Vraag
Ik geloof in de Heere Jezus, maar ik zie vaak zo weinig vruchten bij mezelf en dan denk ik dat ik mezelf bedrogen heb. Dan vraag ik steeds maar weer om bekering en wedergeboorte. Maar als de Heere me al levend heeft gemaakt en ik ga er weer om vragen, dan ontken ik toch eigenlijk Zijn werk? Aan de andere kant moet ik er ook rekening mee houden dat ik een arglistig hart heb en er niets te goed voor ben om mezelf te bedriegen. Ik wil het zo graag helemaal zeker weten, maar hoe?
Antwoord
Beste vragensteller,
Graag wil ik op je -persoonlijke- vraag ingaan. Het is een groot voorrecht, als je je verbonden mag weten aan de Heere Jezus. Dat geeft de ware vreugde en vrede in het hart. Maar dan merk je, dat er ook een andere kant is: dat je namelijk zo weinig vruchten bij jezelf tegenkomt. Je kunt aan verschillende vruchten denken: het persoonlijk ervaren van de vrede in Christus, maar ook de strijd tegen de zonden, die altijd weer in je hart willen binnendringen en niet minder je tekort in het staan voor de eer van God in je persoonlijk leven.
Ik zie daar twee kanten aan. Enerzijds komen we inderdaad in alles tekort. En iedereen, die God in zijn hart oprecht liefheeft, komt daar achter. Ook gelovigen zijn geen volmaakte mensen, verre van dat. Je komt dat zondige altijd weer tegen. En dat mag ons dan ook tot schuld worden, want we worden ertoe geroepen, om de Heere in alles te dienen. Maar het is wel herkenbaar! Je komt het zelfs tegen in de woorden van Paulus, als hij erover ‘klaagt’, dat hij het goede, dat hij wil, toch niet doet en het kwade, dat hij niet wil, wel doet.
Maar er is ook een andere kant. Hoezeer het ook tot schuld moet zijn, we behoeven er niet op een krampachtige manier mee om te gaan. We worden inderdaad tot een heilig leven geroepen, maar dan niet in de zin van: “de zweep erover”. Want dan zou de liefdedienst tot God weer een nieuwe wet worden. We mogen dus met al onze gebreken en zonden en tekorten tot de Heere gaan, om ook daarover het verzoenend werk van Christus te verlangen. Dat maakt ons niet gemakzuchtig of slordig in de levenswandel. Dan zouden we van het bovenstaande misbruik maken. Maar ook in het leven van geloof en heiligmaking blijven we tot het laatste toe afhankelijk van Christus’ verzoenend werk.
Daarom is het niet verkeerd, om dagelijks om bekering te bidden. Ik spits je woorden enigszins toe. We bidden niet voortdurend om wedergeboorte, want dat is dat eenmalige werk van de Geest in het hart van een gelovige. Maar de bekering is een levenslang proces. Dat noemen we dan de dagelijkse bekering. Heel mooi is dat verwoord in onze Catechismus, die spreekt over de bekering als een levenslange leerschool: “De voorturende afsterving van de oude mens en de levenslange opstanding van de nieuwe mens.”
Daarbij mogen we best belijden, dat we een arglistig hart hebben, dat ons zomaar wil bedriegen. Leg dat maar aan de Heere voor met de bede van het slot van Psalm 139: “Zie, of er een schadelijke weg in mij is en leid mij op de eeuwige weg.”
Vragen we dan om iets, wat de Heere al gegeven heeft? Mag een “levend gemaakte zondaar” dan nog om leven bidden? Ontkennen we dan Zijn eerdere werk? Daarop antwoord ik heel beslist: nee. Dit antwoord vloeit eigenlijk voort uit wat ik hierboven al schreef: bekering en geloof zijn een levenslange les, waarbij je dagelijks je zonden en tekorten inleeft en dagelijks ook uit genade moet leven. Laat ik dat maar verduidelijken met twee voorbeelden uit de Bijbel. David bidt in Psalm 51: “Neem Uw Heilige Geest niet van mij” – terwijl hij al veel eerder de genade van de Heere had leren kennen. En na de lange Psalm 119, vol van uitspraken over de liefde tot de dienst des Heeren, bidt de Psalmist: “Maak mijn ziel levend – Gun leven aan mijn ziel!”
Ik hoop, dat ik je hiermee wat verder heb kunnen helpen.
Van harte Gods zegen toegewenst.
Ds. W. Arkeraats
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Arkeraats
- Geboortedatum:09-08-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hardinxveld Giessendam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
