Té serieus

De laatste tijd ben ik erg veranderd. Vroeger leefde ik 'losbandig', maar tegenwoordig ben ik serieus en heb ik spijt van mijn verleden. Ik vind mezelf alleen wel eens té serieus. Ik wil ook best meedoen in de groep, zonder mezelf af te zonderen als zijnde te serieus. Maar het lukt me niet om dit spontaan te doen. Zijn er bepaalde methoden om (zonder te geforceerd over te komen) toch met de groep mee te kunnen?

Beste vriend, dank je wel voor je vraag. Je noemt een verandering die je doormaakt. Uit je vraag kan ik niet opmaken in welke levensfase je zit en wat je persoonlijke omstandigheden zijn – en of je verandering te maken heeft met je geloof en diepere indrukken van Gods Woord en Zijn Geest in je leven. Van dit laatste ga ik uit, omdat je je verandering omschrijft van “losbandig” naar “serieus” en “spijt van je verleden.”

Als ons door Gods genade de ogen geopend worden voor wie wij zijn in de ogen van de heilige God, gaan wij eerlijk worden voor God en de dingen van ons voorgaande leven “schade rekenen en drek te zijn” om de uitnemendheid van de kennis van Christus Jezus (Fil.3). Dan is ‘serieus’/ernstig worden dus een heilzame zaak die behoort tot de bekering.

Nu vind jij jezelf echter té serieus en wil je graag meedoen in de groep. Wat is daarvan de reden? Heeft dat te maken met bijvoorbeeld een gevoel van onzekerheid of onveiligheid – of heeft dat meer te maken met het feit dat je niet langer mee wil en kan doen met dingen van je oude leven? Bedenk dat Gods Woord je zegt: “Heb de wereld niet lief, noch hetgeen in de wereld is; zo iemand de wereld liefheeft, de liefde van de Vader is niet in hem” (1 Joh. 2). En “wie een vriend van de wereld wil zijn, die wordt een vijand van God gesteld” (Jak. 4).

Bedenk ook dat het niet nodig is om mee te doen in de groep met als doel mensen te behagen. De apostel Paulus zegt in Gal.1: “Of zoek ik mensen te behagen? Want indien ik nog mensen behaagde, zo ware ik geen dienstknecht van Christus.” Dienstknecht van Christus zijn houdt tegelijk een zekere onafhankelijkheid van mensen in. Je begrijpt wel dat ik daarmee niet bedoel dat je geloven kunt op jezelf, omdat je deel uitmaakt van de Gemeente – het lichaam van de Heere waarvan Hij het Hoofd is. Maar misschien ken je de spreuk: Leef kinderlijk afhankelijk van de HEERE en koninklijk onafhankelijk van mensen. Als de HEERE jou genade bewijst – laat het je genoeg zijn dat je in Zijn ontferming bent aangenomen.

Van harte Zijn genade toegebeden!

Ds. D. M. Elsman

Dit artikel is beantwoord door

ds. D.M. Elsman

• Geboortedatum:
  16-04-1961
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Actief

103 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven