(...) Ik denk dat deze laatste vier zaken onmisbaar zijn in deze harde materiali...

Nu we bijna gaan trouwen denk ik ook vaak na over opvoeding. Ik denk dit anders te gaan doen dan mijn ouders. Hoewel ik mijn opvoeding als een waardevol geschenk ervaar zie ik dat de manier van opvoeden bij twee van mijn broers tegengesteld heeft uitgewerkt. Mijn gedachten beperken zich nu tot de leeftijd van 18-25 jaar. Ik wil onze kinderen in het licht van de Bijbel voorhouden dat leven in afhankelijkheid en naar inzetting van God hen tot een groot loon zal zijn en zij hier zelf de verantwoordelijkheid voor dragen. Daarnaast vind ik het ontzettend belangrijk dat er ruimte tot openheid is, zodat we contact met de kinderen houden. Dit wil ik bereiken door hen de vrije keus te laten, niet omdat ik die keuzes goedkeur maar omdat het hun eigen verantwoordelijkheid is en omdat verbieden naar mijn idee totaal geen nut heeft. Dit betekend bijvoorbeeld dat ik ze niet tegen zal houden als ze uitgaan naar een discotheek. Ik zie niet het nut in van "de deur dichthouden" maar daarentegen wel van er daarna over praten en vertellen wat je er zelf van vindt. Ik begrijp dat dit zelfverloochening en liefde vraagt van ouders. Daarbij natuurlijk het juiste voorbeeld gevend en God altijd om raad en hulp vragend. Ik denk dat deze laatste vier zaken onmisbaar zijn in deze harde materialistische wereld en dat we met bovenstaande instelling een goede opvoeding kunnen geven. Zie ik dit verkeerd of vergeet ik dingen?

Allereerst dank voor je vraag. Laat ik beginnen met te zeggen wat je natuurlijk wel weet dat de kinderzegen een gave van God is en dat het krijgen van kinderen niet vanzelfsprekend is. Ik zeg dat er maar bij, omdat anderen die dit lezen misschien na veel strijd en teleurstellingen kinderloos blijven. Ik begrijp uit je vraag dat jullie na je trouwdag graag kinderen wilt. Dat is trouwens ook naar Gods bedoeling. Als we gaan trouwen moeten we open staan voor het feit dat er kinderen kunnen komen. Hoewel er tegenwoordig vaak meer gerekend wordt met menselijke planning  zoals carrière, financiële ruimte enz dan met de bedoelingen van God. Ik vind het fijn dat je daarom ook nu al nadenkt over de consequenties daarvan. Opvoeden is namelijk niet gemakkelijk en ik heb sterk de indruk dat het steeds moeilijker wordt. Met name omdat de wereld om ons heen sneller veranderd en al maar complexer wordt.

Ik begrijp dat je, hoewel je zelf met vreugde terugkijkt op je opvoeding, toch vraagtekens zet bij het feit of je ouders het wel zo goed hebben gedaan. Ik weet natuurlijk niet of je daar wel eens met hen over gesproken hebt, hoewel dat niet zo makkelijk is, maar misschien vinden ze zelf ook wel dat hun opvoeding niet dat resultaat heeft gehad wat ze er zelf van verwacht hadden. En dan denk ik even aan je broers bij wie de opvoeding anders uitwerkte dan bij jou.

Dat brengt mij bij een belangrijk punt als het gaat om opvoeden. Wij kunnen onze kinderen namelijk niet bekeren. Wij kunnen hen het geloof niet geven en ik ken vele ouders die machteloos en met schuldgevoel zien hoe hun kinderen andere wegen gaan dan dat ze dat graag hadden gezien. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we er niet alles aan moeten doen om onze kinderen de weg te wijzen. Het allerbelangrijkste is echter de manier hoe we zelf leven. Goed voorgaan doet goed volgen. Kinderogen zien scherp! Zij kijken door onze woorden en gedragingen heen en zien of wij oprecht voor God leven. Of het met al onze fouten en gebreken echt is. Of wij een echte en levende relatie met God hebben.

Het tweede dat ik als belangrijk punt onder je aandacht zou willen brengen is het volgende: Opvoeden begint niet bij wat ik denk of doe of meen of vind, maar opvoeden begint bij God. Hij is het die ons kinderen geeft. Hij is het ook die in de bediening van het heilig sacrament van de Doop Zijn handen naar ons en onze kinderen uitstrekt. Het zijn Gods kinderen en wij krijgen ze te leen om ze op te voeden in de vreze van Zijn naam. Vandaar dat opvoeden voor alles een zaak is van veel gebed, van grote afhankelijkheid van de Heere en van een leven dicht bij het Woord.

Een derde kwestie is wat ik zou willen noemen het spanningsveld tussen “ruimte” en “richten”. En daar bedoel ik dan mee te zeggen: hoe en wanneer laat je je kinderen zoals je dat zelf zegt “vrije keus”. Let erop dat de Bijbel ons leert dat de mens van nature kiest tegen God. Niemand is er die God (uit zichzelf) zoekt, tot niet één toe. Als ik een kind van drie zelf de keus laat om met lucifers te spelen dan voel je wel aan, dan is dat pure dwaasheid. Maar er komt een tijd dat we onze kinderen moeten leren eigen keuzes te maken. Echter dan moet door de voorafgaande opvoeding wel duidelijk zijn geworden aan dat kind dat God hem of haar ziet. Dat De Heere in de hemel enerzijds wil helpen om keuzes te maken door Zij Heilige Geest en aan de andere kant ook vergeving en verzoening wil schenken als wij foute keuzes maken. Maar nogmaals dan moet dat kind dat wel geleerd hebben. Daarom zijn de jonge jaren van de opvoeding ook zo enorm belangrijk. Mozes zegt in Deuteronomium dat we de goede dingen van Gods wet in het leven van onze kinderen moeten inscherpen. Dat wil zeggen: er zo stevig inkrassen dat het er nooit meer uitgaat. Kortom eigen keuzes maken en verantwoordelijkheid dragen moet geleerd worden en daarvoor zijn de ouders de eerst-aangewezenen. Alles maar verbieden en het leven van kinderen insnoeren in een wettische godsdienst kan inderdaad geweldige schade aanbrengen maar ook de vrije opvoeding heeft zijn schaduwkanten.

Als laatste zou ik je nog een paar korte dingen willen zeggen. Ik ben zelf vader van 8 kinderen waarvan de oudste 27 en de jongste 9 is. De ervaring heeft mij geleerd dat opvoeden geweldig moeilijk maar ook geweldig belangrijk is. Het kost, zoals je schrijft, inderdaad veel zelfverloochening. Het is en blijft ook altijd geweldig spannend. We kunnen elkaar geen stappenplan of een methode aanreiken waarvan we kunnen zeggen: Dat is het! Maar ik zou ook willen waarschuwen voor overspannenheid. Lees met elkaar het doopsformulier nog maar eens door en zie daar de rijke beloften die God geeft aan ons en onze kinderen. Opvoeden vraagt van ons geloof in die beloften. Voor opvoeden is eensgezindheid in geloof en leven van de ouders zeer belangrijk. Als je als ouders verschillende lijnen trekt en verschillende wegen gaat is de opvoeding daar zeker niet bij gebaat. Als God jullie kinderen geeft en als je aan die mooie taak mag gaan beginnen zul je er gaandeweg achter komen dat je zelf ook fouten zult maken want we leven met onze kinderen op een gebroken wereld. En als we het verkeerde zien in ons kroost dan besef je pas dat ze het van geen vreemde hebben maar van ons zelf.

Ik hoop je zo wat dingen te hebben aangereikt waarmee je samen verder kunt.

Met  vriendelijke groet,
Ds. J. J. van Holten, Leerdam

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. van Holten

• Geboortedatum:
  22-12-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  IJsselstein
• Status:
  Inactief

126 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven