Moeite om lief te hebben

Beste mw. Rots, twee jaar geleden heeft u mijn vraag beantwoord hier op Refoweb. Dank u wel daarvoor! Hoewel ik op dat moment eerst een opstandige reactie had, ben ik blij met de waarheden in uw antwoord. Het 'verweven' gaf ontspanning ook, moeilijke momenten mochten er zijn en ze mochten weer wegzakken. Daarna nam de heftigheid ervan echt af.

Wat overblijft nu is nog wel moeite om lief te hebben. Dat is wel met heel veel meer dingen verweven hoor, het meest misschien nog wel met mijn jeugd. Inmiddels weet ik dat ik de HSP-eigenschap mag bezitten, maar in mijn jeugd was dat niet bekend. Mijn ouders hebben denk ik hun best gedaan, maar met het aanvaarden van mijzelf (en dus anderen en dus het vermogen om te kunnen liefhebben) worstel ik nog steeds elke dag. Ik weet niet goed of dat komt door escalaties van vroeger (vader werd enorm driftig van mijn vele, vele vragen, details en anders-zijn en wilde me 'vermoorden'... uiteindelijk niet groter dan enorme drift en een verdwaalde klap) of dat het gewoon komt van hun onmacht in het algemeen. Ik heb een laag zelfbeeld ontwikkeld.

Nu ikzelf ook HSP-kinderen heb (en 'gewone'), zie ik duidelijk het verschil en begrijp ik waarom het zo lastig is om hen groot te brengen. HSP-mensen functioneren zo anders! Het is voor anderen soms heel moeilijk om te begrijpen en te volgen of aan te voelen. En ik zie hoe snel een laag zelfbeeld kan ontstaan en wordt gestimuleerd als je met HSP-kinderen wilt omgaan zoals de gemiddelde pedagogiek stimuleert. Begrijpelijk dus wel hoe dat met mijn ouders geweest moet zijn. Maar mezelf aanvaarden, meer nog, een ander kunnen liefhebben, blijf ik een worsteling vinden.

Ik vraag me af hoe ik hier in zou kunnen groeien. Ik wíl mijn man liefhebben, zoals een vrouw naar Gods hart dat kan en mag doen. Maar de praktijk... Vele, vele kleine eigenschappen van hem, vind ik 'irritant' of kan ik niet aanvaarden omdat ze niet 'goed genoeg' zijn, naar het beeld van de 'ideale' man dat ik nog steeds niet kan loslaten. Ik denk dat mijn intelligentie hoger ligt en vanuit het HSP-zijn gaat mijn gevoel sowieso veel dieper en genuanceerder. Deze dingen zijn, behalve dat ze ik ze vreselijk vindt klinken, een groot struikelblok.

Inmiddels ben ik zover dat ik weer afgesloten ben, emotioneel, de laatste maanden kan ik aanraking van hem erg slecht verdragen. Er komt zo'n heftige weerstandsreactie op! Dit soort dingen hangt ook samen met mijn energie en nu mijn energie weer toeneemt, kan ik meer van hem 'hebben'. En gaan we weer wat met elkaar praten. Maar daar blijft het wel bij steken, en lichamelijke ontmoeting is al helemaal iets wat ik aan het vermijden ben. En dat is bepaald niet bijbels.

We zijn óók nog gezegend met kennis van EFT, waar we een weekend van gevolgd hebben. Gewéldige stof, het gaat over contact maken, verbinden, via je emotie i.p.v. verstand, zodat je tot een echte ontmoeting kunt komen. En God wil verbinding zo graag. Tussen mensen, tussen Hem en mensen. We hebben elkaar ook echt ontmoet in dat weekend, wat zo waardevol was. Wel merkte ik toen (en de trainers) hoe angstig mijn diepste binnenste is voor echte verbinding en hoe kort ik dat kan volhouden, zonder weer te vluchten in mijn 'veilige innerlijke wereldje'. Heel graag (en soms ook niet, maar ik 'moet' als ik tot eer van de Heere wil leven, en dat wíl ik), zou ik hierin willen groeien. Voelt 'brutaal', ik verdien het niet om te mogen groeien, denk ik, en zovelen in de wereld zijn getraumatiseerd en blijven dat. En toch wil ik vragen naar denk- en groeirichtingen. Hopelijk kan ik dan tot zegen zijn voor mijn (hsp-)kinderen en misschien anderen.

Beste mevrouw,

Dank voor uw reactie nu op mijn eerdere antwoord. Dat u wilt blijven groeien klinkt fantastisch en ja, als het goed is blijven we allemaal ons leven lang leren! Niet alleen de wereld om ons heen verandert, maar wijzelf veranderen ook, evenals de mensen met wie we leven. Spreekwoorden als “wijsheid komt met de jaren” of “stilstand is achteruitgang” bewijzen maar weer eens dat levensomstandigheden voortdurend aan verandering onderhevig zijn. En dat is maar goed ook, want zo kunnen we blijven leren en groeien, toch?
 
Rouw heeft met ‘verweven’ te maken. Zeker. Liefhebben ook. In heel ons leven, met alles wat we meemaken, speelt ‘vroeger’ mee. Dat is onontkoombaar en goed om je steeds weer te realiseren dat léven ook groeien mág inhouden. Mits we van alle levenslessen wíllen leren. Het moeilijkst daarbij is dan inderdaad de zelfaanvaarding. Het besef een kind van God te mogen zijn is daarbij zo mooi: relativerend waar het nodig is, bemoedigend waar het wordt geleerd! 

Nee, groeien gaat niet vanzelf. Dat gaat met vallen en opstaan gepaard. Daarom is af en toe omkijken een prima stap, om daarna weer nieuwe keuzes te maken en beslissingen te nemen die van invloed zijn op vandaag en belangrijk voor morgen. Een beetje óntspanning daarbij is heel prettig, want het woord ‘moeten’ is erg dominerend en kan zelfs tiranniserend worden. Terwijl we -ons een kind van God wetend- steeds tegen onszelf mogen zeggen: we hoeven het niet alleen en zélf te doen. We mogen ten allen tijde bidden: Heere, help mij.
 
Ik wil u nog één ding meegeven: hang de tekst van het lied “Zegenbede” op een voor u zichtbare plaats (de spiegel in de badkamer, de deur van de koelkast), waar u steeds weer ziet staan: 

Zegen mij op de weg die ik moet gaan.
Zegen mij op de plek waar ik zal staan.
Zegen mij in alles, wat U van mij verlangt.
O God, zegen mij alle dagen lang!
Vader, maak mij tot een zegen; ga mij niet voorbij.
Regen op mij met uw Geest, Heer, Jezus, kom tot mij 
als de Bron van leven, die ontspringt, diep in mij.
Breng een stroom van zegen, waarin U zelf steeds mooier wordt voor mij.
Zegen ons waar we in geloof voor leven.
Zegen ons waar we hoop en liefde geven.
Zegen om de ander tot zegen te zijn.
O God, zegen ons tot in eeuwigheid!
Vader, maak ons tot een zegen; hier in de woestijn.
Wachtend op uw milde regen, om zelf een bron te zijn.
Met een hart vol vrede, zijn wij zegenend nabij.
Van uw liefde delend, waarin wij zelf tot bron van zegen zijn.
   
Zo -met bovenstaande in gedachten- wens ik u een ontspannen levenshouding toe. Ook in de liefde voor uw echtgenoot. Al lukt de lichamelijke kant nu even niet meteen, beseft u dan dat ook liefde níét op commando gaat. Er zijn vele manieren om elkaar te laten merken dat er een vorm van liefhebben ís. U bent daar samen naar op zoek, lees ik in uw woorden. Breng daarbij de lessen die u leerde tijdens het EFTweekend opnieuw in gedachten en mogelijk eveneens in praktijk. 

Ik zie uit naar een volgende brief... over een jaar of wat! 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven