Slordig leven

Beste dominee Simons, een persoonlijke vraag waarbij ik hoop en verwacht dat u een eerlijk antwoord zult geven, ook als het niet aangenaam is voor mij. Maar ik bid God of het helderheid mag geven, want ik voel me soms radeloos. De oneindige liefde van de Heere Jezus was ooit onuitsprekelijk in mijn hart. Hij gaf mij Zijn vrede. Nooit dacht ik meer te twijfelen dat Jezus ook voor mijn zonden gestorven was aan het kruis. Hier ging een periode (jaren) aan vooraf, waarvan ik achteraf zie dat God mij nooit heeft losgelaten, maar altijd opriep om naar Hem te komen, terwijl ik diep van binnen niet te bewegen was. Ongeloof, wantrouwen, niet willen en kunnen buigen voor Jezus, het lukte niet vanuit mijzelf. Totdat Hij mij leerde buigen en ik de liefde van de Heere Jezus niet meer kon weerstaan. Toen wist ik dat geloven en leren buigen iets is wat alleen maar gebeurt door de kracht en macht van God. Dat Jezus voor mij geleden heeft en ik zelf er niets meer aan toe hoef te voegen, gaf vrede en een oneindig gevoel van 'vrijheid'. Er zou zoveel over te zeggen zijn, vooral dat de Heere Jezus zo barmhartig (een ouderwets woord, maar wat een rijkdom in dat woord) is, veel meer dan ik had gedacht. Ik kan er niet met woorden genoeg over zeggen. Maar nu is dit helemaal weg. Er zijn verkeerde gedachten in mij, zoals verontwaardiging, boosheid enz. Ik voel me een Judas, een Kaïn, een Bileam. Heb ik mezelf bedrogen? Dicht bij Jezus geweest, maar niet van Jezus? Misschien zult u willen weten waarom ik dat zo voel. Dat komt omdat ik heb verteld aan iemand (iemand waar ik een heel goede band mee had) van de liefde van de Heere Jezus en hoe dat gegaan was. Enige tijd later kwam ik deze persoon weer tegen en hij probeerde mij duidelijk te maken dat hij ook gelovig geworden was, eigenlijk was hij dat al. En vervolgens kreeg ik het gevoel dat ik me moest verantwoorden waarom ik bepaalde dingen deed zoals ik ze deed, zoals niet op bijbelstudie gaan, soms maar één naar de kerk op zondag. Ik bad niet lang genoeg bij het eten. Ik ging niet altijd aan het avondmaal, enz. Dat was allemaal voor verbetering vatbaar, begreep ik. Ook sprak ik -denk ik- niet genoeg over religieuze zaken. Nu ontwijk ik gesprekken over geloof, kerk enz. en praat over koetjes en kalfjes. Ik houd me continue in en voel steeds verkeerde emotie in mij opkomen. Dit voelt gewoon niet goed. Maar deze persoon is nu steeds bezig zichzelf te profileren als bekeerde man, gaat ongeveer naar elke doordeweekse dienst en zondags tweemaal, zoekt dominees op (deze zijn met hem ingenomen), praat over stichtelijke dingen. Bij mijn familie wordt er steeds meer met ontzag naar hem gekeken, want hij heeft toch heel wat meegemaakt, en natuurlijk zijn connecties met allerlei dominees... En ik zwijg en voel me zo hypocriet, ik zwijg over Jezus en ben innerlijk erg in verwarring door foute emoties. Toen ik Jezus ontmoette was er zoveel ruimte, onmetelijk. En nu ben ik gevangen. Stel dat die persoon echt Jezus (zoals hij zegt) kent? Hoe fout ben ik dan! Misschien ben ik wel gewoon jaloers op de aandacht die hij krijgt. Ik wilde een gesprek aangaan, maar ik voel dat ik daar nu niet 'stichtelijk genoeg voor gestemd' ben. En ervoor bidden lukt ook al niet. Laat ik u niet meenemen in de bitterheid, want dan lacht de duivel. Bid voor mij en ik vraag een eerlijke, bijbelse reactie als dat mogelijk is.

Ik ga proberen om je vraag te beantwoorden. Eigenlijk heb je zelf al antwoord gegeven op heel veel vragen die bij je leven. Je weet precies wanneer het verkeerd is gegaan. Je weet ook de oorzaak waarom dat je bent gaan twijfelen. Je belijdt ook dat er allerlei gevoelens zijn gaan leven zoals jaloezie e.d. na deze ontmoetingen. Wat moet ik hier nog op zeggen vriend? Door je slordige leven ben je gaan wankelen toen je deze man hoorde spreken. Als ik het goed proef, dan schiet deze man aan je voorbij. Bij hem klopt alles, bij jou niet.

Wat wil God hiermee? Wil Hij je een les leren? Moet je vermaand worden? Opnieuw tot bekering komen? Ben je met alles niet slordig gaan leven? De ruimte ervaren die er is in Christus en daarna slordig gaan wandelen? In het donker terecht gekomen omdat er een wortel van bitterheid in je op gekomen is? (Hebr. 12:15) De Hebreeën brief noemt het een verachteren in de genade. Er komt bitterheid, jaloezie en je blijft achter. Pas op, zegt de Hebreeënbrief, dat niet sommige schijnen achter gebleven te zijn: Hebr. 4:1.

Als we iets van het geheim hebben geleerd, het geheim dat we alleen door het geloof, door genade, zalig worden. Wat kan de verzoeking dan groot zijn om door te slaan naar de andere kant. We vallen weer terug in vroegere zonden of we menen dat we in vrijheid mogen wandelen. Vriend, bekeert u en keer terug tot het Lam. Laat je jaloezie, je schande, je hoogmoed tot schuld zijn voor Hem die je behouden wil om niet.

Wil je meer weten of een persoonlijk gesprek; dat mag altijd.

Gods zegen,
Ds. A. Simons, Montfoort

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. Simons

• Geboortedatum:
  07-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Valburg-Homoet
• Status:
  Actief

162 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven