Kinderen van zwager

Onze zwager en (schoon)zus hebben drie kinderen, die naar onze mening niet worden aangepakt. Ze krijgen steeds hun zin zodra ze gaan protesteren. Zelf klagen ze als ouders altijd over hun kinderen, eigenlijk horen we zelden een leuk verhaal. Zodra een ander wat van hun kinderen zegt, voelen ze zich vreselijk aangevallen. Als één van hun kinderen ons of een kind van ons pijn doet door onbehouwen gedrag zeggen ze daar nauwelijks iets van, of ze luisteren gewoon niet. Als onze kinderen een ander pijn doen, moeten ze excuus aanbieden en treden wij op. Ik vind het nu zielig voor onze kinderen dat tegen hen altijd strenger wordt gedaan, terwijl hun nichten en neef zo vaak doordrammen en hun zin krijgen. Ik ga steeds meer tegen de zondagen opzien als we met z'n allen bij opa en oma zijn. Wij ergeren ons aan het zeurderige, verwende gedrag van onze nichten en neefjes, zelfs zo dat we geneigd zijn er zelf wat van te zeggen. Alleen is de vrede dan gelijk geschonden, want ze zien het echt als een aanval. "Wacht maar tot jullie kinderen wat groter zijn", zeggen ze dan. Hoe moeten wij hier mee omgaan? Wij voeden onze kinderen ook niet perfect op, daar gaat het niet om, maar wij willen wel een gezellige zondagmiddag, liefst zonder gedram en gezeur. Aan de 'andere kant' van onze familie zijn er nooit problemen met nichten en neven, iedereen voedt zijn eigen kinderen op en als de ouder even iets niet ziet, voeden we elkaars kinderen op. Moeten we het gedrag gewoon maar accepteren? We hebben namelijk het idee dat onze zwager en (schoon)zus er zelf ook totaal niet gelukkig mee zijn. Kunnen we op een tactvolle manier hulp bieden zonder betweterig of bemoeierig over te komen?

Beste vragenstellers,

U beschrijft een hele vervelende situatie, die u hoe dan ook niet kunt accepteren. Hoewel ik zelf geen kinderen heb en als docent in een iets andere verhouding tot kinderen sta en dan alleen nog maar tot pubers van 12-16 jaar, zal ik proberen er iets over te zeggen.

Ik begon met te zeggen dat u deze situatie niet kunt accepteren. De reden dat ik dit zeg, is dat u dit gedrag niet kunt accepteren en wel om twee redenen. De eerste reden signaleert u zelf al. Uw zwager en (schoon)zus zijn er inderdaad zelf niet gelukkig mee, want u zegt zelf dat zij altijd klagen over hun kinderen en eigenlijk nooit een leuk verhaal over hen hebben. Dat roept bij mij verontrusting op, omdat ik me dan de vraag stel of er niet een verstoring ligt in het beleven van vreugde aan de kinderen en het geven van liefde aan deze kinderen: hoe moeilijk dat ook is, ik ben van mening dat dit erg belangrijk is. Bovendien, het feit dat ze zich aangevallen voelen en zich verdedigen op het moment dat u iets van het gedrag zegt, wekt bij mij de indruk dat ze een gevoel van onbehagen proberen te verbloemen en verhullen.

De tweede reden is, dat u een situatie van onrecht verwoordt. Uw kinderen mogen geen pijn doen, maar ook geen pijn gedaan worden. Uw kinderen moet ook recht gedaan worden, als hun onrecht wordt gedaan om de eenvoudige reden dat het miskennen van onrecht tot wraak- en destructief gedrag leidt: dit is ernstiger dan op het eerste gezicht gedacht wordt. Ik ben dit op het spoor gekomen door een cursus die ik voor mijn werk als docent op de middelbare school moest volgen: het erkennen van recht leidt tot rechtvaardig gedrag. Dat hebben u kinderen nodig. Daarom adviseer ik in de eerste plaats de situatie niet te laten rusten: dat mag mijns inziens in geen geval.

In de tweede plaats is het belangrijk met je zwager en (schoon)zus in gesprek te gaan. Heel belangrijk daarbij is naast hen te gaan staan en niet tegenover of boven hen te gaan staan. Daarmee bedoel ik dat zij zich ook begrepen voelen en niet dat ze zich ter verantwoording geroepen of aangevallen voelen. Dit kunnen jullie doen door hun gevoel van onbehagen te erkennen. Durf eerlijk tegen hen te zeggen: “wij willen met jullie praten, want wij zien dat jullie je ook niet prettig voelen bij het gedrag van je kinderen.” Door in het gesprek naast hen te gaan staan, kun je vertrouwen wekken dat het jullie er ook om gaat hen te helpen en samen te komen tot een prettige sfeer op zondagmiddag.

Overigens zeg ik dit in theorie allemaal iets makkelijker dan het in praktijk zal werken. Jullie zwager en (schoon)zus moeten zich willen laten helpen en in hun behandeling van hun kinderen zal een verandering moeten komen: vooral dit zal niet makkelijk zijn. Misschien dat jullie zwager en (schoon)zus zichzelf opsluiten in hun gevoel van onbehagen en dat naar jullie toe niet willen erkennen. Probeer dus echt naast hen te gaan staan en samen dingen te doen: samen een probleem aanpakken, zonder een gevoel te kweken dat jullie wel even zullen zeggen hoe het moet. Dat vereist zoeken en tasten. De meest belangrijke weg is ook de lijn naar God: ook in deze praktische dingen wil God Zijn bijstand laten zien. Het belijden van onmacht tot deze dingen naar God toe geeft juist de ruimte en de vrijmoedigheid om stappen te nemen. De bede om Zijn bijstand in jullie onmacht geeft openheid naar de naaste in zulke moeilijke gesprekken als deze.

Samenvattend, ga met hen in gesprek en erken allereerst hun eigen gevoel van onbehagen: doe dat in de weg van ook jullie eigen onmacht en de weg van het gebed om tact, kracht en een oplossing.

Ik hoop dat het jullie iets helpen mag: ook excuses dat het antwoord wat lang heeft gelegen. Jullie hadden dit vast eerder willen weten.

Hartelijke groet,
M. W. Muilwijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.W. Muilwijk

• Geboortedatum:
  23-12-1980
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Aalst
• Status:
  Actief

143 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven