Vraag
Waar ik me nogal aan stoor is hoe bekende christelijke auteurs spreken over andere mensen. We kennen allemaal wel de nogal omstreden uitspraken van Luther over joden, maar als ik Stad van God van Augustinus lees, dan spreekt hij bijvoorbeeld over “wrede barbaarse mensen.” Een schrale troost is dat hij het nog heeft over mensen, maar om anderen barbaars te noemen vind ik echt schandelijk. Heel dat christendom toont zich vaak, te vaak als onverdraagzaam naar anderen is mijn indruk. Met andere woorden: is deze taal van Augustinus in bijbels licht te billijken, of moeten we Augustinus hier ook niet op de vingers tikken met zijn onverdraagzaamheid naar anderen?
Antwoord
Een ander woord voor barbaars is onbeschaafd of onderontwikkeld. Als Augustinus dat afleidt aan het gedrag van iemand, kan dat een feitelijke constatering zijn. Vergelijk dat bijvoorbeeld met het gedrag van Hamas op dit moment, waar nog wel ergere en voluit bijbelse omschrijvingen aan te verbinden zijn. Duivels, bijvoorbeeld. Maar ook in de Bijbel wordt dit taalgebruik toegepast als de situatie daar om vraagt. Denk aan “stomme honden”, in Jesaja 56:10. Of de scheldwoorden van Johannes de Doper in Mattheüs 3 richting de Farizeeën: Adderengebroed. Paulus noemde de hogepriester “gewitte wand.” En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Van belang is uit welke gezindheid wij deze woorden gebruiken: is het uit heilige verontwaardiging, als waarschuwing, of om iemand te beledigen… Dat maakt nogal wat uit.
Dit artikel is beantwoord door
Redactie Refoweb
Bijzonderheden:
Mailadres: vragen@refoweb.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Of het 'gehele christendom' zich vaak onverdraagzaam naar anderen uit? Ik weet niet aan welke zaken de vragensteller dan denkt.
Misschien kunnen we het even met Augustinus overleggen.
Ik wil niet tegen de beantwoorder ingaan, maar Jesaja heeft het over wachters die blind zijn en net als stomme honden niet kunnen blaffen.
Dat is een voorbeeld geen scheldwoord.
