Vraag
Geachte dominee, in onze kerkelijke gemeente zijn ernstige problemen. Zo erg dat er al bijna twee jaar geen Heilig Avondmaal wordt gehouden. De kerkenraad heeft een probleem met de predikant en dat suddert maar voort. Ik heb vorig jaar belijdenis met mijn hart gedaan en zie met pijn dat er geen nodiging geldt voor mij, wegens problemen buiten mij om. Dit werkt als een sterke beproeving op mij. Ik zou heel graag aan willen zitten aan Zijn tafel! Hoe zou zoiets te realiseren zijn? Waarom moeten Gods kinderen lijden onder het bestuur van de gemeente? Ik worstel hier erg mee en wil blijven in de gemeente waar ik belijdenis deed.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het is een heel verdrietige situatie die jij schetst. Je hebt net belijdenis gedaan en daarmee toegang gekregen tot de avondmaalstafel en nu word je door omstandigheden waaraan je zelf niets kan doen de mogelijkheid ontnomen om aan te zitten aan de tafel des Heeren. Zo is menselijke onenigheid er debet aan dat je begeerte om avondmaal te vieren niet vervuld kan worden. En je zult vast in je gemeente niet de enige zijn die het zo beleeft. Het mag voor de kerkenraad van de gemeente waarvan je deel uitmaakt wel des te meer een aansporing zijn om dingen niet voort te laten sudderen! En je mag dat je kerkenraad ook best eens laten weten.
Hoe ga je daar nu voor jezelf geestelijk mee om? Je schrijft dat er nu voor jou geen nodiging is. Ik begrijp wat je bedoelt, maar dat is toch niet helemaal waar. De nodiging van het Evangelie blijft klinken in de prediking van het Evangelie. Ik zou het ook anders kunnen zeggen: de weg tot het teken is op dit moment geblokkeerd en dat is uiteraard heel pijnlijk, maar dat betekent niet dat je buiten de betekende zaak staat. Het delen in het heil kan geen kerkelijk conflict je ontnemen. Misschien is het in dit licht ook wel goed te bedenken dat er anderen zijn die om gezondheidsredenen de bediening van het avondmaal moeten missen die in het verleden ook avondmaal vierden. Dan mist men ook het teken maar niet de betekende zaak.
Tegelijk begrijp ik heel goed dat je verlangt naar de tafel des Heeren. Juist waar geestelijk leven is, daar is honger. En brood en wijn zijn bepaald geen overbodige luxe. We zijn zo zwak en daarom hebben we de zichtbare tekenen en zegels van brood en wijn ook zo hard nodig. Alles is des te verdrietiger omdat je onlangs belijdenis deed en nog nooit in de gelegenheid was avondmaal te vieren.
Het nu geen avondmaal kunnen vieren, betekent voor jou een stukje lijden aan de gebrokenheid in de kerk. Je mag voor dit lijden niet weglopen. Je word geroepen om juist in dit lijden je oog te slaan op Hem Die nog veel meer aan de kerk geleden heeft dan wie ook maar: de Heere Jezus Christus. En dat lijden aan de kerk door Hem was ook nodig vanwege mijn zonden. Het mag me bescheiden maken. Juist te beseffen ook hierin in het voetspoor van de Heere Jezus te gaan, maakt dat je het vol kunt houden ( Hebr. 12: 2) Zou ik niet bereid zijn een beetje te lijden aan de kerk nu Zijn lijden aan de kerk voor mij redding mag betekenen? Leg deze zaak ook in gebed voor de Heere neer! Hij is bij machte om harten te neigen tot de vrees van Zijn Naam en ook tot elkaar. Deze situatie onderstreept het maar weer eens dat de Heiland veel begeriger is om ons te ontvangen dan wij het zijn om te komen doordat wij druk zijn met andere zaken…. Laten we echter ook onszelf niet overslaan: wie sta, zie toe dat hij niet valle!
Ds. H. Peet
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Peet
- Geboortedatum:15-01-1964
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Sliedrecht (Eben-Haëzer)
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Fil 2,2-3:
maakt (dan) mijn blijdschap volkomen door eensgezind te zijn, één in liefdebetoon, één van ziel, één in streven, zonder zelfzucht of ijdel eerbejag; doch in ootmoedigheid achte de een de ander uitnemender dan zichzelf; en ieder lette niet slechts op zijn eigen belang,
Omdat de verantwoordelijke "broeders" niet schouder aan schouder staan is er geen eenheid des Geestes en liefde. Eendracht maakt macht en tweedracht brengt verderf.
Wanneer dergelijke dienaren niet het geheimenis van het geloof (met Christus gestorven) in een rein geweten bewaren zijn zij niet onberispelijk. Dan kunnen zij de gemeente niet bouwen en voeden en verliezen diegenen die naar Gods wil willen leven het vertrouwen in hun "voorgangers".
Nu in deze beproeving gaat het erom om er niet voor weg te lopen:
1Petr. 1 6: Verheugt u daarin, ook al wordt gij thans, indien het moet zijn, voor korte tijd door allerlei verzoekingen bedroefd, 7 opdat de echtheid van uw geloof, kostbaarder dan vergankelijk goud, dat door vuur beproefd wordt, tot lof en heerlijkheid en eer blijke te zijn bij de openbaring van Jezus Christus.
Leg in het persoonlijk gebed deze zaak voor Gods troon neer, spreek de wens van je hart voor Hem uit, vraag, nu je niet kan aangaan, dat je in de heiliging van de Geest mag staan.
Deze heiliging kan OOK zonder het avondmaal te vieren, want God ziet het hart aan. Daar waar dan de mens verzaakt, zal God zijn kinderen toch het voedsel geven dat zij nodig hebben. Pleit daarop en leef een Gode welgevallig leven.
Er zijn bij God zoveel meer middelen om je te zegenen dan alleen het avondmaal. Doe alles verder zo goed als je op dit moment kunt naar het licht dat je hebt en naar beste weten met een blijde, bevrijde oplettendheid en laat de rest over aan God. Dat is ware eenvoud.
Veel sterkte gewenst in deze beproeving
nu weet ik niet wat hier speelt. dat is moeilijk. ( ik hoop niet dat je over een klein plaatsje in zuidholland spreekt ?) want dat is mijn mening dat die kerkeraad aldaar zich diep diep moeten schamen hoe ze de predikant aldaar behandelt hebben. daar zullen ze ook juist als kerkeraad dubbel op geoordeeld worden. vergeet niet dat de Heere alles ziet en weet. ook jou verdriet hierin. vertel het Hem maar. sterkte liefs.
