Vraag
Ik heb een vraag waar ik enorm mee worstel. Ik heb een aantal artikelen gelezen, mensen erover gevraagd, maar ik kom er niet uit. Ik wil van tevoren noemen dat ik niemand veroordeel en mijn ouders echt respecteer en echt van ze houd. Ik ben altijd streng opgevoed, mijn vaders wil was wet. Huilen, boosheid, het hielp niet. Wat mijn vader wilde zou gebeuren. Mijn emoties werden weggelachen of weggepraat. Ik begon veel te liegen, ik ging met een enorme spanning naar huis. Ik had het gevoel dat alles aan mij lag. Ik leek een enorm verlegen meisje. De laatste jaren heb ik enorm veel geleerd. Ik ben niet verlegen, maar praat juist erg graag. Mijn vader en ik zijn in therapie gegaan. We zijn twee keer geweest en er is een wereld voor me opengegaan. Niet alles lag aan mij! Nee, mijn vader... Ik werd verbitterd, ik was boos. Hij heeft ervoor gezorgd hoe ik nu ben, met al mijn moeite en angst. Maar God heeft mijn hart veranderd en ik heb hem kunnen vergeven.
Echter, er is nog één ding waar ik verschillende keren over heb proberen te praten. Maar mijn vaders wil is wet en hier valt niet over te praten. Mijn ouders hebben het beste met me voor, dat weet ik. Drie jaar geleden ontmoette ik een jongen. Met behulp van zijn ouders heb ik twee jaar geleden voor elkaar gekregen dat we elkaar één avond in de maand mochten zien. Tegenwoordig is dat één dag in de maand. Bij uitzonderingen moeten we mijn vader om toestemming vragen. Ik ben binnenkort 19 en mijn vriend ook bijna. Echter beslissen mijn ouders, en vooral mijn vader, hoe vaak we elkaar zien. Wij hebben geen inspraak. Ik ben impulsief en hij denkt dat als hij het loslaat, ik elke dag bij hem ben. Ik studeer echter en ik weet dat dat beslist niet zo is. Mijn vriend wil niet tegen mijn ouders ingaan, wat ik ook begrijp, ook al is hij er niet mee eens. We weten niet hoe we dit moeten doen.
Of is het Gods wil dat wij hierin mijn ouders gehoorzamen? Is het Gods wil dat wij dit niet zelf mogen beslissen? Ik weet niet wat ik moet doen en wat van God is. Ik heb God enorm veel gebeden of Hij mijn hart wil veranderen zodat ik het niet meer moeilijk vind en bijna elke dag moet huilen om het gevoel van machteloosheid. Ik wil zeker weten dat ik een bijbels antwoord krijg en wil niet zomaar iets doen. Ik hoop dat u mij verder kunt helpen. Daarnaast is dit al twee jaar aan de gang, maar mogen we nog steeds geen officiële relatie van mijn vader. Dat mag over een paar maanden pas, want dan moeten we nog twee jaar tot ons trouwen. Ik vind dat het nu al kan. Maar hij niet. Wat moet ik doen? Wat is verstandig?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Eigenlijk is het heel eenvoudig: je vriend en jij zijn volwassen. Dat betekent dat je samen, als volwassen en zelfstandige mensen, voor Gods Aangezicht, keuzes mogen maken en beslissingen mogen nemen. Het is natuurlijk altijd goed om wederzijdse ouders daarbij te betrekken en een open communicatie na te streven, maar uiteindelijk bepalen zij niet, ook je vader niet, welke beslissingen jullie nemen. Het vijfde gebod leert ons niet een blindelings gehoorzamen van onze ouders, nog afgezien van het feit dat jullie volwassen zijn. Het leert ons wel om met respect met onze ouders om te gaan. De Catechismus spreekt over eer, liefde en trouw en daarnaast over “behoorlijke gehoorzaamheid”, d.w.z. “gepaste gehoorzaamheid”, geen blinde gehoorzaamheid. Voor jullie is het de uitdaging om enerzijds, zoals de Catechismus zegt, met “hun (je ouders) zwakheden en gebreken geduld te hebben”, en anderzijds om gewoon jullie eigen beslissingen te nemen, ook als dit niet overeenkomt met de wens van je vader. Zijn wil is geen wet. Jullie belangrijkste vraag moet niet zijn: wat willen onze ouders dat wij doen, maar: “Heere, wat wilt U dat wij doen?”
Veel moed en wijsheid toegebeden,
Ds. B. M. Meuleman
Dit artikel is beantwoord door
Ds. B.M. Meuleman
- Geboortedatum:20-05-1972
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Hoogeveen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Naast het advies van de predikant zou ik je vooral willen aanraden om eens een vertrouwenspersoon op te zoeken, bijv. een ambtsdrager of predikant van de kerkelijke gemeente van jou of je vriend.
Wat je schrijft over je vriend roept bij mij veel respect op, ik zou die relatie dus zeker aangaan!
Ik vind het bijzonder van deze jonge mensen dat ze zoveel van elkaar houden en deze situatie al zo lang vol houden.
Waarom mag dochter nog geen officiële relatie aangaan? Ik begrijp het niet....het is totaal niet bijbels om als vader zo te heersen over je volwassen dochter.
In mijn ogen jaag je je kinderen zo bij je weg. Blijkbaar heeft moeder ook niets te vertellen thuis. Vaak hoor je in deze gevallen het advies om maar snel zelfstandig te gaan wonen. Maar dat zal van vader wel niet mogen
Veel sterkte en ik hoop dat vader ooit normaal kan gaan doen.
Nu ik zelf moeder ben van een kind van 18 begrijp ik mijn ouders beter. Hun bezorgdheid over "moeten trouwen" enz. Maar ik kies voor open praten met mijn kinderen hierin en verder wijzen op hun eigen verantwoordelijkheid.
Gods zegen toegewenst in alles!
Ik ben zelf vader van 4 kinderen variërend in leeftijd van 10 tot 20 jaar.
Eerlijk gezegd vind ik het gedrag van je vader verbijsterend. 1 keer per maand een avond naar je vriendje toe! Mijn primaire reactie is: zo gauw mogelijk op eigen benen gaan staan en de deur uit!
Als geldt dat 'opvoeden is loslaten', dan heeft je vader daar naar het schijnt weinig van begrepen.
Ook bij mijn 2 oudste dochters zijn vriendjes in het spel (geweest), dat is voor ouders in het begin best even wennen, maar hoort ook bij het 'loslaten'.
Wat echt in mijn ogen een risico voor je is: doordat je vader zich kennelijk zó autoritair opstelt, al je hele leven, leer jij mogelijk niet echt goed wat het maken van eigen keuzes inhoudt. Je zult snel in de reflex schieten van 'wat vindt mijn vader/moeder hiervan', en je eigen keuzes op basis daarvan maken. Dat maakt je een afhankelijk persoon, terwijl je als je volwassen bent/wordt toch vooral ónafhankelijk moet leren zijn!
Mijn vrouw en ik proberen alle 4 de kinderen bij te brengen dat ze vrijheden krijgen, maar dat daar verantwoordelijkheden bij horen. Pas als wij zien/denken dat ze de verantwoordelijkheid niet aankunnen (denk aan mobielgebruik) dan bespreken we dat eerst en indien nodig grijpen we in. Dat laatste blijkt in de praktijk eigenlijk heel weinig nodig te zijn.
Noem mij arrogant, maar ik denk dat kinderen op die manier veel evenwichtiger volwassen worden. Want fouten maken is niet erg, als je er maar van leert. Maar dan moet je wel de ruimte krijgen om fouten te kunnen en mogen maken...
