Vraag
Volgens onze dominee hebben al Gods kinderen Gods toorn over hun leven gevoeld, zodanig dat ze niet wisten waar ze het zoeken moesten. Is dit werkelijk zo? Omdat dit punt zo vaak terugkomst in de prediking ga ik aan mijn eigen geloofsleven twijfelen. Is het wel van de Heilige Geest of een zelfgemaakt geloof? Ik weet dat ik een zondaar ben en zonder Christus voor God niet kan bestaan en de overdenking van Zijn volbrachte werk is het rustpunt van mijn hart. Maar klopt dat wel als je de toorn van God nooit op die manier in je ziel hebt voelen branden?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het is een heel diepe vraag die je me voorlegt. Bij de één is het nood als hij of zij deze vraag stelt en bij een ander is het vijandschap tegen leerstellingen. Bij jou brengt het storm teweeg. En het roept allerlei vragen bij je op. Ik wil er even op in gaan om je te helpen. Hoe kom je aan een eerlijk en goed antwoord? Is het belangrijk wie je dat antwoord geeft? Is het een persoon die je vertrouwen kunt die je antwoord geeft? Is de persoon die je antwoord geeft terzake kundig om je antwoord te geven?
In 1972 zei een oude betrouwbare ouderling iets heel bijzonders tegen me: “Van Dooijeweert, de duivel geeft vaak veel meer zondekennis dan de Heere. En weet je; de zondekennis die de Heere geeft is voldoende en persoonsgericht. De zondekennis die de duivel je geeft, brengt je zo in verwarring dat het vaak in zelfdoding eindigt.” Ik was toen nog jong, ruim 30 jaar, en stond perplex. Hoe durfde deze oudere broeder dit te zeggen? En hij was nog wel zo gezien... Begrijp je mijn verwarring?
Iets vertrouwelijker zei hij toen tegen me: “Jan, het gaat helemaal niet om die zondekennis, maar het gaat om Christuskennis. En wie Christus leert kennen, leert zijn zonden zien!”
Nu, na zoveel jaren ervaring in het werk in Gods Koninkrijk, val ik zijn opmerking van harte bij. Ik stond toen totaal perplex, want ik wist ook niet beter dan: heel veel zondenbesef, dat is het eerste wat je krijgt als je bekeerd wordt en dan heel benauwd zien op Jezus. En dan proberen om heilig te leven.
Lieve broeder of zuster; ik hoop dat je vraag voortkomt vanuit pijn in je hart en niet om te willen schoppen tegen de kerk, maar het is een vraag die op een heel moeilijk vlak ligt. Zo gauw je deze vraag eerlijk probeert te beantwoorden krijg je enorm veel tegengas. Toch wil ik het proberen om eerlijk te zijn.
Je kunt deze vraag dogmatisch benaderen. Dan komt er als antwoord zoiets als: “Kijk maar in de Heidelberger. Daar begint het mee. Let maar op vraag 2, daar staat het woordelijk in.” Maar let op! Daar staat niet: “Welke weg moet je gaan om aan de troost van vraag 1 te komen?” Nee, er staat: “Welke drie stukken zijn u nodig om in die troost te kunnen leven?” Of “Wat leer je, wat ervaar je, als je in de troost van vraag 1 mag leven?” Het gaat in vraag 1 en 2 over de ervaring van een gelovige en niet over de weg om een gelovige te worden.
Veel mensen zijn zo gewoon aan dogmatisch denken dat ze op dit punt helemaal de mist in gaan. Ik denk aan die dominee die preekte over Handelingen 8:26-40, de bekering van de kamerling uit Ethiopië. Hij preekte hierover en sloot af met heel zielig te roepen: “Waar is nou toch die kamerling?” En hij hield een hand boven zijn ogen en keek overal heen. Heel boeiend en interessant. “Waar is hij nou toch?” En toen kwam het: “Och, daar ligt hij, onder in de wagen. Hij ligt zijn zonden te bewenen.” Wat staat er in de Bijbel? “Hij reisde zijn weg met blijdschap...” Dat is toch iets anders!
Heb je er wel eens op gelet hoe vaak er in de Bijbel over blijdschap gesproken wordt? En hoe diep die blijdschap dan gaat? Hoe breed ze ook vaak is? Ik ga geen teksten opschrijven, die moet je zelf maar eens zoeken. Eén noem ik: Handelingen 16:34.
De drie stukken leren kennen is echte werkelijkheid. Vaak wordt Paulus er dan bij gehaald. “Ik ellendig mens, het goede dat ik wil doe ik niet en het kwade dat ik niet wil, dat doe ik.” Over welke tijd van zijn leven heeft Paulus het dan? Over de tijd dat hij de gemeente van de Heere Jezus probeerde uit te roeien? Of over de tijd na zijn bekering? Denk daar alsjeblieft eens goed over na... Het was na zijn bekering! Toen voelde hij pijn over zijn zonden. Toen hij de gemeente vervolgde voelde hij geen pijn. Hij was alleen verbitterd op die aanhangers van Jezus.
Ieder kind van God leert zijn of haar zonden kennen. Allemaal in verschillende gradaties. Zoals de Heere dat toeschikt om te verwerken. Ieder kind van God heeft geleerd dat hij of zijn alleen bij Jezus hulp gevonden heeft. En dat gaf verlangen om tot eer van God te gaan leven.
Sorry als je me een beetje te langdradig vind, maar ik zou zo graag van deze verkeerde gedachten af komen. Mijn verlangen is dat alle predikers zich gaan realiseren dat het punt van “je moet eerst zwaar zondebesef hebben” een grote dwaling is. Als je dat zelf mag leren, zul je het ook nooit meer zeggen in je preek! De boodschap die God aan Zijn predikers mee geeft is een boodschap van vreugde en blijdschap: Je hoeft niet ten onder te gaan in de smart over je zonden. De Heere God wil ze vergeven.
Lees eens rustig Psalm 130 en denk eens na over het volgende: Gods vergevende liefde zie je in Christus. Op Golgotha blinkt deze vergevende liefde: Jezus sterft; dat komt vanuit de liefde van God. Daar hoeft geen lijden van ons bij. Jezus betaalde voldoende: HET IS VOLBRACHT. Zelfs de moordenaar aan het kruis ontving vergeving. Direct! Gods genade is zeer overvloedig, met geloof en liefde die er is in Christus Jezus, zonder dat ik eerst nog moet betalen met een heleboel zondebesef.
Ik hoop een beetje hulp geboden te hebben.
Gods zegen,
Evangelist Jan van Dooijeweert
Lees ook de vervolgvragen:
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vraagsteller, misschien moet je dit eerlijke (!) antwoord gewoon doorsturen naar jouw dominee.
En daarna een liefdevol gesprek hierover met hem aan gaan.
Triest dat het jou, en waarschijnlijk velen met jou, in zo’n akelige verwarring brengt.
Dan moet zo’n verkondiger van de zeer blijde boodschap hiervoor gewaarschuwd worden.
Het kan zijn dat deze predikant dit zelf zo “beleefd” heeft. Maar geleerd uit het Woord dat het zo moet, is onwaar blijkt uit dit heldere, Bijbelse antwoord.
Wanneer zie je pas echt hoe stoffig je vloer of tafel is? Als de zon er op schijnt! Wanneer zie je pas echt hoe zondig je bent? Als de Zoon Zijn licht in je hart schijnt en Gods Geest in je gekomen is! Dan ga je allerlei dingen ontdekken die je steeds weer mag belijden.
Het is zo (een) zonde dat dit in bepaalde kerken omgedraaid wordt. Dan gaat het weer over jezelf en om iets wat jij moet presteren. Maar het gaat om God en wat Hij voor ons gedaan heeft!!!!
In het stukje over het zelfonderzoek in het Avondmaalsformulier wordt tot twee keer toe opgeroepen om ons zelf te onderzoeken, namelijk:
1. Je hart onderzoeken of je werkelijk Gods vaste belofte van de vergeving gelooft
2. Je geweten onderzoeken of hij in dankbaarheid voor God wil wandelen en in vrede met zijn naaste.
Maar wat staat er over het eerste punt, de kennis van de zonde? Geen zelfonderzoek – heb ik genoeg zondekennis? – maar: 'een ieder overdénke zijn zonden en vervloeking', met als doel dat hij of zij zichzelf zal mishagen en voor God verootmoedigen. En daarbij wordt de blik op het kruis gericht, omdat daarin zichtbaar wordt hoe ernstig de zonde is, hoe groot Gods toorn én Zijn liefde zijn.
Met andere woorden: het overdenken heeft als doel dat die zondekennis zal toenemen, zodat we er (meer) van doordrongen worden: niets (dan ellende) uit ons en alles uit Hem.
