeurt het steeds weer opnieuw. Seks durf ik wel te hebben, maar veel dingen durf ik niet. Mijn vriend kent niet het hele verhaal. Hij vindt het soms ook raar hoe ik reageer op dingen. Ik vind het heel moeilijk om er over te praten. Normaal gesproken ben ik heel sterk van mezelf, huil niet snel, dus wil ik hier ook niet om huilen. Maar hoe ga ik hier mee om? Mensen die ik mijn leven toevertrouwde hebben mij verkracht. Hoe stop ik de nachtmerries?
Antwoord
Een verkrachting is een zeer ernstige schending van je integriteit als vrouw en daarnaast in juridsiche zin een ernstig misdrijf, waar maximaal twaalf jaar celstraf op staat.
De gevolgen van een verkrachting mogen niet onderschat worden. Er kunnen fysieke gevolgen zijn, zoals geslachtsziekten en lichamelijke schade, maar daar spreek je niet over. Het is inmiddels ook meerdere jaren geleden. Daarnaast zijn ook de psychische gevolgen vaak groot. Denk aan klachten als depressie, schuldgevoel, minderwaardigheid, problematische lichaamsbeleving, angsten, wraakgevoelens en andere gevolgen die horen bij een posttraumatische stressstoornis.
Vanuit juridisch opzicht is er alle aanleiding om aangifte te doen. Een gesprek met de politie om de mogelijkheden te bespreken is aan te bevelen.
Het helpt jezelf om weerbaarder te worden en maatschappelijk gezien help je de samenleding om grenzen te stellen aan ontoelaatbaar gedrag.
Uiteraard kan dit ook belastend zijn, want je moet het verhaal vertellen, mogelijk tot in de rechtbank toe tegenover een advocaat van de daders die elke kans om de (mede) schuld bij jou te leggen niet voorbij zal laten gaan. Ik moet dat in alle eerlijkheid wel erbij zeggen. Die afweging moet je voor jezelf maken. Maar een verkennend gesprek zou ik zeker voeren, al was het maar om achteraf op dit punt van jezelf te weten dat je hier serieus aandacht aan heb gegeven.
Daarnaast is het erg belangrijk om voor jezelf de gevolgen op psychisch gebied serieus te nemen. Ik kan niet goed beoordelen op grond van je korte vraag hoe je hiermee omgaat. Ik krijg wel een beetje de indruk dat je niet goed raad weet met deze gevolgen. Alsof ze er eigenlijk bij zo'n evenwichtig iemand als jij niet zouden mogen zijn. Het begint bij acceptatie van de gevolgen, hoe lastig dat ook kan zijn, anders kun je er nog niet goed verder mee.
Nogmaals, onderschat de gevolgen van een verkrachting niet. Lees er over en praat er over met je vriend en je huisarts. Wees open en eerlijk, zodat hij je kan adviseren welke hulp er in jouw geval het beste past. Je spreekt niet over geestelijke gevolgen, maar ik kan me voorstellen dat er ook in pastoraal opzicht reden is voor een open gesprek met je predikant of voorganger.
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
vragen. vragen, ......
mag een militair geen homo zijn of een homo geen militair, mag een refo militair zijn of en/ook homo ?
mijn werkgever is homo, maar ik verdien daar een goed loon, ben ik nu een afvallige?
maar als je verkracht wordt is dat verschrikkelijk, ik wens vragensteller/stelster veel sterkte, Gode bevolen.
Hoe durf je??????????????????????????????????????????
Maar vooral...........hoe durf je als christen, bij zo'n intens trieste vraag, je eigen mening over zoiets belachelijks te geven!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Weet je wat op zijn plaats zou zijn? excuses...........
Zoek hulp meid, want echt, vergeten zul je het nooit, en een litteken blijft bij tijden goed voelbaar, maar je kunt er mee gaan leren leven. Heel belangrijk dat je partner er nauw bij betrokken wordt!
Ik zal voor je bidden en wens je van harte Gods zegen en kracht.
Hij is Heelmeester, vertrouw je leven aan Hem toe...
Fijn dat je het even verduidelijkt.
Ik blijf erbij dat een mening over emancipatie bij een vraag over verkrachting werkelijk NIETS toevoegt voor de vraagstelster en zeker niet op zijn plaats is. Onze mening word in dit geval eventjes niet gevraagd. Het geeft oproer.
Je kunt volgens mij het beste allereerst hulp zoeken om er over te leren praten en om het te gaan leren verwerken. Dan kun je in overleg met hulpverlener(s) ook een manier zoeken om met je nachtmerries om te leren gaan of er iets tegen te doen, voor zover dat kan.
In gesprek met een goede hulpverlener kun je zoeken de juiste weg te bewandelen, ook in het leren vertrouwen van je vriend en het leren met hem te bespreken hoe je je voelt, wat het met je doet enz. Zo bouw je langzaam aan een basis en vertrouwen en kun je kijken of je het al aan kunt om juridische stappen te nemen. Daarvoor heb je zeker een stevige basis nodig en kun je de hulp van je vriend en familie zeer goed bij gebruiken. Dat 'moet' zeker gebeuren, maar je moet er wel aan toe zijn. Er is nog tijd voor, want er is een verjaringstijd van 12 jaar nadat je 18 jaar bent geworden of na ‘het incident’. Vergeef me het woord, want het is veel erger dan dat. En als je wat basis hebt kun je eens denken aan een gesprek met de zedenpolitie, die je het beste kunnen inlichten over de mogelijkheden en de wijze waarop dit wettelijk moet verlopen. Ik weet niet waar je woont, maar ik zou je de bekende psychotherapeut/seksuoloog P.M. Wagenaar aanbevelen als je (in de buurt van) Zeeland woont. Of anders zijn er vast wel bij je in de buurt.
