Vraag
Ik voel een ontzettende boosheid in mij, wat ik niet wil. Ik ben boos op de meisjes die mijn dochter het afgelopen jaar heel naar behandeld hebben. Ik heb geprobeerd met deze meisjes in contact te komen, maar zij hebben allen aangegeven niet met mij, mijn man, of onze dochter te willen praten over wat er gebeurd is. En wat er precies gebeurd is, weten we echt niet. Met een aantal meiden woonden ze in een huis, maar onze dochter paste er blijkbaar niet tussen. Volgens de huurbaas was er “geen eenheid onder de meisjes” en moest onze dochter maar een andere woning gaan zoeken. Nu weet ik best dat karakters kunnen botsen, maar dat is toch geen reden om iemand weg te pesten?
Het moeilijke vind ik vooral dat het bijna allemaal christelijke meisjes zijn, die actief zijn in onze kerk, jeugdwerk enz. Vol overgave zingen ze met elkaar mooie liederen met gitaar, maar het liedje van Elly en Rikkert over 7 maal 70 maal vergeven brengen ze niet in praktijk. Ik voel een woede in me die ik echt niet wil. Hoe kan ik hier vanaf komen en hoe kan ik mijn dochter helpen om haar duidelijk te maken dat zij mag zijn zoals God haar heeft geschapen?
Over twee weken is er in onze gemeente weer Heilig Avondmaal en ik zie er nu al tegenop. Ik kan niet samen met hen aan de tafel zitten, of in de kerk, zonder haatgevoelens naar hen toe. De vorige keer ben ik maar niet naar de kerk geweest, maar dat voelt ook niet goed. Ik wil wel vergeven, maar vind dat ook lastig, vooral omdat er niet met elkaar gesproken wordt. Mijn dochter wordt genegeerd als zij haar tegenkomen. Ik denk ook dat ze niet door hebben wat het voor effect op onze dochter heeft. Zij kan goed emoties verbergen en lijkt daardoor behoorlijk arrogant en zelfverzekerd, wat ze niet is.
Misschien mag ik me er niet mee bemoeien, omdat ze allemaal volwassen zijn, maar ik wil zo graag dat ze allemaal gaan inzien dat je zo niet met elkaar om mag gaan. God heeft ons allemaal geschapen met onze eigenschappen en eigenaardigheden. Ik heb altijd geleerd dat je de dingen met elkaar uitpraat als er iets is, maar dat is hier niet gebeurd. Zij zeggen dat onze dochter dat niet wilde, maar toen ik probeerde met hen te praten, wilden zij niet in gesprek met mij en hadden ze de huurbaas al gevraagd om onze dochter de huur op te zeggen. Intussen is onze dochter verhuisd naar een appartement, waar ze het naar haar zin heeft. Hoe komen wij van onze boosheid/ woede af?
Antwoord
Het is voor mij een raadsel waarom een aantal christelijke meisjes één huisgenoot niet kunnen of willen aanvaarden en daarom buiten willen sluiten. Ik zou graag willen weten waarom dat zo is. Net als u dat graag wilt weten. En u krijgt er de vinger niet achter, bij wie u het ook probeert. Ik kan me voorstellen dat de hele situatie u hoog zit en dat u boos bent en woede voelt.
Degene die het u misschien toch zou kunnen vertellen is uw dochter. Ik krijg de indruk dat zij best haar partijtje mee kan blazen. Dat ze ook niet bepaald een zielig figuur is. Het zou zomaar kunnen dat ze tegenover u wel gedaan heeft alsof ze slachtoffer is, maar dat ze door de zes andere meisjes juist beschouwd wordt als een ‘dader’ van wie zij het slachtoffer zijn. U schrijft ook dat de zes meisjes naar uw dochter het 70 x 7 keer vergeven niet in praktijk brengen. Stelde uw dochter zich dan zo op dat ze nogal eens vergeving nodig had? Laat uw dochter het eens tegen het licht houden of ze in de groep van medebewoners behulpzaam, gezellig, communicatief bereikbaar is geweest. Misschien ligt daar wel een probleem. Als dat zo is, is dat iets om bewust van te zijn en aan te werken.
Maar misschien is dit helemaal niet aan de orde en was er in de christelijke woongroep gewoon een verziekte sfeer, die door één of twee werd veroorzaakt en door de anderen werd gesteund en waar uw dochter niet in paste. Zodoende is ze weggewerkt.
Het grote probleem waar u tegen aan loopt is, dat deze meisjes mede gemeenteleden zijn en dat u ze aan het avondmaal tegenkomt. U voelt het aan alsof zij gewoon doorgaan, alsof alles nu weer op orde is en u loopt met boosheid en woede. Ik denk dat dit een zaak voor censura morum zou kunnen zijn. Zoals Matt. 18: “zo zeg het aan de gemeente.” Dan moet u wel de stappen zetten die Matt. 18:15-17 aangeeft. Probeer het eerst onderling te bespreken en weer goed te krijgen. Dat lijkt niet te lukken, want u komt niet binnen. Misschien moet u het telefonisch, per brief of mail nog een keer proberen om gesprek te krijgen. En vermeld dan ook dat u het doet in het licht van Matt. 18 en dat u dit gebeuren ook ervaart als een geestelijk probleem en als Gods opdracht om de verstoorde verhoudingen weer te herstellen. Als er dan nog geen opening gekomen is, schrijft Matt. 18:16 vervolgens voor om nog iemand met u te vragen om het goed te krijgen, dus dat u samen met iemand hier op af gaat. Dat kan een gemeentelid zijn. Ook de predikant, of ouderling of iemand die u vertrouwt. Hopelijk kan dan de zaak een keer echt besproken worden en kan de situatie verbeteren. Lukt dat nog niet, dan wordt het tijd om deze zaak op censura morum te brengen en te melden als een zaak waarin avondmaalgang voor betrokkenen niet mogelijk mag zijn.
U schrijft gelukkig zelf over vergeven en haatgevoelens proberen kwijt te raken. Dat is belangrijk. Maar aleer je daaraan toe bent moet je soms ook de concrete stappen zetten die nodig zijn. In dit geval, omdat u lid bent van dezelfde kerkelijke gemeente, zijn er ook daadwerkelijk dingen die u kunt doen. Doe ze, zou ik zeggen.
Hopelijk vindt uw dochter haar weg. Ze heeft gelukkig al weer een appartement, waar ze het naar haar zin heeft. Hopelijk kent ze ook de gang naar de Heere Jezus, dat ze zich in haar zonden en ellenden tot Hem ter genezing wendt. Hij heelt gebrokenen van harte en verbindt ze in hun smarten!
Ds. A. de Lange, Dordrecht
Lees ook:
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
