Zekerheid in het geloof

Toen aan mij op huisbezoek de vraag gesteld werd of ik bekeerd was, worstelde ik erg met het antwoord dat ik op die vraag moest geven. Van tevoren had ik hier al over nagedacht, maar ik wist niet wat ik moest zeggen, omdat ik het antwoord op deze vraag niet weet. Omdat ik er geen ja en geen nee op kan zeggen. Ik durf geen ja te zeggen, omdat ik het zo moeilijk vind om te weten of Christus ook voor mij gestorven is. Ik doe elke dag steeds opnieuw zoveel zonden en ook al heb ik daar elke dag weer spijt van, ik doe het toch. En al weet ik dat Christus juist voor zondaren gekomen is, dan nog is het moeilijk dat de zonden er elke dag weer opnieuw zijn. En dat die zonden mij vertellen dat ik niet in Christus kan zijn, omdat ik anders die zonden ook wel niet meer zou doen... Maar ik kon ook geen nee zeggen op de vraag of ik bekeerd was. Want als ik nee zou zeggen, dan zou ik God verloochenen, omdat Hij in mijn leven meer dan eens gesproken heeft. Maar de twijfel blijft. Ik weet het antwoord op de vraag niet en ik weet dat u het antwoord op mijn vraag ook niet geven kunt. Maar ik word soms zo radeloos van alle twijfel. Heeft u misschien adviezen om tot (zekerheid in) het geloof te komen?

Beste lezer,
 
De vraag waar je mee zit is een prangende. Je voelt zelf immers wel aan dat je niet op een 'misschientje' de eeuwigheid in kunt, maar dat je op vaste grond moet staan. Daar zoek je zo naar, en je ziet zoveel in je leven dat niet strookt met genade. Dat is heel goed te begrijpen. Maar wat dacht je: zou een kind van God dat eerlijk is tegenover de Heere (en zo ook naar mensen toe) daar nu juist ook niet zo'n last van hebben?
 
Nu zeg je terecht dat ik niet het antwoord kan geven op de vraag of jij bekeerd bent. Ten eerste ken ik je niet, en ten tweede kent alleen de Heere het hart van een mens. De vraag is wel: in welke richting zoek je het antwoord? Nu, ik hoop dat ik je daar een beetje bij kan helpen. Een aantal opmerkingen.
 
1. De vraag is wat we verstaan onder 'bekeerd zijn'. De Bijbel spreekt maar heel weinig over 'bekeerd zijn', maar veel meer over bekering en je bekeren - in de actieve vorm dus, als doorgaande zaak. Opmerkelijk dat de catechismus uitgebreid over de bekering spreekt in het stuk van de dankbaarheid (zondag 33)!

Moet er dan niet een begin zijn, een eerste bekering? Zeker, maar die kan zich op verschillende manieren voltrekken. Er zijn niet zoveel christenen die dag en uur kunnen aanwijzen. Sommigen, zoals Paulus, wel. Maar het gaat om de kern. Heb ik berouw over mijn zonden en vertel ik dat ook aan de Heere? Vlucht ik ermee tot de Heere Jezus Christus, Die de Zaligmaker van zondaren (!) is (zie 1 Tim. 1:15)? Ken ik het verlangen om voor de Heere te leven, ook al val ik nog zo vaak in de zonde? Is er een oprechte strijd tegen de zonden? Een kind van de Heere kan wel in de zonde vallen, maar kan zich er niet meer in thuis voelen als een vis in het water. Een 'nederlaag' drijft steeds weer uit naar Christus. Ik ben pas afbekeerd als ik in de hemel ben; eerder niet.
 
2. Een kind van God zal zijn leven lang te strijden hebben tegen zijn zondige aard (zie Romeinen 7:14 - 26 en vr./antw. 56 HC). Opmerkelijk dat Paulus van zichzelf na zijn bekering zegt dat hij de voornaamste (de grootste) van de zondaren is (niet: was) en dat Jakobus in zijn brief schrijft: “Wij struikelen (tegenwoordige tijd!) allen (hij sluit zichzelf er bij in) in veel opzichten.”
 
3. Daarom is de vraag ook niet of je nog zonden hebt, maar wat je ermee doet. En dan nodigt de Heere je uit om rechtstreeks op Jezus te zien als het Lam van God dat de zonde van de wereld wegneemt (Joh. 1:29). In Christus is de zonde weggedaan voor ieder die op Hem ziet. Maar dan geldt het ook: “Zo dient ook u uzelf te rekenen als dood voor de zonde, maar levend voor God in Christus Jezus, onze Heere” (Rom. 6:11).
 
4. Heb je door dat het een list van satan is om je meer op je zonden te laten zien dan op Jezus? Maar denk erom: satan vertelt altijd een halve waarheid. Hij wijst je op je zonden (en je kunt ze inderdaad niet ontkennen), maar hij vertelt je niet dat het bloed van Christus zo krachtig is dat het reinigt (tegenwoordige tijd!, 1 Joh. 1:7) van alle zonde. Neem daarom dagelijks de toevlucht tot Christus en Zijn verzoenend bloed, pleitend op Zijn beloften. Langs die weg mag de zekerheid groeien. Niet de zekerheid van mijn bekering op zich, maar de zekerheid van Zijn beloften, ook voor mij. Al heeft het geloof zeker zijn kenmerken, je moet er nooit op gaan bouwen. Kenmerken zijn vruchten; vervulde beloften.
 
5. Wat is het een troost dat de Heere ook hen die op de weg van het geloof nog niet zover konden komen als ze zouden willen, niet afwijst, maar bemoedigt. Lees maar eens de Dordtse Leerregels hoofdstuk 1 , paragraaf 16. Als je goed leest, ontdek je niet alleen bemoediging, maar ook aansporing: om ijverig verder te gaan in het gebruik van de middelen, naar de tijd van overvloediger genade vurig te verlangen, en die tijd met eerbied en ootmoed te verwachten. De Heere belooft het immers: “Allen die U verwachten, zullen niet beschaamd worden” (Psalm 25).
 
Ten slotte wijs ik je ter overdenking op het middelste gedeelte van artikel 29 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis, waarin op een bijzondere, pastorale manier getekend wordt hoe het leven van een christen eruit ziet. Ik zou je willen vragen: leg je leven en je beleving daar eens naast. Herken je dat?
 
Van harte veel onderwijs van onze grote Profeet en Leraar, de Heere Jezus Christus, toegebeden.
 
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P.D.J. Buijs

• Geboortedatum:
  02-11-1961
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

198 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven