Vraag
Onze zwager en (schoon)zus hebben drie kinderen, die naar onze mening niet worden aangepakt. Ze krijgen steeds hun zin zodra ze gaan protesteren. Zelf klagen ze als ouders altijd over hun kinderen, eigenlijk horen we zelden een leuk verhaal. Zodra een ander wat van hun kinderen zegt, voelen ze zich vreselijk aangevallen. Als één van hun kinderen ons of een kind van ons pijn doet door onbehouwen gedrag zeggen ze daar nauwelijks iets van, of ze luisteren gewoon niet. Als onze kinderen een ander pijn doen, moeten ze excuus aanbieden en treden wij op. Ik vind het nu zielig voor onze kinderen dat tegen hen altijd strenger wordt gedaan, terwijl hun nichten en neef zo vaak doordrammen en hun zin krijgen. Ik ga steeds meer tegen de zondagen opzien als we met z'n allen bij opa en oma zijn. Wij ergeren ons aan het zeurderige, verwende gedrag van onze nichten en neefjes, zelfs zo dat we geneigd zijn er zelf wat van te zeggen. Alleen is de vrede dan gelijk geschonden, want ze zien het echt als een aanval. "Wacht maar tot jullie kinderen wat groter zijn", zeggen ze dan. Hoe moeten wij hier mee omgaan? Wij voeden onze kinderen ook niet perfect op, daar gaat het niet om, maar wij willen wel een gezellige zondagmiddag, liefst zonder gedram en gezeur. Aan de 'andere kant' van onze familie zijn er nooit problemen met nichten en neven, iedereen voedt zijn eigen kinderen op en als de ouder even iets niet ziet, voeden we elkaars kinderen op. Moeten we het gedrag gewoon maar accepteren? We hebben namelijk het idee dat onze zwager en (schoon)zus er zelf ook totaal niet gelukkig mee zijn. Kunnen we op een tactvolle manier hulp bieden zonder betweterig of bemoeierig over te komen?
Antwoord
Beste vragenstellers,
U beschrijft een hele vervelende situatie, die u hoe dan ook niet kunt accepteren. Hoewel ik zelf geen kinderen heb en als docent in een iets andere verhouding tot kinderen sta en dan alleen nog maar tot pubers van 12-16 jaar, zal ik proberen er iets over te zeggen.
Ik begon met te zeggen dat u deze situatie niet kunt accepteren. De reden dat ik dit zeg, is dat u dit gedrag niet kunt accepteren en wel om twee redenen. De eerste reden signaleert u zelf al. Uw zwager en (schoon)zus zijn er inderdaad zelf niet gelukkig mee, want u zegt zelf dat zij altijd klagen over hun kinderen en eigenlijk nooit een leuk verhaal over hen hebben. Dat roept bij mij verontrusting op, omdat ik me dan de vraag stel of er niet een verstoring ligt in het beleven van vreugde aan de kinderen en het geven van liefde aan deze kinderen: hoe moeilijk dat ook is, ik ben van mening dat dit erg belangrijk is. Bovendien, het feit dat ze zich aangevallen voelen en zich verdedigen op het moment dat u iets van het gedrag zegt, wekt bij mij de indruk dat ze een gevoel van onbehagen proberen te verbloemen en verhullen.
De tweede reden is, dat u een situatie van onrecht verwoordt. Uw kinderen mogen geen pijn doen, maar ook geen pijn gedaan worden. Uw kinderen moet ook recht gedaan worden, als hun onrecht wordt gedaan om de eenvoudige reden dat het miskennen van onrecht tot wraak- en destructief gedrag leidt: dit is ernstiger dan op het eerste gezicht gedacht wordt. Ik ben dit op het spoor gekomen door een cursus die ik voor mijn werk als docent op de middelbare school moest volgen: het erkennen van recht leidt tot rechtvaardig gedrag. Dat hebben u kinderen nodig. Daarom adviseer ik in de eerste plaats de situatie niet te laten rusten: dat mag mijns inziens in geen geval.
In de tweede plaats is het belangrijk met je zwager en (schoon)zus in gesprek te gaan. Heel belangrijk daarbij is naast hen te gaan staan en niet tegenover of boven hen te gaan staan. Daarmee bedoel ik dat zij zich ook begrepen voelen en niet dat ze zich ter verantwoording geroepen of aangevallen voelen. Dit kunnen jullie doen door hun gevoel van onbehagen te erkennen. Durf eerlijk tegen hen te zeggen: “wij willen met jullie praten, want wij zien dat jullie je ook niet prettig voelen bij het gedrag van je kinderen.” Door in het gesprek naast hen te gaan staan, kun je vertrouwen wekken dat het jullie er ook om gaat hen te helpen en samen te komen tot een prettige sfeer op zondagmiddag.
Overigens zeg ik dit in theorie allemaal iets makkelijker dan het in praktijk zal werken. Jullie zwager en (schoon)zus moeten zich willen laten helpen en in hun behandeling van hun kinderen zal een verandering moeten komen: vooral dit zal niet makkelijk zijn. Misschien dat jullie zwager en (schoon)zus zichzelf opsluiten in hun gevoel van onbehagen en dat naar jullie toe niet willen erkennen. Probeer dus echt naast hen te gaan staan en samen dingen te doen: samen een probleem aanpakken, zonder een gevoel te kweken dat jullie wel even zullen zeggen hoe het moet. Dat vereist zoeken en tasten. De meest belangrijke weg is ook de lijn naar God: ook in deze praktische dingen wil God Zijn bijstand laten zien. Het belijden van onmacht tot deze dingen naar God toe geeft juist de ruimte en de vrijmoedigheid om stappen te nemen. De bede om Zijn bijstand in jullie onmacht geeft openheid naar de naaste in zulke moeilijke gesprekken als deze.
Samenvattend, ga met hen in gesprek en erken allereerst hun eigen gevoel van onbehagen: doe dat in de weg van ook jullie eigen onmacht en de weg van het gebed om tact, kracht en een oplossing.
Ik hoop dat het jullie iets helpen mag: ook excuses dat het antwoord wat lang heeft gelegen. Jullie hadden dit vast eerder willen weten.
Hartelijke groet,
M. W. Muilwijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.W. Muilwijk
- Geboortedatum:23-12-1980
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Aalst
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Maar de houding van twee lieve tantes, waar we graag kwamen, was voor ons de eye-opener wat anders kon. We mochten er gelukkig logeren, kregen net zo goed straf als we dat verdiend hadden en accepteerden dat gewoon. Omdat ze mijn ouders ook positief benaderden, bleef het contact tot stand.
Thuis was het een chaos, we hebben nooit geleerd met ruzie, positief met elkaar, e.d om te gaan.
Ons gezin ligt nu verbroken, al 10 jaar hebben we geen contact meer met elkaar, doordat wij (mijn ander broer en ik) 1 keer hiervan iets in alle vorzichtigheid hebben durven zeggen.
De anderen 2 (broer/zus) komen bij mijn ouders als wij er niet zijn. Mijn ouders hebben na 8 jaar ruzie en ons negeren gewapende vrede met ons gesloten, er mag nergens over gepraat worden dan alleen over koetjes en kalfjes. Onze kinderen groeien op zonder hun neven en nichten, voelen ondanks dat we er niet over praten, toch aan dat er iets niet klopt.
Is dat dan wat iemand wil? Nee toch?
De twee tantes hebben nog steeds contact met ons, we delen het verdriet wat we voelden in onze jeugd en nu zien gebeuren in een volgende generatie.
Vragenstellers, ik probeer jullie iets te laten voelen, zien vanuit de positie van een kind. Blijf positief tegen de kinderen, daar win je heel, heel veel mee!
