Vraag
Beste mevrouw Rots, zou u met me mee willen denken over het volgende? Een aantal jaar al mag ik gelukkig getrouwd zijn en een gezin hebben. We hebben samen een aantal pittige dingen achter de rug. Jong verkering, pornoverslaving van mijn man, een ongeplande zwangerschap, huwelijk en pas jaren later de ontdekking dat er bij mij ADD met hoog/meerbegaafdheid speelt. Onze relatie bouwde zich (helaas!) vooral op de pijler lichamelijk contact. Tijdens mijn jeugd kende ik ook een andere goede vriend, met wie ik juist bijzonder goed kon praten. Ik realiseerde me toen nog niet goed wat echte liefde was, wie ik was en hoe ik mijn leven vorm zou willen geven. Pas na een aantal jaren huwelijk, toen de volwassenheid wat meer kwam, merkte ik me hoe veel ik van hem gehouden heb. Tot die tijd was er nog wel af en toe wat contact. Daarna kwam een heftige periode van een paar maanden, waarin ik hem vertelde over wat ik doormaakte en het uiteindelijk ook met mijn man kon delen. Ook in onze relatie was dit een moeilijke tijd. Wonder boven wonder mocht dit alles goed herstellen, mochten we God leren kennen, verwonderen we ons over het bijzondere van de kinderzegen (drie kids!) na zoveel tegen Hem gezondigd te hebben. Waar ik op dit moment mee worstel is een soort rouwproces. Zo noem ik het tenminste. Soms komt het gemis zo heftig naar boven! Met name op momenten dat ik met mijn man een hoogtepunt in de gemeenschap ervaar. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Houd ik mezelf voor de gek en houd ik stiekem toch nog van die andere man? Of hoort dit bij dit proces? Ik wil mijn man hier eigenlijk niet mee confronteren, dat is pijnlijk voor hem. Verder kan ik het wel goed loslaten en beheerst het ons leven gelukkig niet meer. Ook op momenten dat bijvoorbeeld het praten met mijn eigen man weer moeilijk is (hij heeft gewoon minder begrip voor het sociaal/emotionele; dat geeft niet, maar soms mis ik het), komt het gemis weer even terug. Hoe kan ik hier goed mee omgaan? Dank voor uw tijd!
Antwoord
Beste mevrouw,
Dank voor de uitgebreide brief! Ja, alle ‘verlies’ heeft met rouw te maken. U omschrijft het dus heel goed dat u een soort van rouwproces doormaakt. Gemis komt altijd op onverwachte momenten naar boven en door het toe te laten raakt het ook wel weer op de achtergrond. Wanneer u het blijvend gaat koesteren, wordt afstand nemen alleen maar moeilijker. Ik heb eens een lezing gehoord over rouwen, waarin de spreker het mooi verwoordde: het gaat er niet om dat je verlies een plek in je leven geeft, maar dat je het verweeft met je huidige leven. Dat betekent af en toe in weemoed omzien, maar tegelijk ook in het heden staan mét de ontvangen zegeningen voor ogen.
Gedane zaken nemen geen keer, maar verdringen alsof het verdriet er niet mag zijn is ook geen goede houding. We nemen allemaal in jeugdige overmoed wel eens beslissingen, waar we later heel anders -en meestal milder- tegen aan kijken. Nu komt het aan op trouw in de eenmaal gegeven belofte! Liefde heeft immers ook heel gewoon te maken met verstandelijke keuzes? En u weet, hè, dat iedere keuze eigen consequenties heeft. Nee, dat is niet altijd gemakkelijk. Goed om dus ook eens zo’n lange brief te schrijven, waarin u uw hart kunt luchten.
Het ga u goed, schrijf nog maar eens!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bovenstaande is zo herkenbaar voor mij. Ik heb het voor mezelf ook al wel eens een soort rouwproces genoemd. Ik voel namelijk een hele diepe liefde voor een getrouwde man, waarvan ik weet dat het wederzijdse liefde is, maar we weten ook allebei dat het niet Gods wil is om samen verder te gaan. 5 jaar lang hebben we regelmatig contact gehad, maar inmiddels heb ik, uit kracht van God, alles wat met hem te maken had/van hem was, weggedaan. Niet makkelijk, in eigen kracht onmogelijk, maar wel nodig omdat Gods gebod dit van ons vraagt. Wat overblijft zijn herinneringen, die ik soms heel erg koester.
Het verschil met een echt rouwproces is, dat er nu alleen nog wel een ander is, alleen dat je die niet meer kan en mag ontmoeten. Tegelijk is het ook een rouwproces wat ik/je in eenzaamheid moet dragen en verwerken, omdat er (bijna) niemand vanaf weet.
En toch heb ik mogen ervaren: God weet van me af. Hij bestuurd alles, hoe onbegrepen die wegen ook zijn. Laat Hem besturen, waken, 't is wijsheid wat Hij doet.
Sterkte in alles.
Wat ik zo mooi en hoopgevend is, dat er sprake is van herstel van jullie relatie en God leren kennen! Dat zijn twee grote wonderen... Daar word ik heel blij van!
Ik begrijp jouw gevoelens best wel goed, want ik worstel met iets soortgelijks... Ik probeer het bij God te brengen en hoop dat Hij ook in ons leven herstel gaat geven.
Als je behoefte hebt jouw gevoelens te delen, dan mag je met mij mailen. Sterkte en groetjes van Heleen
ahhk76@gmail.com
Wat ook niet mag worden vergeten is dat je emoties van nu ook de herinneringen aan toen kleuren. Er zal best een reden geweest zijn dat je destijds met je man verdergegaan bent en niet met die goede vriend. Als je op dit moment hevig verliefd zou zij op je man, zou deze vriend van toen geen grote plaats innemen in je herinnering.
Maar jouw situatie is anders. Je hebt contact gehouden en toen je in de loop der jaren wat moeilijkheden in je huwelijk had, zag die vriend er in vergelijking steeds beter uit. Je voelt dit nu niet zo, maar als het andersom geweest was, zou je nu je man idealiseren. Dit is de reden dat er altijd een gevaar schuilt in het hebben van vriendschappen met mensen van het andere geslacht. Vooral als je vertrouwelijke dingen met hen bespreekt en zeker als je in het verleden romantische gevoelens voor diegrne hebt gekoesterd.
Tijdens het orgasme komt veel oxytocine vrij. Dat zorgt ervoor, dat gevoelens versterkt worden. Meestal zijn dat gevoelend van liefde dn binding, maar het kunnen ook gevoelens van verdriet zijn. Als jd bewust of onbewust aan die vroegere vriend denkt, kan dat gevoelens van binding aan hem versterken. Het is belangrijk, dat je man de tijd neemt in de uren voor de gemeenschap voor een goed gesprek (oefening baart kunst), zodat je je meer met hem verbonden voelt. Om die reden is het ook belangrijk zonder de kinderen wat te ondernemen. Je hebt al gemerkt hoe effectief het kan zijn als iemand naar je luistert, zonder de rompslomp vsn een huishouden.
Als je aan de gevoelens voor die ander niet meer toegeeft zullen ze vervagen, al kan dit wat duren. Om weer te voelen waarom je met je man getrouwd bent moet je bewust aan positieve ervaringen mett hem werken, je gevoelens zullen dan volgen.
Wat een wereld van verdriet schuilt er achter jouw antwoord.
5 jaar lang van iemand houden en weten dat het een uitzichtloze situatie is. Hopen dat de echtgenoot van de man overlijdt wil je ook niet. Maar ik kan best begrijpen dat je die gevoelens wel eens hebt gehad.
Toch is er ook een andere kant. De 2 partners die jullie 5 jaar hebben bedrogen.
Jullie hebben allebei trouw beloofd aan jullie partners, als het goed is voor Gods aangezicht.
Waarom dan toch de zonde opzoeken en verder met een ander willen, en tegelijkertijd weten dat het niet kan. Dit had al veel eerder moeten stoppen, sterker noch jullie hadden er zelfs nooit aan moeten beginnen. Immers wie een vrouw aanziet, om haar te begeren heeft alrede overspel gepleegd.
Gelukkig hebben jullie ingezien dat jullie op de verkeerde weg waren en mijn advies is.
Probeer nu weer aan je eigen huwelijk te werken.
Als er kinderen zijn, probeer dan samen eens wat leuks te gaan doen.
Regel oppas en ga er lekker samen op uit.
Als je net zoveel tijd aan je man besteedt dan aan je vriend, zal je zien dat dit niet ongezegend blijft.
Er zijn voorbeelden in onze omgeving waarvan er iets heel moois is opgebloeid.
Sterkte met alles.
Ik besef heel goed, dat er een andere kant aan mijn verhaal is. En inderdaad is er een partner bedrogen, die van 'mijn vriend'. Maar ik heb van heel dichtbij meegemaakt, dat daar een grote scheefgroei in het huwelijk was, al voordat ik ook maar enigszins in beeld was. Ik was zowiezo met het hele gezin bevriend en heb daar regelmatig geholpen in het huishouden, toen er lichamelijke en psychische zorgen waren bij de vrouw.
En wat mezelf betreft: Ik ben nog nooit getrouwd geweest. Inmiddels al ruim in de 30 en bij tijden een groot verlangen naar een huwelijk en kinderen. En als er dan eindelijk iemand is, waar je eerst verliefd op werd, maar waar zo'n ontzettend diepe liefde voor blijft, maar wat niet kan, is dat erg moeilijk. Inderdaad heb ik wel eens gedacht: was ze er maar niet meer. Maar juist toen heb ik ook geleerd dat ik schuldig sta aan al Gods geboden. Ik kan het soms maar moeilijk eens zijn met Gods weg, maar toch mag ik bij tijden ook zeggen dat de Heere alleen het beste weet wat goed voor mij is.
