Vraag
Sinds zeven jaar kerken wij in onze huidige gemeente. Wij waren er overtuigd van dat dit toen na verhuizing Gods weg was. Wij hebben in deze jaren helaas ook de andere kant van deze gemeente leren kennen. Het leek een warme, liefdevolle gemeente maar (zoals elke kerk op aarde) waren er ook veel zonden. Roddels, achterklap, valse vooroordelen, wantrouwen... Ik heb geleden onder de kerk. Zwaar geleden. Het heeft zelfs bijgedragen aan een burn out. Maar we bleven, want we waren ervan overtuigd dat dit onze plaats was.
Wij hadden in het begin wel steun van de predikant in ons zorgvolle gezin. De laatste tijd zwakt dit erg af en voelen we ons nog meer alleen staan, terwijl de zorg blijft. Alles lijkt in een groot stilzwijgen te zijn gehuld. Ook ervaren we de prediking niet meer als voeding waar we de hele week op kunnen teren. De kerkenraad geeft aan dat we dan maar ergens anders een graantje bij moeten pikken. Al jarenlang bidden we voor onze predikant, maar al jarenlang lijkt de prediking over ons heen te gaan. Er wordt alleen tot de bokken gepreekt, niet tot de schapen. We ervaren maar weinig bemoediging. We verzwakken geestelijk en lijden honger. In de gemeente hebben we meerdere keren deze nood gehoord. We hebben nauwelijks tot geen vertrouwen meer, niet in de dominee, niet in de kerkenraad en ook niet in de gemeente. De saamhorigheid is ver te zoeken. Kortom... we zouden rijk moeten zijn, maar voelen ons arm.
Het belemmert de blijdschap van het opgaan naar Gods huis. Dit maakt het ook erg gecompliceerd in een opgroeiend gezin. We horen er vol van te zijn dat we weer naar de kerk mogen, maar we ervaren dat al jaren nu zo heel anders. De kinderen gaan met grote tegenzin mee, omdat ze niets van de prediking kunnen volgen. Als er eens een andere dominee preekt zijn de zondagen heel anders en kunnen we er fijn met ons gezin over napraten. Het is een grote stap om naar een andere kerk te gaan en deze neem je ook niet zomaar. Maar als je zoveel wantrouwen en kilheid ervaart en je opgroeiende gezin er onder leidt, wat zou dan een goede stap zijn?
Antwoord
Dit is wel erg verdrietig... En ook lastig! Zo’n mooie start -God met ons!- en dan nu zo’n teleurstelling. “Heere, waar bent U?” Wat te doen, in het bijzonder ook met het oog op het gezin, de opgroeiende kinderen? Maar ook met het oog op onze verantwoordelijkheid binnen deze gemeente.
Een paar overwegingen:
-Bid om Gods wijsheid (Jac.1:5), licht en leiding!
-Houd steeds goed contact met de huisgenoten!
-Wees open, eerlijk en duidelijk.
-Weggaan is het laatste...
-Het is overal wat en soms... heel wat!
-Maak je moeite bekend bij de dominee
-Maak je moeite bekend bij de kerkenraad
-Maak je moeite nogmaals bekend...
-...en nogmaals...
-...en... zeg het (dan, en niet eerder) de gemeente via het gebruikelijke kanaal: de gemeenteavond.
-En nogmaals: bid om Gods wijsheid, licht en leiding.
En verandert er (al biddende!!!) niets..., kwijn je weg onder de prediking en is er werkelijk geen pastoraal gehoor, dan -in het uiterste geval- ga je (tijdelijk?) meeleven bij de dichtstbijzijnde kerk/gemeente -ongeacht het verband- waar wel een eerlijke prediking is, waarin vermaning en bemoediging in evenwicht zijn. Je schrijft je niet uit of in, maar houdt de mogelijkheid open om te Zijner tijd terug te keren, mede uit gevoel van verantwoordelijkheid voor de gemeente.
Ik weet: het is eigenlijk geen echte oplossing... maar misschien biedt het een welkome adempauze, en schept het geestelijk wat lucht.
Kand. G. A. van Ginkel
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Beste vraagsteller: het glas is óf half vol, óf half leeg. Als ik de vraag zie dan krijg ik de indruk dat het glas vooral half leeg is.
Uiteraard kan ik niet inschatten of het terecht is, maar kan het ook zo zijn dat je eigen houding van invloed is op hoe een ander daarop reageert? Mensen gaan op een gegeven moment afhaken als een bezoek aan een persoon alleen maar energie kost en zelden iets oplevert. Ik kan het persoonlijk kerkenraadsleden of dominees niet kwalijk nemen dat zij hetzelfde ervaren.
Nogmaals, misschien ben ik wat direct in dit antwoord, maar wellicht heb je er iets aan. Succes!
Ik heb zelf ervaring met gemeentes die niet meer bij je "passen". Het is een tijd van verdrukking en moeite, maar als ik zo terugkijk, ook een zeer leerzame tijd.
Het is een tijd dat je teruggeworpen wordt op God en op Zijn woord. Juist in deze situaties zal Hij met een wonderlijke uitkomst komen, vertrouw op Hem. Denk er aan hoe koning David vervolgd werd nadat hij tot koning gezalfd was.
Ik heb eens iemand horen zeggen: "de meeste predikanten preken voor de bokken" of "de ruif voor de schapen hangt op giraffe hoogte".
Als ik het echt niet meer weet dan ga ik op m'n knieën en smeek ik om Zijn hulp...om Zijn uitkomst om Zijn Leiding..
Sterkte met de strijd!
ps een goed boek hierover is: valstrik van de duivel van John Bevere.
in het kort: blijf in je gemeente, totdat je duidelijk Zijn leiding ervaart dat je weg mag
Erg spijtig het zou anders moeten zijn, Jezus zei toch dat het verkwikkend is om met hem God te dienen ...
Mat 11:28-29 .. 28 Kom naar Mij als je moe bent. Kom naar Mij als je gebogen gaat onder het gewicht van je problemen! Ik zal je rust geven. 29 Doe wat Ik je zeg. Leer van Mij. Want Ik ben vriendelijk en geduldig en bescheiden. Daarom zul je bij Mij innerlijke rust vinden.
Jezus is het hoofd van de wereldwijde christelijke gemeenten, via hem en de gemeente geeft de Almachtige Vader geestelijk voedsel dat verkwikkend en opbouwend is en dat richting geeft in ons leven.
Jezus zei: "Ik ben de weg (naar God), de Waarheid (goddelijke waarheden over God en Zijn voornemen) en het leven (d.m.v. zijn loskoopoffer kunnen we leven verwerven)."
Als je een studie maakt van het leven van Jezus zal dat verkwikkend zijn als je hem navolgt in je persoonlijke leven.
Vraag God om Zijn Heilige Geest om je te helpen.
