Vraag
Ik weet het even niet meer... Bijna twee jaar geleden ben ik verkracht door mijn beste vriend. Hij heeft kort daarna zelfmoord gepleegd. Met dit alles zit ik heel erg. Het hele gebeuren heb ik aan mijn slb'er op school verteld, aan mijn ouders durf ik het niet te zeggen. Mijn moeder zou de schuld bij mij neerleggen en mijn vader zou bij wijze van spreken die jongen de nek omdraaien... Maar goed, ik heb het dus op school verteld. Mijn slb'er verwees me door naar de maatschappelijk werker en die kon mij na een paar keer ook niet meer helpen. Ik moest professionele hulp gaan zoeken. Dit wil ik niet, ik kan het nog niet, ook na twee jaar niet. Weer het verhaal oprakelen. Dat kan ik nog niet nog een keer opbrengen. Ik heb dit aan mijn slb'er voorgelegd en hij zei dat ik als ik geen hulp wilde, ik dan maar normaal moest doen. Ze konden geen rekening meer met mij houden. Ik weet niet wat ik moet doen. Tegen mijn zin hulp zoeken? Dat gaat niet werken. Mijn ouders niet en mijn vrienden wil ik er al helemaal niet lastig mee vallen. Help! Een 20-jarig meisje.
Antwoord
Hallo lief 20-jarig meisje,
Als ik jouw verhaal lees, voel ik allereerst de neiging om jou even vast te houden en je te troosten. Dat jij dit allemaal in je eentje mee moet zeulen!
Ik kan me voorstellen dat je je schuldig en ellendig voelt over twee dingen.
1. De verkrachting. Dat is vernederend, slecht en je kunt je er als vrouw schuldig, schaamtevol en vies bij voelen. Je vraagt je telkens af wat je anders had moeten of kunnen doen?
2. De zelfmoord van de dader. Misschien had hij zo’n wroeging gekregen... Tegelijkertijd: als jij je verhaal tegen wie dan ook zou vertellen, zou je zijn naam/reputatie beschadigen. Mensen zouden jou wel eens aan kunnen kijken als de oorzaak. En misschien kijk jij zo ook wel naar jezelf...?
Beide gedachten zijn logisch en heel, heel erg zwaar. Ik kan je hiervandaan wel vertellen dat je je nergens schuldig om hoeft te voelen, maar waarschijnlijk vind je het erg moeilijk om dat zomaar even te geloven. Wat een onmogelijk dilemma!
Ik moest denken aan het leven dat nog voor jou ligt en kwam toen op twee toekomstscenario’s.
A. Je houdt het geheim. Ja, dat heeft gevolgen voor de rest van je leven. Waarschijnlijk zul je het heel moeilijk gaan vinden mensen te vertrouwen, je kwetsbaar op te stellen, je letterlijk bloot te geven. Je blijft deze last met je meezeulen, want je kunt het wel wegstoppen, maar het blijft bestaan en kan op sommige momenten heel hevig naar boven komen. Maar op deze manier doe je verder niemand pijn. Behalve jezelf dan heel erg. En misschien je toekomstige man en kinderen. En misschien nog wel andere geliefden die dicht bij je staan. Die zal je dan waarschijnlijk een beetje op afstand gaan houden, want niemand mag weten wat er echt in je hart leeft... Zo kunnen ze je geen pijn doen. Maar zo kun je ook aan niemand echt je hart geven en moet je elke dag leven met een masker op. En ik betwijfel of je dat vol gaat houden.
B. Je gaat de confrontatie aan. Dat is een naar en ellendig traject. Mensen zullen gekwetst worden, jou misschien wel veroordelen. Je zult veel verdriet moeten handelen, de horrorfilm weer af moeten spelen. Dat is een zwaar traject, maar er zijn professionals die jou hier heel goed bij kunnen staan en willen helpen. En er is vast ook iemand die dicht bij je staat en je hierin wil begeleiden (je moeder, een zus, een vriendin, een docent?). Dit vraagt dus wel van je om je kwetsbaar op te stellen - en dat zal pijn doen, absoluut. Maar: alleen dat kan de pijn helen en ervoor zorgen dat je een eerlijke en mooie toekomst tegemoet kunt gaan. Zonder geheimen, zonder afstand. Maar met echte liefde. Je zult op een dag zelfs weer van de dingen om je heen kunnen genieten! De pijn zal ergens altijd blijven: een trauma laat een litteken achter. Maar het kan zoveel minder worden als je dat niet in je eentje hoeft te handelen!
Lieve meid, ik kan niet voor jou beslissen. Ik denk dat het enige wijze wat je hierin kunt doen, is om aan God te vragen of Hij jou wil laten zien welke keuze je moet maken en of Hij je daar ook de kracht voor wil geven. Vraag gerust aan mensen om je heen of ze hierin voor jou willen bidden. En inderdaad: jij moet zelf deze beslissing nemen. Als je er zelf niet achter staat, werkt het eerder averechts. Geef jezelf hier ook de tijd voor; jij weet wanneer je er aan toe bent.
Als je besluit de confrontatie aan te gaan: vraag gericht aan mensen om jou in hun gebed te gedenken. Je pijn zal er misschien niet direct minder van worden, maar het geeft je wel extra moed en kracht als je weet dat je dit niet in je eentje hoeft te doen en dat er een Vader is Die Zijn onvoorwaardelijke liefde en troost aan jou wil geven.
Lieve groet met een dikke knuffel,
Cocky
Dit artikel is beantwoord door
drs. C. A. W. Drost
- Geboortedatum:02-06-1981
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Rhenen
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Beroep: relatiecoach
Website: www.cockydrost.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hij kent je naam,
Hij weet zelfs wat je denkt.
Hij ziet je stil verdriet,
En luistert als jij roept!
Moge de Heere de juiste weg openen voor jou om datgene te doen wat nodig is voor nu en de toekomst, door zijn kracht!
antwoord. Uit ervaring kan ik zeggen dat therapie zwaar is, maar het helpt je ook weer om stap voor stap verder te gaan. Leg het alles maar voor de Heere neer die zovele malen beter weet wat wij nodig hebben. Mocht je er behoefte aan hebben dan mag je mijn mailadres opvragen.
Allereerst leef ik met je mee met wat je door moet maken. Je draagt een kruis die ik niet begrijp en ken. Ik hoop dat je de kracht van de Heere mag ervaren om dit kruis te dragen.
Wat betreft de slb-er waar je het over hebt: misschien is het een idee dat je vraagt naar studentenzorg bij jou op school? Hier zitten goede mensen die met jou een traject in kunnen gaan en met jou bekijken wat het beste voor je is.
Ik weet dat op veel reformatorische scholen deze mogelijkheid er is. Maar ik weet natuurlijk niet of je op een dergelijke school zit. Het voordeel hiervan is dat je niet gelijk bij professionele hulp zit, terwijl je wel de aandacht krijgt die je verdient.
Alle goeds toegewenst.
Wat ben jij sterk dat je dit al 2 jaar alleen draagt... Ik zou het heel moedig vinden als je toch hulp gaat zoeken, om dit te verwerken!
Je hoeft niet gelijk aan jouw omgeving te vertellen waarom je hulp gaat zoeken. Je kunt zeggen dat je tegen problemen aanloopt in jouw leven, waar je met een hulpverlener over wilt praten. Event. kun je het later samen met die hulpverlener aan jouw ouders vertellen. Als zij weten dat jij hulp hebt ingeschakeld, dan is het voor hem misschien ook makkelijker om er mee om te gaan?!
Echt je houdt hier last van als je geen hulp zoekt. Als je uit een crisis komt, dan ben je rijper als toen je erin ging. Maar zonder hulp blijf je erin zitten.
Waarom jou slb-er zo praatte weet ik niet. Ik begrijp dat het niet begripvol en meelevend overkomt. Maar als je geen hulp wilt, dan is jouw omgeving wel min of meer machteloos! Dat is wel waar...
Ik wens je toe dat je deze stap gaat zetten en ervaart dat God en mensen jou helpen om hier doorheen te komen. Jouw verdriet, pijn, eenzaamheid enz. zijn het waard om gehoord te worden. Jij bent het waard om steun te krijgen...!
Groetjes van Heleen
