(...) Heeft u een advies waarmee ik juist die belangrijke openheid kan leren, of...

Ik ben een jongen van eind 20. Met vrienden en bekenden praat ik graag over actualiteiten, programma's, reizen, sport en allerlei andere dingen. Ik heb dan vaak het hoogste woord. Behalve als het aankomt op iets persoonlijks. Wanneer ik over mijn emoties, gevoelens of bijv. over mijn geloof 'moet' praten houd ik me opvallend rustig en ik denk er misschien zelfs liever niet over na, omdat ik maar een klein hart heb en niet te overdreven over wil komen, ofzo. Ik begrijp daarin mezelf nog niet zo en ben stiekem wel eens jaloers op mensen die hun hart e.d. wél kunnen/durven luchten. Heeft u een advies waarmee ik juist die belangrijke openheid kan leren, of is die geslotenheid gewoon de (erfelijke) aard van het beestje?

Heel mooi vind ik dat je graag meer open zou willen zijn en spreken over jezelf: over je emoties en gevoelens en het geloof. Over de oorzaak van je geslotenheid kan ik natuurlijk alleen maar raden. Daarvoor is wat je schrijft te kort. Dat het met je karakter samenhangt (zoals je zelf veronderstelt) zal zeker het geval zijn. Dat neemt niet weg dat je best kunt leren om meer open te zijn. Zelf geef je als oorzaak van je geslotenheid aan: een klein hartje hebben en niet overdreven willen overkomen. Dat laatste begrijp ik niet helemaal, want over andere onderwerpen (veilige en echte praat-onderwerpen) kun je wel het hoogste woord voeren.

Nu denk ik dat je (meer) open zijn t.a.v. je gevoelens en het geloof wel kunt leren. Vaak zijn we gesloten uit een zekere angst. Over bepaalde vraagstukken kunnen we vaak heerlijk discussiëren, omdat het hebben van een iets andere mening weinig gevaar oplevert. Maar iets van jezelf blootgeven is veel 'gevaarlijker'. Je stelt je dan kwetsbaar op. En is dikwijls niet angst voor afwijzing de oorzaak dat we ons wat meer op de vlakte houden? Soms zijn we bang dat we zwak gevonden worden, minder stoer dan anderen (en wijzelf) dachten dat we waren.

Helaas bestaat er geen recept voor openheid. Het is een proces, waarbij ik je aanraadt om kleine stapjes vooruit te zetten. Iets van je gevoelens of over hoe jij het geloof beleeft met anderen te delen. Je kwetsbaar op durven stellen, in het besef dat niet anderen bepalen hoeveel wij waard zijn. Er zit ook een andere kant aan: angst heeft te maken met gebrek aan zelfacceptatie. Angst om je bloot te geven kan ontstaan doordat je jezelf niet echt accepteert en er een laag gevoel is van eigenwaarde. Dikwijls zullen anderen je beoordelen op de wijze waarop jij jezelf beoordeelt. Als jij raar vindt wat je zegt, zullen anderen dat ook vinden. Maar durf je eerlijk je gevoelens te uiten, zal dat respect afdwingen, en zullen weinig mensen daar vreemd van op kijken.

Ik zou dus willen zeggen: probeer iets van jezelf met anderen te delen en besef dat je er voor de Heere God mag zijn. In Zijn liefde zoekt Hij ons. Hij bepaalt onze waarde. Voor Hem zijn we van onschatbare waarde. We zijn toch door Hem geschapen! En wij mogen elke zondag het evangelie horen. In het besef dat Hij niemand afwijst die schuilt bij Hem, mag je leren jezelf te aanvaarden en de angst: wat zullen anderen van mij vinden?, loslaten.
Ds. P. J. den Admirant