Zo groeien ze op met een onbewust gevoel van een helpende hand. Later als ze groter groeien, zullen ze merken hoe jullie naast hen stonden, ook al waren ze een stel verwende kinderen. Je kunt ze voorzichtig maar met een grote dosis liefde positief corrigeren als je iets ziet gebeuren wat je niet wil. Zoals Catherine het beschrijft, deden mijn tantes/ooms het ook. De kinderen kunnen er niks aan doen, zullen misschien later ook met vragen en hun gevoelens bij jullie komen. Dan breekt er een andere tijd aan, je kunt het dan eerlijk benoemen naar hen toe, heb je al veel vertrouwen gewonnen doordat je altijd dezelfde voor hen bleef, ondanks dat je ze wel eens corrigeren moest.
Ik ken de situatie niet van uit de kant van de ouders gezien, helaas wel vanuit de kant van het kind.
Met alle respect voor de vragenstellers, hebben jullie je wel eens afgevraagd waarom ze zo opvoeden?
In onze sitiuatie bleek er (zoals we nu jaren later inzien) een verborgen stoornis te zijn, bij een van de ouders.
Het was zoals Catherine en Floddertje in hun situaties ook al aangeven, bij ons ook onmogelijk om opmerkingen te maken.
Mijn ouders deden het goed,dulden op geen enkele wijze tegenspraak.
Werd er wat van gezegd, ontstonden er hele familieruzies.
Uit ervaring weet ik helaas ook, dat dit soort situaties heel moeilijk zijn, en individueel om een voorzichtige aanpak vragen.
Een van de Christelijke deugden is verdraagzaamheid!
Wanneer je dat mag inzien en praktiseren kom je meer en meer in de vrijheid van Christus.
Hoewel Hij redenen genoeg had om zich te ergeren bleef Hij zegenen en goeddoen.
Jammer dat een dergelijke storing zo laat ontdekt werd.
Overigens kan ik me bij zo´n stoornis weinig voorstellen. Maar dat ligt aan mij.
Het was en is ontzettend moeilijk om in deze verdraagzaam te zijn.
Daar is heel, heel veel gebed voor nodig.
Het is zo bitter moeilijk daar dag in dag uit bij staande te blijven als kind, maar ook als volwassene!
Er zijn veel mensen met een normaal tot hoog IQ, die in staat zijn om een evt. stoornis te kunnen verbergen voor de buitenwereld.
Ze lopen als het ware op hun tenen, en functioneren ogenschijnlijk normaal.
Denk bijv. aan borderline of een aan autisme verwante contactstoornis.
Hun IQ is normaal, terwijl hun EQ duidelijk lager ligt ten opzichte van hun IQ, waardoor er een disharmonie optreedt.
Ik heb het ook nooit geweten, dat dit kon, maar helaas kom ik er meer en meer achter dat dit meer voorkomt dan je zelf je in kunt denken.
Bedankt voor de toelichting
Ik had ook wel emotionele problemen met mijn moeder, maar mijn vader maakte dit ruimschoots goed. Dus dan is er een zekere balans. Ik voelde als kind al haarfijn aan dat ik voor het praten bij mijn vader moest zijn. Mijn moeder ging ik zoveel mogelijk uit de weg. Gek genoeg brak het me als volwassen getrouwde vrouw pas op ! Zeker toen mijn vader was overleden, werd het 1 richtingverkeer naar mijn moeder.
In feite moet je met je broers/zussen normaal kunnen praten over opvoedingsproblemen. Het gekke is dat ze wel bij mijn zoon bep dingen zagen, en terecht, maar omgekeerd diezelfde dingen niet bij hun eigen zoon !
Heb jij alles geslikt wat je broers/zussen tegen jou zeiden, terwijl ze zelf hun eigen opvoedingsfouten niet zagen?
Dat lijkt me dan heel moeilijk, ik geloof dat ik dat niet zo pikken.
Bij ons in de familie weten ze mij ook altijd wel te vinden, ik doe alles fout, maar omgekeerd mag ik niks zeggen. Het gevolg is wel dat ik me zelf heel scherp opstel, en vaak terug wijs naar hun eigen wijzende vinger.
Dat heeft me niet bepaald geliefd gemaakt, sterker nog men schuwt mij vanwege het feit dat ik ook het e.e.a. durf te noemen van hun zwakke kanten.
Natuurlijk ben ik ook niet volmaakt, maar leer eerst kijken naar jezelf, voordat je naar een ander gaat wijzen.
Dan kun je wel eens een opmerking plaatsen, waarvan je weet, het is de waarheid.
Ik voed mijn kids ook op naar beste kunnen, maar voel me doordat ik zelf een moeilijke jeugd heb gehad, vaak heel onzeker.
Wat dat betreft zie ik ook wel wat in de reactie van Annet; ze, ze, ze,...
Aan de andere kant weet ik helaas ook dat het terecht kan zijn, om er zo over te praten.
Want bij ons in het gezin/familie komt ook PPDNos voor, met weinig tot geen zelfreflectie, wat mijn jeugd tot een enorme moeilijke jeugd maakte!
Daarom nogmaals beste vragenstellers, wik en weeg alsjeblieft alles goed af, voordat je tot een eventuele actie overgaat.
Ja, helaas wel. Doordat een van onze kinderen ook een diagnose PDDnos kreeg, vielen bij mij de dingen op zijn plaats. Toen ik dat een plaatsje kon geven, ben ik pas begonnen aan het verwerken van mijn jeugd!
Ook in mijn hart is er heel veel emotioneel verkild, ik ben blij met de warme armen van mijn 2 tantes! Zij houden onvoorwaardelijk van mij, zien gelukkig ook het probleem bij mijn ouders liggen. Daar kan ik mezelf zijn, net als in mijn eigen gezin. Maar doordat velen mij als kind koppelden aan mijn ouders, werd ik ook altijd in een hoek gedrukt. O, dat is dat kind, weet je wel, blablabla..
Dat is ook een van de redenen, waarom ik ver weg ben verhuisd, weg van die nare plaats waar iedereen me zo bestempelde, inclusief veel familieleden.
Misschien reageer ik wel te heftig in de ogen van anderen die dit lezen, maar nogmaals, ik probeer als kind een noodkreet te laten horen.
Vragenstellers, ik kan het niet genoeg benadrukken, pas op wat je doet, want als er ruzie komt isoleer je hun kinderen van de rest van de familie!
Laat voelen dat je onvoorwaardelijk van hen houdt!
Dat kwam als balsem binnen!!!
@Floddertje: ik herken je verdriet ! Fijn dat je toch nog lieve fam.leden overhoudt. Ik weet uit ervaring wat het betekent uitgestoten te worden uit het gezin waar je uitkomt. OOK dat is een aparte problematiek. Mede het gevolg van die stoornissen. En mensen zullen jou ook aanraden, bidden. Dat is wel een prima advies, maar we zullen ook het leven doormoeten. Met de pijn die dat meebrengt. Sterkte joh !
Wekelijks is er de verkondiging van vrede en liefde in/door het Evangelie.
Werkt dat dan niks uit?
Dat moet wel hard aankomen zeg, van harte veel sterkte, ook met je andere problemen hoor. Ik bid voor je.
@Alphonsus, staat er niet in de Bijbel dat de liefde van velen zal verkouden?! In het laatste der dagen zullen de mensen zijn, liefhebbers van zichzelve, enz.
Daar moet ik zo ontzettend vaak aan denken.
Ik zie het bij mijn eigen kind, de uitspraken die gedaan worden zijn soms zo bikkelhard. Hij weet niet wat kwetsen is, ik moet het tot op de draad toe uitleggen wil hij het een beetje begrijpen. Laat staan als volwassen zo doen, keer op keer. Je raakt murw geslagen, alleen ze beseffen niet wat ze daarmee van binnen verwoesten. Maar het ligt altijd aan de ander, nooit aan hen.
Is dit ook voor jou herkenbaar, Catherine?!
Dat is nl. erg belangrijk, dat je uitlegt wat het betekent en inhoud als je iets dergelijks hebt. Ik weet dat uit ervaring in ons eigen gezin. Dat is niet altijd eenvoudig, maar je gaat het begrijpen en inzien dat het niet anders wordt.
Als je directe omgeving dat weet moet er toch begrip komen?
