Gevangen in tweede huwelijk - 3 jaar later

Aan ds. Muilwijk. Drie jaar geleden heb ik een vraag gesteld op deze site (Gevangen in tweede huwelijk) en ik heb drie jaar nagedacht over uw antwoord. Eerst was ik boos omdat het geen antwoord was waar ik op gehoopt had. Daarna ebde dat weg en kon ik goed nadenken over alles wat u schreef. Nu ben ik drie jaar verder en de omstandigheden zijn niet echt veranderd. Ik ben echter dichter naar God gegroeid. Dagelijks lees ik in Zijn Woord en ik bid elke dag. Ik wentel mijn weg op de Heere en ik vertrouw op Hem. En toch ben ik vaak de wanhoop nabij. Ik probeer stil te zijn voor Hem, maar soms zijn er opstandige vragen. Hoe lang nog laat God toe dat ik moet leven met mijn man, die kil en koel en afstandelijk is? Ons huwelijk is liefdeloos, hoeveel ik ook geef, ik ontvang enkel ruwe opmerkingen die ronduit kwetsend zijn.

Mijn man heeft een persoonlijkheidsstoornis. Hij is afstandelijk en leeft enkel en alleen voor zichzelf en wil van God niks weten. Hij wil geen therapie (hij heeft geen hulp nodig vindt hij zelf). Wij communiceren eigenlijk niet meer met elkaar. Wij dulden elkaar en leven onder één dak. Wij slapen al jaren in aparte slaapkamers.

Naar de wereld gesproken ligt een scheiding voor de hand. Maar ik wil Gods weg gaan en doen wat Hij van mij vraagt. God vraagt toch geen dingen van mij die indruisen tegen Zijn eigen Woord (het zevende gebod)? Toch komen gedachten aan een scheiding vaak in mij op. Ik bid dan of God die gedachten wil wegnemen. Ik kom er niet uit. Ik wil God niet ‘een handje helpen’ om tot Zijn doel te komen met mijn leven. Maar de jaren glijden weg en ik kan me niet voorstellen dat ons huwelijk naar Gods wil is op deze manier en een verandering zie ik niet voor me. Moet ik blijven hopen op een wonder?

Beste vragenstelster,
 
Ook ik heb goed nagedacht over een antwoord in de grote nood die u beschrijft. Daarom is het antwoord niet zo snel gekomen als ik had gewild en u mogelijk gehoopt. 
 
Ik ben in de eerste plaats dankbaar te lezen dat het vorige antwoord u aan het denken gezet heeft en dat u ook dichter bij de Heere in gebed en Bijbel lezen bent gekomen. 
 
Tegelijk bent u drie jaar verder en u geeft aan dat het eigenlijk echt niet meer gaat. Drie jaar geleden slaakte u al een noodkreet over uw huwelijk. In uw vraag nu staat het hopen op God (in bewoordingen die doen denken aan Psalm 37:5) tegenover de wanhoop van in huwelijk en de noodkreet hoe lang God dit nog toelaat. 
 
Ik vind het om drie redenen moeilijk om uw vraag te beantwoorden. In de eerste plaats kan een antwoord op een forum als dit nooit helemaal recht doen aan de complexiteit. In de tweede plaats, ik kan me moeilijk in uw situatie verplaatsen. In de derde plaats, we kunnen elkaar alleen de goede weg wijzen wanneer de Bijbel het uitgangspunt is, maar tegelijk kan dat zo makkelijk zijn voor iemand die zich niet in uw situatie bevindt. Toch wil ik het proberen.
 
Ik besef hoezeer uw omstandigheden ingaan tegen het gevoelen hoe een huwelijk behoort te zijn, namelijk een band van liefde. Toch wijst de Bijbel aan dat een huwelijk in de eerste plaats rust op trouw en in de tweede plaats functioneert door de liefde. In de omgang met de Heere leren we steeds meer leven vanuit Zijn trouw aan ontrouwen en worden we geroepen Zijn beeld meer-en-meer gelijkvormig te worden. Daarom ligt er -hoe moeilijk ook- de roeping om deze trouw te blijven betonen. Daarom stem ik met u in dat echtscheiding, hoezeer dat een betere weg lijkt, toch niet de weg is. Dat neemt niet weg dat ik instem dat het functioneren van jullie huwelijk -in elk geval eenzijdig liefdeloos- niet naar Gods wil is. Hier ligt een vraag, waarop ook ik het antwoord schuldig moet blijven.

Met het moeilijkste stuk in mijn antwoord wil ik afsluiten: u schrijft: “Ik wil God niet een handje helpen om tot Zijn doel te komen met mijn leven.” Hier wil ik niet verder gaan dan een vraag te stellen: zou het zo kunnen zijn dat de weg die God nu met u gaat, Zijn weg is om u juist wel tot Zijn doel te laten komen? Het “ja” op deze vraag houdt in dat u door de Heere een weg gewezen krijgt die dwars tegen uw eigen ik ingaat en die alleen door genade kan worden gegaan. Ik kom tot deze vraag vanuit het volgende dat ik eens las.
 

Ik bad om kracht... en God gaf zorgen om mij sterk te maken; ik bad om wijsheid... en God gaf mij problemen om ze op te lossen; ik bad om welvaart... en God gaf mij verstand en spieren om te werken; ik bad om moed... en God gaf mij gevaren om te overwinnen; ik bad om liefde... en God gaf mij lastige mensen om te helpen; ik bad om gunsten... en God gaf mij gunstige gelegenheden. Ik kreeg niets van wat ik gevraagd had, ik kreeg alles wat ik nodig had . Mijn gebed is verhoord!

Ik heb in alle voorzichtigheid vingerwijzingen proberen te doen, maar uiteindelijk blijft dit een worsteling tussen u en God, die alleen u in de verborgen omgang met God tot uitzicht kan worden gebracht. De Heere geve u kracht, die Hij in onze zwakheid volbrengt. 
 
Ds. M. W. Muilwijk

Dit artikel is beantwoord door

Ds. M.W. Muilwijk

• Geboortedatum:
  23-12-1980
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Aalst
• Status:
  Actief

143 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven