Vraag
Ik ben (man) nu bijna twee jaar getrouwd; echter mijn huwelijk loopt erg stroef. Mijn vrouw heeft een tamelijk zwakke gezondheid (chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie) en kan heel weinig. Daardoor ligt er heel veel op mijn bordje (zowel financieel -mijn vrouw kan niet (meer) werken- als ook thuis - schoonmaken, eten koken, stofzuigen, boodschappen doen etc.). Omdat het eigenlijk gewoon (te) veel is allemaal, ben ik 's avonds vaak erg moe, waardoor het soms niet lukt om goed te luisteren naar mijn vrouw. Vaak krijg ik dan allerlei verwijten over mij heen, dat ik teveel werk enz. en daardoor geen tijd heb voor haar. Ik kijk daar zelf heel anders tegenaan.
Ik moet helaas veel werken door de situatie thuis, maar die verantwoordelijkheid wil ik nemen. Ik kan er echter ook niets aan doen dat mijn vrouw ziek is en alle dagen alleen thuis zit (gelukkig heb ik dit jaar i.o.m. mijn baas kunnen regelen om vaker thuis te mogen werken). Ik heb helaas ook nog een vader die erg hulpbehoevend is en een zwakke(re) gezondheid heeft en daar wil ik ook zo af en toe (een per week) nog eens naar toe. Maar ook hier krijg ik te horen dat ik mijn vader belangrijker vind. Het doet mij ontzettend veel pijn dat ik word afgerekend op zaken die ik dagelijks fout doe. Ik weet vanuit mijn hart dat ik voor haar het beste wil en beste gun en dat ik altijd handel vanuit oprechte intenties. Nu voel ik mijzelf vaak falen, alsof het nooit genoeg is.
Maar ik bemerk bij mij dat het aardig 'op' begint te raken. Het enige wat ik krijg te horen zijn de negatieve dingen en dat al bijna twee jaar lang. Ik ben er door veranderd in negatieve zin; dat hoor ik ook van anderen. Ik zit erover na te denken om hulp te zoeken. Maar weet niet goed waar en hoe ik dat moet doen. Mijn vrouw vindt dat ik eerst alleen in therapie moet, omdat ik niet goed met haar grenzen om kan gaan etc. Maar misschien is het goed om toch samen in therapie te gaan. Heeft u nuttige tips voor mij?
Antwoord
Hallo vragensteller,
Je omschrijft een pittig leven, ik heb ontzag voor hoe je dit tot nu toe allemaal gedaan hebt en volhoudt. Je laat voor mij echt zien hoe onbaatzuchtig je te werk gaat.
Vanuit jouw verhaal/vraag moet ik zeggen dat ik niet denk dat jij alleen in therapie moet. Dit lijkt me iets wat jullie beiden moet aangaan. Zoals ik het zie is dat jij je eigen grenzen moet leren (h)erkennen en dat je vrouw moet leren accepteren dat haar tekort aan energieke mogelijkheden niet ten allen tijden door jou moet en kan worden opgevuld. Ik zou het je toewensen dat je dit bespreekbaar kan maken en dat jullie kiezen voor relatietherapie en of er gezamenlijk uit kunnen komen.
Wat kan helpen, is kijken in jullie netwerk of er iemand is die kan ondersteunen in bijvoorbeeld huishoudelijk werk, zodat jij wat meer tijd voor jezelf krijgt. Sommige kerkelijke gemeenten hebben hiervoor ook mensen die jullie kunnen ondersteunen. Ik wens je toe dat je hiervoor geen drempel en of schaamte ervaar, want ik vind het persoonlijk sterker dat je hulp vraagt dan doorwerken totdat je dieptepunt bereikt.
Ik hoop voor nu antwoord gegeven te hebben op je vraag.
Voor therapie zou je bijvoorbeeld kunnen informeren bij de huisarts en of evt. praktijkondersteuner bij de huisarts.
Sterkte en met vriendelijke groet,
Jan Tollenaar
Dit artikel is beantwoord door
Jan Tollenaar
- Geboortedatum:25-10-1985
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Renswoude
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat het ook voor je vrouw moeilijk is blijkt erg duidelijk. Ze heeft niets anders om naar te kijken dan jou, dus je wordt ook het eerst "aanspreekpunt" voor haar ergenissen, die echter erg uitvergroot worden doordat ze geen afleiding meer heeft.
Uw vrouw is chronisch ziek. Als ik naar uw vraag kijk, vraag ik mij af of zij überhaupt wel iets doet. Ik denk dat u wat harder voor haar moet worden. Zij kan toch wel eten koken en de financiën doen?
Klinkt hard hé?
Probeer het toch maar eens.
Ik weet niet of je ook bij hem nog wat klusjes moet doen, daar hoeft ze dan niet aan mee te werken maar ze kan wel gewoon even koffie zetten, zit ze ieder geval die avond niet alleen.
Je zit in een moeilijk pakket en het onbegrip dat je ook treft op de site moet je maar niet te veel aantrekken.
Weet je als je zo iets heb krijg je ook psychische moeilijkheden dat gaat hand op hand.
Hulpverlening is goed, maar weet je vriendschappen zijn ook goed al weet ik uit ervaring dat dat ook goed vermoeiend is, misschien een mail maatje ik weet niet hoe ze is met cominicatie.
Ik wens je sterkte echt waar
groeten esther..
Wat ik me nu afvraag, ondanks de pijnlijke en vermoeiende ziekteverschijnselen, is het toch wel mogelijk om zittend aardappels te schillen, groenten schoon te maken, was te vouwen, administratie bijhouden, e.d. ?
Ik ben bang dat je dit geen heel leven vol gaat houden. Dus therapie is zeker noodzakelijk!
Veel sterkte gewenst en respect voor jou!
Ik proef het onbegrip van beiden kanten, jij omdat je, voor je gevoel, je uit de naad loopt en er geen waardering voor krijgt, zij, omdat ze voor haar gevoel, haar ziekte zelf op moet lossen en zich alleen gelaten voelt.
Hier moeten jullie samen uitkomen, maak het bespreekbaar, ga er hulp voor zoeken, maar probeer elkaar geen verwijten te maken.
Ik zit in een vergelijkbare situatie, mijn vrouw heeft Ehlers-Danlos en heeft continu pijn waardoor ik ook veel van het huishouden moet overnemen. Kan mijn vrouw eten koken, ja, maar daar moet ze dan letterlijk anderhalve dag van herstellen, dus dat is echt geen oplossing.
Het is wel bijzonder vervelend dat de relatie zo stroef loopt. Je zult duidelijkheid moeten geven in wat het met je doet. Want jezelf over de kop werken en daaraan onderdoor gaan, daar heeft zij ook niets aan.
Aangeven dat de negativiteit niet behulpzaam is, dat je meer waardering nodig is. Zeker in dit soort moeilijke situaties moet je als team samenwerken en daarbij helpen verwijten echt niet. Dat moet je duidelijk kunnen uitspreken en dan is het aan haar te kijken wat ze ermee doet.
Praktisch gezien is thuiswerken wel een goede optie (ik doe het ook, uit noodzaak, maar het bevalt goed. Met een kantoorbaan had ik een stuk meer kunnen verdienen, maar ja, dat zit er dan maar niet in). En soms moeten jij en je vrouw ook kunnen accepteren dat bepaalde dingen nu eenmaal niet gaan. Chronisch ziek zijn maar toch een perfect schoon huis houden, gaat nu eenmaal niet samen. Dus stofzuig je toch gewoon een keertje niet? Als daar een strijdpunt van wordt gemaakt, is het hoog tijd dat iedereen eens een 'reality check' toepast op de prioriteiten.
Ik zal het netjes overbrengen er zijn er die zeer ongepast en arrogant reageren...en zich diep moeten schamen voor hun uitingen en gedrag..
de manier van u denken kunt u en mag u nooit toepassen op geschetste voorbeelden zoals van de vragen steller want u huis heeft een ander kruis, dan van de vragen steller. u weet u situatie maar u staat niet in de keuken bij de vragen steller.
Wat zijn het dan inhoudloze, domme en zeer kwetsende, arrogante uitingen om als antwoord te geven dat je een ongeneesbare zieke maar moet dwingen tot iets
Echt waar als u echt meent dat u met zulke uitingen het aan het rechte eind heeft en dan ook nog te koop lopen met ik weet er wel wat van, dan weet u dr niets van , helemaal niets 0.0 u staat er bij u kijkt er naar u gaat als een luie haan met de kippen op stok en kraait s 'morgens vroeg tradititie getrouw de hele bende bij elkaar om aandacht te eisen
en wat betreft de vragen steller, alleen de gene die u kruiswegen verstaan, verstaan voor een deel de uiting van u onmacht, van u wil om u partner te helpen, van u zorgen voor de toekomst, ja van vele andere zorgen .
Want de wegen van berusting en acceptatie in de gezondheid 's zorgen komen nooit uit waar de gezondheid 's zorgen begonnen, maar ze komen uit bij de Verlosser
Tuurlijk heb je wel eens je dag niet maar uiteindelijk kan je omgeving er niets aan doen dat je dit kruis moet dragen en ik vind het dan ook niet reëel dat de vragensteller ondanks dat hij alles doet zelf niet gehoord wordt door zijn vrouw maar vaak haar frustratie over zich heen krijgt.
Als ik het stukje lees kan ik alleen maar zeggen: respect man!
Sommige chronisch zieken hebben echter, net als gezonde mensen, wel eens een zetje nodig om iets te gaan doen.
Omdat de vrouw van deze vraagsteller haar man verwijten maakt, vroeg ik mij af of ze echt "niets" kan of dat ze wel meer zou kunnen maar er de moed / zin niet voor heeft.
Lees uw eigen bijdrage nog eens rustig door. U verwijt mij een heleboel waar u deels gelijk in hebt. Als dit uw manier is dan is er wel hoop, maar is er dan ook liefde?
Fideel van je dat je excuses maakt voor je kwetsende opmerking. Maar jammer dat je daarna direct doorgaat met het herhalen van datzelfde standpunt.
Dat is gewoon iets waar je keihard tegenaan loopt als zaken echt niet gaan. En ik zei al: als het een zaak van verhongeren is, dan kan er een hele hoop, maar dat idee mag je niet misbruiken om dan te stellen dat je dus gewoon dingen kunt.
Kijk, er gaat natuurlijk veel verkeerd in de relatie van de vraagsteller. Ik schreef eerder al, het is enorm belangrijk als team samen te werken en verwijten passen daar niet in.
"ME/CVS-patiënten hebben het moeilijk om te functioneren in de maatschappij. Werken is een groot probleem. Werken is moeilijk, maar als patiënten niet meer aan de slag gaan en in een volledig passieve situatie terechtkomen, maakt dat hun herstel alleen maar moeilijker.
Niet rust, maar een herstel van functioneren is de kern van het genezingsproces. Daarom is het goed als patiënten aan de slag kunnen blijven. Artsen zoeken hoe ME/CVS-patiënten ondanks hun klachten tot nog kunnen functioneren op het werk." (citaat uit gezondheidsnet).
Maar dat er in bovenstaande situatie wat gebeuren moet mag duidelijk zijn. Ik vond gewoon dat Spatie er met zijn opmerking een nieuw (fris) element ingooide. En daar hij zelf al aangaf dat dit misschien hard zou overkomen vond ik het niet zo kwetsend als dat anderen dit beleefden.
Vandaar mijn poging om wat te nuanceren..
- 1
- 2
