Misschien een rare vraag, maar ik wil hem graag stellen aan iemand die al lang d...

Misschien een rare vraag, maar ik wil hem graag stellen aan iemand die al lang de Heere mag kennen. De Heere heeft mijn ogen ook willen openen voor  Zijn Zoon en heeft mij geloof geschonken uit genade. Hem zij alle eer! Er was/is zo'n liefde van Hem en ook tot Hem in mijn hart, dat je het wel uit wilt jubelen: Jezus is mijn! Pijn om mijn zonden, verdriet om wat ik Hem heb aangedaan, dankbaarheid om wat Hij voor mij heeft willen doen. Het klink misschien raar, maar dat gevoel blijft niet even sterk. Ik voel als het ware niet steeds mijn hart in brand staan voor Hem. Soms zelfs steekt de twijfel de kop weer op. Hoe is het mogelijk. En dan zie ik op Hem en weet dat Hij een God is Die niet liegen kan, maar voor mezelf lijkt mijn geloof dan meer hopen en een weten dat wie in Hem mag geloven niet beschaamd zal worden, dan dat ik dat ook zelf zo voel. Kent u dat ook? Of gaan geloven, zeker weten en gevoelen altijd samen?

We kennen de uitdrukking: het zijn zoete uurtjes van korte duurtjes. Of: het is zo genoten en dan weer toegesloten. Het zijn gezegdes uit het bevindelijke geloofsleven. Wanneer een kind van God een Godsontmoeting mocht meemaken in Christus, dan was het liefde in het hart en dat vernedert en vertedert. Dan is het inderdaad zoals je schrijft: het in brand staan van liefde tot Hem. Maar zo blijft het niet.

Je moet de psalmen maar eens lezen waarin de hoogten en de diepten van de omgang met God wordt verwoord. We moeten niet leren steunen op onze bevindingen maar op het vlees geworden Woord van God. Je kunt het geestelijke leven niet in stukjes knippen van "nu geloof ik", "nu is het een zeker weten", "en nu is het een gevoelen". De vastigheid van het zaligmakend geloof zit hem niet in het, mijn gevoelen of geloven, maar in de onwankelbare trouw van de Heere. Want de roeping en verkiezing Gods is onberouwelijk.

“Hoe donker ooit Gods weg moog' wezen; Hij ziet in gunst op die Hem vrezen. Maar, ach, hoewel mijn ziel dit weet, Mijn voeten waren, in mijn leed, Schier uitgeweken, en mijn treên, Van 't spoor der godsvrucht afgegleên.” Ofschoon het ware geloof niet buiten het gevoel omgaat, ligt er toch geen vastigheid in mijn gevoelen, maar in de trouwe Verbondsgod, Die nooit laat varen het werk Zijner handen. Dat is de troost voor de strijdende Kerk op aarde. Daarbij is nauw gezet onderzoek blijvend nodig met de bede: Och, schonkt Gij mij de hulp van Uwen Geest!

Hartelijk gegroet,
Ds. J. D. Heikamp