Synode CGK moet harder optreden

Waarom pakt de synode van Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK) de gemeenten die afwijken niet harder aan? Als dingen als onbijbels betiteld worden, is het toch normaal dat de synode actie onderneemt in plaats te wachten tot het hele brood verzuurd is?

Het maakt me boos en heel erg teleurgesteld dat predikanten waar ik toch tegenop keek zo lauw zijn in de reacties. We moeten maar weer praten, praten, praten. Als je dat bij je kinderen doet, komt er op de duur weinig van ze terecht. Kinderen moeten ook wel eens op de gang staan of een corrigerende tik krijgen. Ik krijg steeds meer de idee dat wij de Gereformeerde kerken achterna gaan en dat wij straks in een ongeordende puinhoop zitten. Als dat niet al het geval is...

Daarbij komt nog de vraag... in de wet staat: Eert uw vader en uw moeder. Wat geven kerkenraden door aan gemeenten als ze dat zelf niet eens in praktijk brengen? Het verwart mij enorm.

Beste lezer,

U/jij bent niet de enige die reageert op de besluiten die de generale synode van de CGK nam op het gebied van ‘vrouw en ambt’ èn het vervolg dat op die besluiten gegeven wordt. De gedachte van het ‘harder aanpakken van gemeenten die afwijken’ wordt ook regelmatig naar voren gebracht. Graag wil ik daarover een paar dingen opmerken. 

In de eerste plaats: wie de moeite neemt om het hele besluit, inclusief alle overwegingen, op de website van de CGK te lezen (mirror), kan zien dat er woorden zijn gebruikt die er niet om liegen. Zo is uitgesproken onder het punt ‘Kerk-zijn’ (onderdeel van het totale besluit): “Dat gemeenten die besluiten en uitspraken van meerdere vergaderingen naast zich neerleggen en tegelijk stellen dat ze van harte onderdeel willen blijven uitmaken van de Christelijke Gereformeerde Kerken iets onmogelijks uitspreken, dat dit gezien moet worden als het opzeggen van vertrouwen in de wijze waarop we als kerken gezamenlijk de wil van de Heere zoeken en als in strijd met de belofte zich te voegen naar besluiten van meerdere vergaderingen, en dat in een dergelijke situatie het onontkoombaar is om te spreken over zonde en de noodzaak van vermaan en bekering;”

En iets verderop: “Uit te spreken dat kerkelijke eenheid zich nooit verdraagt met plaatselijk voorbijgaan aan landelijke besluiten, eerder genomen met een beroep op Schrift en belijdenis, en waaraan men zich middels een ja-woord verbond, dat dit kerkrechtelijk onjuist en daarom af te keuren is, en het onderlinge vertrouwen ernstig schaadt.” 

Me dunkt: dat zijn geen geringe uitspraken. Op basis van onder andere deze besluiten zal in de komende tijd het gesprek moeten worden gevoerd op de classisvergaderingen. Ook heeft de synode besloten een speciale taakgroep in te stellen die gesprekken moet gaan voeren met kerkenraden die afwijken van het synodebesluit. Deze taakgroep moet ook gaan bekijken hoe er verder gehandeld moet worden met kerkenraden die op deze weg voortgaan. Daarover moet de taakgroep op de synode van DV 2024 rapporteren.

Ds. Buijs sprak in Pastorie online over dit 'bijna onmogelijke dilemma'
 

In de tweede plaats moet een misverstand uit de weg worden geruimd. Vaak wordt gedacht: een synode die een besluit heeft genomen over een ingrijpend onderwerp, kan vervolgens kerkenraden die daarvan afwijken onder de tucht plaatsen. Maar die bevoegdheid heeft een synode volgens het gereformeerd kerkrecht niet. Ze kan hoogstens stimuleren dat de classisvergaderingen hun verantwoordelijkheid nemen in het vermanen van zo’n kerkenraad. Er is  op verschillende manieren gekeken hoe er dan vervolgens met zo’n kerkenraad omgegaan moet worden. Moet de kerkenraad worden geschorst en dan in die gemeente een ‘noodkerkenraad’ vanuit de classis worden ingesteld? Moet zo’n kerkenraad het stemrecht op de classis worden ontnomen? Of moet hen helemaal geweigerd worden om op de classis te verschijnen? Daarover is nog veel onduidelijk. Daarom moet daar nu naar gekeken worden, zodat dat op de synode van 2024 helder kan worden.

Het verleden heeft geleerd dat, als het kerkrecht niet op de juiste wijze wordt gehanteerd, er grote brokken vallen. Denk aan 1892, toen de vereniging van de Dolerenden en de Christelijke Gereformeerde Kerk (Wikipedia) van bovenaf werd opgelegd en de gemeenten niet geraadpleegd waren; denk aan 1944, toen tijdens het conflict binnen de Gereformeerde Kerken er kerkordelijk van alles mis ging; idem in 1953 (synode van de Gereformeerde Gemeenten, zie het proefschrift van ds. Golverdingen daarover) en idem in 1967, toen op een chaotische manier gemeenten buiten het verband van de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) raakten. Op al deze knooppunten in de Nederlandse kerkgeschiedenis zijn grote kerkrechtelijke fouten gemaakt die grote gevolgen hadden.

De CGK-synode wil ervoor waken in dezelfde fouten te vervallen. Daarom enerzijds een duidelijke uitspraak over ‘vrouw en ambt’ en aan de andere kant de ruimte om rustig en biddend na te denken over wat er verder moet gebeuren. Immers, als je de lessen uit de kerkgeschiedenis vergeet, ben je gedoemd die over te doen.

Intussen vraag ik dringend om gebed voor allen die hierbij betrokken (zullen) zijn. Immers, geen ding gaat er zonder bidden goed.

Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven