Gelovige moeder wordt niet beter

Mijn moeder is lichamelijk gehandicapt. Ze is christelijk en is altijd blijven geloven ondanks alle tegenslagen die ze heeft en krijgt. Maar hoe kan het dat God haar niet beter maakt! Mensen die niet geloven en echte verkeerde dingen doen, gebeurt niks en lopen vrij rond en m'n moeder, die gelooft en nooit wat fout doet, heeft het verkeerde lichaam. Door dit geloof ik zelf niet. Als ik hier antwoord op krijg en misschien als God iets kan laten zien waarom, dan geloof ik pas dat Hij echt bestaat!

Beste vraagsteller,

Hartelijk dank voor je eerlijke brief. Ik heb er bewondering voor, dat je de moeite neemt, om jouw 'vraag' te stellen. En als ik dat opschrijf, gebruik ik bewust de aanhalingstekens rondom 'vraag', want jouw brief is eigenlijk geen vraag, maar een uitroep! Ik denk, dat als je er zelf ook nog eens over nadenkt, dat er iets bijzonders in jouw brief staat. Je zegt: "door dit geloof ik zelf niet". Is dat echt zo? Geloof je echt niet in God, en denk je echt dat God niet bestaat? Hoe kom je dan op Refoweb en hoe komt het dat je die brief schrijft, en hoe komt het dat je op antwoord wacht? Zou het soms niet zo zijn, dat je eigenlijk best wel gelooft dat God bestaat en dat Hij er echt wel is. Maar, dat je Zijn wegen niet kunt begrijpen?

Ik proef in je woorden niet allereerst een worsteling met de vraag of God wel bestaat, maar ik proef in je brief een worsteling met de vraag "waarom jouw moeder zo'n moeilijke weg moet gaan, en hoe kan God dat toelaten...". Ik durf nog een stapje verder te gaan. Ik proef zelfs in je woorden een soort verlangen. Je moeder -die zo'n groot kruis moet dragen- heeft een vast geloof in God, dat Hij zich niet vergist, al zal ook zij haar aanvechtingen hebben. Is het soms zo dat jij in zekere zin ook verlangt naar zo'n geloof wat aan God blijft vasthouden, ook al begrijp je het niet dat er zoveel in je leven kan gebeuren. Je mag best weten, als ik je brief ga beantwoorden, dan moet je er maar vanuit gaan dat ik jou zie als iemand die veel geloofsstrijd heeft en die verlangt naar vrede met God...

Ik weet natuurlijk niet wat jouw moeder moet meemaken, maar het is wel duidelijk: dat is erg veel! Hoe dan ook: het is waar dat God haar beter kán maken. Maar, blijkbaar doet Hij dat niet. Opmerkelijk is dat je moeder blijft geloven. Heb je haar wel eens gevraag hoe dat mogelijk is? En weet je voor jezelf waarom jij dat niet kan geloven? Kijk, de Heere kan zoveel wonderen doen, maar blijkbaar heeft Hij een reden om het niet te doen. De Heere heeft daar absoluut de beste bedoelingen mee, want Hij wil dat wij voor eeuwig zalig zouden worden. Maar dat is iets wat wij niet zomaar kunnen begrijpen, omdat wij 'gewoon' willen leven. Maar, een 'gewoon' leven kan betekenen dat wij ons eigen gang gaan en stilletjes steeds verder van de Heere verwijderd raken. Let er maar eens op: jouw moeder raakt blijkbaar door haar handicap niet verder van God vandaan. Misschien dat het haar dichter bij de Heere heeft gebracht.

Toch kan ik je vraag wel voorstellen. Iemand die dezelfde strijd heeft gehad als jij was Asaf, een dichter van vele psalmen. Lees voor jezelf eens uit psalm 73, hoe Asaf ook er moeite mee had, hoe anderen -met name de goddelozen- een rustig en prettig leven kunnen leiden, terwijl hij -een gelovige man- de ene ellende na de andere moet meemaken. Hij komt in opstand, hij is boos op God, dat Hij dat allemaal maar toelaat. Maar, dan komt er een omslag, ja juist wanneer Asaf eerlijk belijdt "ik was een groot beest bij u". Dan getuigt Asaf dwars tegen alles in: "ik zal dan gedurig bij u zijn, Gij hebt mijn rechterhand gevat, Gij zult mij leiden door Uw Raad, en daarna zult Gij mij in heerlijkheid opnemen". Asaf leerde om alles van zijn leven te zien in het licht dat de Heere zich niet vergist en dat die God zelfs bij hem wil zijn om hem te leiden, te troosten en te bemoedigen. En dat moeten die anderen missen, juist ook wanneer hun leven 'ontspoort'. Lees ook eens de Catechismus zondag 10: "dat wij alles uit Zijn Vaderlijke hand ontvangen". Dat kan soms veel strijd geven, maar als we dingen van ons leven met God beleven, dan is het toch goed, wat God doet.

Beste vragensteller, wees eens eerlijk. Is het niet zo dat ook jij met je rug naar de Heere toe staat...? Er is iets opstandigs in ons mensen wat heel snel wordt 'geactiveerd'. Maar, als je met je rug naar God toe staat, dan kun je ook niet zien en horen wat Hij zegt om duidelijk te maken dat Hij zich niet vergist. Onze 'waarom-vragen' mogen we best wel stellen, dat deed Jezus Christus ook aan het kruis. Maar, brengt die vraag je dichter bij God, of drijft het jou van Hem af?

Weet je, de vraag die je mij gesteld hebt -en ik ben er blij mee dat je die gesteld hebt- die zou je eigenlijk ook in het gebed bij de Heere zelf moeten brengen. Ook Hij is blij als jij daarmee bij Hem komt. Dan zal de Heere ons vertellen dat we ten diepste niets verdiend hebben vanwege onze zonde. Dat is niet prettig dat wij ons hoofd moeten buigen vanwege onze schuld. Maar dan is het ook zo dat de Heere ook jou wijst op Jezus Christus, Zijn eigen Zoon. En Hij ging een weg van lijden en sterven (!) aan het kruis, om zondaren zalig te maken. Alles van ons leven zou ons dichter bij Hem moeten brengen, ook als het moeilijk is. Daarom: ga maar met je vragen naar de Heere. Hij wijst je niet af, dan zal Hij ook jou Zijn wegen leren! En dan gaat Hij je ook de kracht geven om je 'kruis' te dragen, achter Hem aan op het pad ten leven! Zo laat de Heere zien dat Hij bestaat en dat Hij voor je moeder, voor jou en voor anderen zorgt.

Vriendelijke groeten, ds. A. Goedvree, Arnemuiden

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Goedvree

• Geboortedatum:
  16-06-1970
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Hellouw
• Status:
  Inactief

108 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven