(...) Kunnen deze factoren verband houden met mijn hoogzittende emoties en het p...
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven / Geen reacties
15-06-2006, 00:00
Vraag
De laatste twee tot drie weken ben ik heel snel geprikkeld en zitten de emoties heel hoog. Zelf valt me de geprikkeldheid vaak niet op en bedoel ik dat ook niet zo. Ik zou er ook geen reden voor weten. In de relatie met mijn vriend komt dit onderwerp ook vaak terug. Hij vindt dat ik te vaak gelijk wil hebben en dat ik alleen maar boos en kort doe. Dat is helemaal niet mijn bedoeling en ik ben me er zelfs niet bewust van. Ik heb juist het gevoel dat hij mij vaak in de rede valt en zelf het verhaal afmaak als ik mijn gevoel uit. Dan krijg ik vaak het gevoel dat mijn gevoel er niet toe doet. Hij weet het allemaal al precies. Het vervelende is echter dat wat ik voel, anders is dan hij denkt/zegt. Ook thuis vinden ze dat ik snel aangebrand ben. Een aantal weken geleden is mijn oma overleden. Er wordt niet of nauwelijks over gepraat, maar ik mis haar erg. Ook een studie mis ik. Na de zomervakantie was ik klaar met mijn studie en ben gaan werken, terwijl ik me nog erg jong (18) vind om te werken. Eigenlijk wil ik verder studeren, maar een studie kost nóg vier jaar én geld. En ja, "er moet wel geld in het laatje komen nu je een relatie hebt. Anders kun je helemaal niet trouwen." (We zitten nogal krap bij kas). Kunnen deze factoren verband houden met mijn hoogzittende emoties en het prikkelbaar zijn? Hoe kan ik op een goede manier hier mee omgaan, zodat we in onze relatie weer dichter bij elkaar komen en zodat ik niet meer snel geprikkeld ben?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Je schrijft dat je sinds een paar weken snel uit je doen bent en sneller aangebrand. Ook stel je de vraag of dit te maken kan hebben met het recente overlijden van je oma. Tussen de regels door vraag je je ook af of het meespeelt dat je de studie(tijd) mist. Mijn eerste reactie was de vraag of je niet een tijdje aangebrand mag zijn als je moeilijke dingen te verwerken hebt? Je ervaart het echter als een (groot) probleem want je stelt die vraag niet voor niets!
Eerlijk gezegd werd mij wel duidelijk hoe je lijdt onder het feit niet gezien te worden door anderen. Je voelt je miskend en dat maakt je kwetsbaar. Waarschijnlijk ben je daardoor wat emotioneler. Ik denk wel degelijk dat het gemis van oma, die blijkbaar voor jou een belangrijke en liefdevolle persoon was, daarom juist een oorzaak is. Zij gaf jou iets wat je zo nodig had en dat mis je nu! Daar mag je verdriet over hebben want je mist niet alleen jouw oma maar ook dat wat ze jou kon geven. Klopt dit? Ik vind het wel moeilijk omdat ik niet in een gesprek met jou kan navragen of deze gedachtegang juist is. Ook het gemis van een studie waarin je ergens nog wat onbezorgdheid mocht ervaren is iets wat je wel degelijk kunt missen! Er wordt nu op je verantwoordelijkheid aangesproken waardoor dit bevestigd lijkt te worden. Praat hierover met anderen, liefst leeftijdsgenoten, voor herkenning en erkenning! Laat het er zijn en vooral laat je rouwgevoelens er mogen zijn!
Je vraagt je af hoe je hier op een goede manier mee om kunt gaan. Ik denk vooral door te bespreken wat je hierboven hebt beschreven. Geef aan wat je nodig hebt, ook van je vriend. Uit je gevoelens die de oorzaak zijn van je gedrag en leg anderen uit waardoor je niet zo goed in je vel zit en vraag begrip! Vertel hen hoe ze je kunnen helpen of hoe ze er voor jou kunnen zijn. Probeer aan te geven wat je nodig hebt en wat je wilt in plaats van je gelijk te halen in gesprek met je vriend. Moeilijk misschien maar zeker de moeite waard!
Ik wens je veel succes bij dit alles.
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
Je schrijft dat je sinds een paar weken snel uit je doen bent en sneller aangebrand. Ook stel je de vraag of dit te maken kan hebben met het recente overlijden van je oma. Tussen de regels door vraag je je ook af of het meespeelt dat je de studie(tijd) mist. Mijn eerste reactie was de vraag of je niet een tijdje aangebrand mag zijn als je moeilijke dingen te verwerken hebt? Je ervaart het echter als een (groot) probleem want je stelt die vraag niet voor niets!
Eerlijk gezegd werd mij wel duidelijk hoe je lijdt onder het feit niet gezien te worden door anderen. Je voelt je miskend en dat maakt je kwetsbaar. Waarschijnlijk ben je daardoor wat emotioneler. Ik denk wel degelijk dat het gemis van oma, die blijkbaar voor jou een belangrijke en liefdevolle persoon was, daarom juist een oorzaak is. Zij gaf jou iets wat je zo nodig had en dat mis je nu! Daar mag je verdriet over hebben want je mist niet alleen jouw oma maar ook dat wat ze jou kon geven. Klopt dit? Ik vind het wel moeilijk omdat ik niet in een gesprek met jou kan navragen of deze gedachtegang juist is. Ook het gemis van een studie waarin je ergens nog wat onbezorgdheid mocht ervaren is iets wat je wel degelijk kunt missen! Er wordt nu op je verantwoordelijkheid aangesproken waardoor dit bevestigd lijkt te worden. Praat hierover met anderen, liefst leeftijdsgenoten, voor herkenning en erkenning! Laat het er zijn en vooral laat je rouwgevoelens er mogen zijn!
Je vraagt je af hoe je hier op een goede manier mee om kunt gaan. Ik denk vooral door te bespreken wat je hierboven hebt beschreven. Geef aan wat je nodig hebt, ook van je vriend. Uit je gevoelens die de oorzaak zijn van je gedrag en leg anderen uit waardoor je niet zo goed in je vel zit en vraag begrip! Vertel hen hoe ze je kunnen helpen of hoe ze er voor jou kunnen zijn. Probeer aan te geven wat je nodig hebt en wat je wilt in plaats van je gelijk te halen in gesprek met je vriend. Moeilijk misschien maar zeker de moeite waard!
Ik wens je veel succes bij dit alles.
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
122 artikelen
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Geen reacties
