Erg onzeker en niks waard

Ik ben een meisje van 12 jaar en zit in een rolstoel vanwege spina bifida. Ik voel me de laatste maanden erg onzeker en niks waard. Ik durf haast de school niet meer in als ik alleen ben. Ik voel me dan heel erg onzeker en denk dat mensen mij raar vinden. Ook denk ik steeds dat ik niks waard ben en dat iedereen me stom vind. Ik weet niet hoe deze gedachten komen, maar wil er graag van af. Heeft u een advies voor mij? Bedankt alvast.

Best meisje van 12,
 
Dank je wel voor je vraag. Achter die hele korte zin, dat je in een rolstoel zit vanwege Spina Bifida, zit een heel verhaal! Jij hebt al veel meegemaakt. Je hebt al veel onderzoeken en behandelingen gehad en dat doet veel met kinderen. Het liefst zou ik dan ook met jou in gesprek gaan en je beter willen leren kennen.

Zo lees ik dat jij graag van die nare gedachten af wil. Terecht dat je dat zegt! Die onjuiste gedachten dat je niets waard bent en dat mensen je raar vinden, staan jouw zelfvertrouwen behoorlijk in de weg. Het zijn negatieve gedachten en we weten meer over negatieve gedachten. Dat wat je heel veel aandacht geeft, zal groeien. Jij hebt het al over een paar maanden waarin je je zo naar voelt. Nou helpt het niet om dan maar steeds te doen alsof je positieve gedachten hebt. Je zou jezelf en anderen dan voor de gek houden en anderen weten dan ook niet dat je je zo rot voelt. Natuurlijk ben jij van ongelooflijk veel waarde, alleen voel je dat niet zo. Probeer die twee uit elkaar te halen, maar ik weet ook dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan.
 
Op jouw leeftijd ben je je meer en meer bewust geworden wat je wel kan en wat je niet kan. Dat geldt overigens ook voor jouw leeftijdsgenootjes. Veel kinderen die net als jou in de pubertijd komen, gaan zich onzeker voelen over van alles en nog wat. Voor jou brengt dat nog eens extra onzekerheden mee. Het is duidelijk dat je meer opvalt doordat je in een rolstoel zit. We weten dat veel kinderen die in een rolstoel zitten, door bijvoorbeeld Spina Bifida, zich onzeker en waardeloos voelen.
 
Ik raad je dan vooral ook aan om met mensen om je heen te praten over hoe jij je voelt. Als dat kan vooral met je ouders, vrienden, misschien ook met kinderen die iets vergelijkbaars meemaken als jij. Zij kunnen jou leren kennen en ze kunnen misschien ook meedenken over kleine stapjes die het makkelijker maken om de school binnen te gaan. Soms ook met een hulpverlener die jou kan helpen om na te denken over waar die gedachten vandaan komen en wat je dan concreet kunt doen. Op een school is vaak iemand als een schoolpsycholoog die met jou mee kan denken. Het is vaak best een drempel, maar je helpt al heel wat drempels genomen, of niet!
 
Je schrijft dat je het lastiger vindt als je alleen de school binnengaat. Klopt het dat dit fijner gaat als je samen met iemand bent? Misschien kun je daar een afspraakje over maken of dit eens met de leraren bespreken. Ik weet niet of jij ook naar een andere school bent gegaan, wat een extra grote stap kan zijn. Denk na over al die grote en die kleine dingen die je kunnen helpen en vraag daarbij steun van mensen om je heen!
 
Lees ook dit eerdere antwoord op Refoweb.
 
Ik wens jou heel veel goeds en zelfvertrouwen toe,
 
Anja van der Marel

Dit artikel is beantwoord door

drs. A. Diepeveen- van der Marel

• Geboortedatum:
  19-10-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

52 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven