Visie op bekering en wedergeboorte

Ik heb een vraag aan u. Ik verdiep me vaak in bekering en wedergeboorte, maar vind het maar lastig om tot een duidelijke definitie en één visie te komen, want deze twee onderwerpen worden op zo veel verschillende manieren uitgelegd! Hoe ik het in mijn eigen woorden zeg is als volgt: God geeft ons het geloof. Zonder hulp van Hem kunnen wij niet uit onszelf gaan geloven. Hij stuurt ons door het evangelie Zijn uitnodiging, maar wij hoeven niet te wachten tot er iets gebeurt in ons leven, want aan ons is het de taak om die uitnodiging aan te nemen (begin van bekeren; dit kan lang of kort duren). Als je Zijn verzoek aanneemt, zal God het gaan werken in je hart, op Zijn tijd en zal je leven met Hem vervuld worden (wedergeboorte). Ik heb dit getypt om eigenlijk te laten controleren of mijn visie hierover klopt en of ik het zo goed definieer. Ik ben erg bang dat ik me verkeerde dingen inbeeld, terwijl God het anders bedoelt. Kunt u mij vertellen of ik het bovenstaande goed heb verwoord en wilt u mij eventueel verbeteren?

Beste vriend(in), 

Inderdaad, die onderwerpen worden op verschillende wijzen uitgelegd. We zeggen ook wel eens de wegen van Gods kinderen zijn verschillend, maar de kruispunten zijn gelijk. Het kruispunt is het kruis van Christus, waar ik alles voor God mag verliezen. De Heere leidt wonderlijk. Want het gaat altijd om het kruis van Christus waar mijn schuld verzoend wordt. Daaraan moest ik wel denken toen ik je vraag las. Geloof is nooit een systeem. De Heere leidt verschillend.

Wilhelmus à Brakel schrijft in de Redelijke Godsdienst  in het hoofdstuk van de wedergeboorte daarover heel mooie dingen, die pastoraal zeer veel voor je kunnen betekenen. Hij noemt de verschillende leidingen in het geloof. Hij zegt dat sommige mensen meer wettisch worden geleid, als ze krachtig door de donder van de wet overtuigd worden en anderen soms wat meer evangelisch als ze door de liefelijke beloften van het Evangelie getrokken worden. We moeten wel ervoor oppassen om de weg tot Christus in een systeem te plaatsen. Brakel laat zien hoe verschillend de leiding van de Heere in het geloof kan zijn. Wat de Heere de een van voren leert, leert Hij wel eens de ander van achteren. Je ziet bij Paulus een plotselinge bekering en daarna moest hij nog veel leren en bij Timotheüs zie je een leiding vanaf zijn vroege jeugd. Hij heeft van kindsbeen af de Schriften geweten.

We hoeven niet te staan naar een bijzondere, plotselinge bekering. Als we oog gaan krijgen voor de Heere en Zijn dienst en er een verlangen in ons hart naar de Heere ontstaat vanwege onze zondenood, dan ligt daarin al een trekking. Immers het geloof voltrekt zich altijd in een weg van missen, zoeken en vinden. Dan moeten we dit niet verachten, maar vragen of  de Heere dat verlangen maar wil versterken in ons leven.

De Heere gaat Zijn ongekende gang. Je noemt hier een voorbeeld van het aannemen van het Evangelie: we kunnen niets aannemen tenzij het ons van Boven gegeven is (Johannes 1). Je moet ervoor oppassen om niet die grote zaken in een systeem te brengen. Natuurlijk zijn wedergeboorte en bekering verschillende zaken, maar het gevaar is dat -wat je noemt- toch wat verstandelijk door je gesystematiseerd wordt.

Ik noem n.a.v. wat je beschrijft een paar voorbeelden, enigszins uit de praktijk. Ik was eens in Roemenië bij de inmiddels ontslapen dienaar des Woords Visky Ference. Die hield met ons een Bijbelstudie n.a.v.  Psalm 42. Toen  zei hij: “We noemen dit het lied van de wedergeboorte.” Hij legde dat uit: “Dit hert is een jonge hinde die schreeuwt naar vers water. Zo is het nu ook in het geestelijk leven. Bij de geboorte schreeuwt een kind naar het leven, zo is nu ook het begin van de wedergeboorte: evenals dat jonge hert dat schreeuwt naar water en dat pasgeboren kind dat  schreeuwt naar leven.”

Als een kind wordt je dus geleid en gevoed. Dat is het begin van de wedergeboorte, waarvan je ook  mooie dingen kunt lezen in de Dordtse Leerregels.  Lees bijvoorbeeld hoofdstuk 3 maar eens goed na. Je kunt ook spreken over de wedergeboorte die zich uitstrekt over het gehele leven (zie artikel 24 NGB). Zo spreekt in alles de belijdenis ook de Schriften na. Wedergeboorte kun je ook duiden zonder in dogmatisme te vervallen, als “worden als een kind”, zoals Jezus dat zo vaak gezegd heeft juist tegen mensen die alles zo goed wisten en eigenlijk moesten worden als een kind (Mattheüs 18 en Johannes 3).

Datzelfde geldt van de bekering. Niets is beter om gewoon voorbeelden van de Bijbel te volgen. Zo kunnen we  bijvoorbeeld de gelijkenis van de  verloren Zoon te gebruiken (Lukas 15). Hij kwam tot inkeer: “Ik zal tot mijn vader gaan en zeggen: Vader, ik heb gezondigd.” Hij keerde zich af van de wereld en keerde zich toe tot zijn vader en kwam  zo bij zijn vader thuis. Dus letterlijk: inkeer, afkeer en toekeer. Voordat hij de schuldbelijdenis aflegde was hij al gevallen in de armen van zijn vader, omdat zijn vader met innerlijke ontferming bewogen was. Hier kun je niets systematiseren. Maar hier zie je dus wel “inkeer, afkeer en toekeer” en bovendien werd die verloren zoon weer als een kind!

Zacheüs wilde Jezus zien ( Lukas 19). Hij werd geroepen en kwam bij Jezus. En toen Jezus bij hem ter maaltijd kwam, beleed hij eigenlijk pas zijn zonden en beloofde hij een leven van dankbaarheid. Ook dit kun je niet systematiseren, maar je kunt alleen maar de weg van Christus aanbidden. Lees daarom maar eens het stuk van de wedergeboorte van Brakel. Dan zie je dat het geestelijk leven niet in een systeem te wringen is.

Wijlen ds. H. G. Abma zegt in “Een glimlach door tranen heen” dit n.a.v. de drie stukken ellende,  verlossing en dankbaarheid: “Deze troost valt uiteen in drie elementen: de smart, de vreugde en de intense dankbaarheid. Troost is de dankbare glimlach door tranen heen en die lach geldt Hem’’.    

Ds. P. Molenaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Molenaar

• Geboortedatum:
  22-05-1945
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Lunteren
• Status:
  Actief

105 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven